Adak

Adak

Gözümde yaş, ruhumu bedenime tutturan dikenlerde pas ve iblisin küf kokulu soluğu… Gece yine kesif koyu… Kayıp mıyım?

Hücre hücre, soluk soluk benimle olan Rabbim! Ruhumda acı veren boşluklar, dikenlerin etrafında kahverengi yorgunluklar… Topraktan doğan bedenim babasını bırakmaz.

İsyanlar yeşerir içimde, ayrık… En çok bana batar, en çok suskunluğuma… Gri günleri bekleyen fidelerimde çınardan umutlar, kurak yaralar…

Bitmediğini bilirim. Acıların ve kör pusuların… Yalanların üzerinde, daha çok, kayacağım, çok defa incinecek düşüncelerim… Bilirim hayatın karanlığı her gündüzün ardından yükselecek semama. Lakin yalnız mıyım? Sessiz bir kabul müdür durulmuş adımlarım?

Dilimde söz tükense de, bakarsan; göreceksin; gözyaşlarımın “bitmedik!” devinimlerini, aklımın “yolum var daha” teslimiyetini ve yüreğimin sakin ve emin : “hâlâ seviyorum beklemeyi” vuruşlarını.

Cennetim değil, kul elinde mazlum âlem. Umudum; ne gördüklerim ne de görmek istediklerimden doğar benim. Ben kulum. Özgürlüğüm beşerliğim kadar gerçektir ve umut; Rabbimin varlığı… Kim silebilir beni O’nun defterinden!

Şimdi huzurunda bir miraçsa yaşadığım; sevgim, hüznüm, yenilgilerim ve tüm acizliğimle kulunum, gayrısı bana yük! Yükleme yolundan uzağı, uzaklaştıranı… Özgürlüğümü sana adayacak kadar özgürüm ve sadece kulunum, kabul eyle…

Tuba Erdem
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın