Adak By: sumeyye Date: 10 Kasým 2010, 13:28:46
Adak
Gözümde yaþ, ruhumu bedenime tutturan dikenlerde pas ve iblisin küf kokulu soluðu… Gece yine kesif koyu… Kayýp mýyým?
Hücre hücre, soluk soluk benimle olan Rabbim! Ruhumda acý veren boþluklar, dikenlerin etrafýnda kahverengi yorgunluklar… Topraktan doðan bedenim babasýný býrakmaz.
Ýsyanlar yeþerir içimde, ayrýk… En çok bana batar, en çok suskunluðuma… Gri günleri bekleyen fidelerimde çýnardan umutlar, kurak yaralar…
Bitmediðini bilirim. Acýlarýn ve kör pusularýn… Yalanlarýn üzerinde, daha çok, kayacaðým, çok defa incinecek düþüncelerim… Bilirim hayatýn karanlýðý her gündüzün ardýndan yükselecek semama. Lakin yalnýz mýyým? Sessiz bir kabul müdür durulmuþ adýmlarým?
Dilimde söz tükense de, bakarsan; göreceksin; gözyaþlarýmýn “bitmedik!” devinimlerini, aklýmýn “yolum var daha” teslimiyetini ve yüreðimin sakin ve emin : “hâlâ seviyorum beklemeyi” vuruþlarýný.
Cennetim deðil, kul elinde mazlum âlem. Umudum; ne gördüklerim ne de görmek istediklerimden doðar benim. Ben kulum. Özgürlüðüm beþerliðim kadar gerçektir ve umut; Rabbimin varlýðý… Kim silebilir beni O’nun defterinden!
Þimdi huzurunda bir miraçsa yaþadýðým; sevgim, hüznüm, yenilgilerim ve tüm acizliðimle kulunum, gayrýsý bana yük! Yükleme yolundan uzaðý, uzaklaþtýraný… Özgürlüðümü sana adayacak kadar özgürüm ve sadece kulunum, kabul eyle… Tuba Erdem