Kuran Okuyan Ýhtiyar
Gözlerinin Görmesi
Yoksul bir þeyh, kör bir ihtiyarýn evine misafir oldu. Evde,
duvarda asýlý duran bir Kur’an vardý. Þeyh bu duruma hayret
etti. Çünkü evde kör bir ihtiyardan baþka kimse yaþamýyordu.
Kendi kendine, ”Burada kör bir ihtiyardan baþka kimse yok. Bu
Kur’an’ý kim okur?” diye düþündü. Bu durumu ev sahibine
sormak istedi, fakat uygun olmayacaðý fikrine kapýldý. Bu iþin
sebebinin kendiliðinden ortaya çýkýncaya kadar, sabretmeye
karar verdi.
Bu düþünceyle yatýp uyudu. Gece yarýsý Kur’an sesiyle
yataðýndan sýçrayýp uyandý. Gördüðü manzara karþýsýnda þaþýrdý
kaldý. Kör ihtiyar, Kur’an’ý önüne almýþ okuyordu. Okuyuþunda
en ufak bir yanlýþ da yoktu. Bir yandan da parmaðýyla okuduðu
satýrý takip ediyordu. Þeyh daha fazla dayanamayarak sordu:
”Kör olduðun halde, Kur’ân-ý Kerîm’i böyle nasýl
okuyabiliyorsun? Parmaðýnla takip ettiðine göre, harfleri
görmemen imkânsýz.” Kör ihtiyar, misafir þeyhe tatlý bir
tebessümle cevap verdi.
”Dostum, Allah’ýn kudretinin büyüklüðü yanýnda, benim halimin
þaþýlacak nesi var? O diledi mi sebepli veya sebepsiz yaratýr.
Allahýma yalvardým. ‘Yâ rabbi! Ben Kur’an okumayý, her þeyden
çok seviyorum. Kur’an okuduðum zaman gözlerime nur ver.
Âyetlerini duraklamadan, yanlýþsýz okuyabileyim.’ Rabbim duamý
kabul etti. Ne zaman Kur’an’ý elime alsam, rabbimin lutfuyla
gözlerim açýlýr. Harfleri görürüm.”
Mesnevi’den Hikayeler