Zaten iyice eðrelti durduðum yerden doðrulup pencerenin kenarýna iliþtim. Hayalimde bir yabancý gibi durduðum þehre baktým. Ýçimde dikenli bir telle etrafý çevrilmiþ tehlikeli bir bölge gibi duran yaralarým kanamaya baþladý. Ama hiç acý duymuyordum. Hayat bir oyun mu? Ben bir oyuncu muyum yoksa diye, düþündüm? Ama içimde öyle saðlam baðlar var ki beni tüm benliðimle hayattan koparýp baþka bir kimse de olmayan bir sevdanýn topraðýna baðlýyordu. Beni azgýn sularýn sellerinden koruyan bir köprü gibiydi sevdam. Ýnsanlýðýn aþk tarihi kadar köklü, ruhlu, esaslý, esrarlý bir sevdaydý bu sevda.
Ýþte bu sevdayla birlikte geçen çocukluðumdan kalma bir içgüdü tüm insanlarý eþit bir þekilde sevmeyi öðretti bana. Bu yüzden mücadeleci bir insanýn içgüdüleriyle doðdum. Yani kötülüðü, haksýzlýðý, eðriliði, yamukluðu, namussuzluðu ve ihaneti ortadan kaldýrmayý çok seven bir Peygamber mirasý olan mücadele ruhuyla doðdum. Bu yüzden sevgiye müthiþ tutkunum. Toplum halinden anlayan bir basiretle, yeryüzüne sevgiyi yerleþtirmek için önce nefreti ve ihaneti ortadan kaldýrmak gerektiðine inandým. Yýllardýr içimde tutuþup sönmeyen bir ateþ var. Ateþ gibi olan bu sevda uðruna çile çekmek mutluluk verir bana. Çok iyi biliyorum ki diken aþýlanmazsa demet demet gül vermez, þeklindeki düþüncelerimle birlikte yumruklarýmý sýkýp havaya kaldýrdýðýmý, gayri ihtiyari baðýrdýðýmý görünce ne oluyor bana diyerek yeniden usulca oturdum yerime? Oturdum oturmasýna ama, yazgýmýz neden hep köleliktir, neden hep afallayýp parlayýp bir þey yapmadan yeniden duruluyoruz, oturuyoruz yerimize, diye kendi kendimi sorguladým? Bizim havamýzý kim alýyor, diye sordum kendime?
Güpe gündüzün ortasýnda hayallerden, beyaz düþler görmekten kurtaramýyordum kendimi; Hayatýn iyice yabancýlaþýp bizi deðerlerimizden koparýp atmasýna karþýlýk; hep kendimiz olmak için çabalamak çaðýmýzýn en büyük erdemi olmalýdýr. Ýsmet Özel’ in dediði gibi; Neden hep baþkalarýnýn aþklarýyla baþlýyor, baþkalarýnýn aþklarýyla bitiyor hayatýmýz. Biz özgür insanlar deðil miyiz yoksa? Mahkûmlar da bazý haklara sahip oluyorlar, sýnýrlarý çizilmiþ, kalýn duvarlarla çevrilmiþ hayatlarýnýn içinde. Bu onlarýn özgür olduklarý anlamýna gelir mi? Mahkûmlara gardiyanlarý seçme hakký vermek onlara özgürlük hakký vermek anlamýna gelir mi? Bizim mahkûmlardan farkýmýz ne? Bizim hayatýmýz da saydam duvarlarla çevrilmiþ. Mahkûmlar kalýn taþ duvarlarý yýkýp kurtulamýyorlarsa, biz de saydam duvarlarý, sanal engelleri yýkýp kurtulamýyoruz iþte. Yanlýþ mý söylediklerim? Ama bir þey var, bize her þeye raðmen özgürlük veren, özgürleþtiren. O da sevda derecesinde sevmektir. Sevda derecesinde tutulmaktýr. Güle vurulmaktýr sevda derecesinde. Yani sevdalanmaktýr gülün Rabbine. Ya Rabbi gel koma beni bu sevdadan. Biliyorum ki sevdanýn suyu bana özgürlük ruhu verir. Bir çiçek gibi ruhumu aþýlayýp diken deðil, gül vermesini saðlar.
Topyekûn olarak Sevdadan uzaklaþtýðýmýz bu günlerde belki de yeni bir aþka yakýnlaþabiliriz. Bitip tükendiðimizi sandýðýmýz bu günlerde belki de yeniden bir uyanýþýn kucaðýnda uyanabiliriz. Hazýr mýsýnýz? Sevda can yeleði gibidir. Kurþungeçirmez elbise gibidir, bizim güvenliðimizi saðlar. Bunun bir tek þartý vardýr; o da ona ihanet etmemektir. Onu her dem damarlarýnda taþýyýp kalbinde ve hayatýnda yaþamaktýr, yaþatmaktýr.
Yenildiðimizi sandýðýmýz bu olaylarda belki de bir zaferin sarhoþ edici sevinciyle dönebilirsin kalene. Bütün kalelerimiz düþmüþ olabilir, dallarýmýz budanmýþ olabilir, aðacýn gövdesi kýrýlmýþ olabilir. Hatta aðacýn kökü de yerinden sökülmüþ olabilir. Hiç önemli deðil. Unutmayalým ki Rabbimiz koskoca bir çýnar aðacýnýn bütün özelliklerini küçük bir çekirdeðin içine saklamýþtýr. Bütün mesele korkmadan yeniden o çekirdeði, o tohumu ekmektir. Ýslam ülkelerinin iman yüklü ruh çekirdeði düþtüðü yerden yeniden filizlenecektir. Önce topraða kök salacaktýr. Sonra geçmiþte olduðu gibi büyük bir çýnar aðacý olarak dünyanýn en ücra köþesine kadar uzanacaktýr. Hayalleri olanlar asla uyumazlar. Ýdeali olanlar asla yenilmezler. Hiçbir hayýrlý çalýþma hiçbir þekilde kaybolmaz, diye düþünerek uyandým yeniden hayata. Tutundum sevdanýn eteklerine. Beni yeniden hayata baðlýyordu bu yüce sevdanýn sahibi.
Evet, hayat bir oyundu ve ben bir oyuncuydum. Bunu anladýðýmda rahatladým, yeniden düþünmeye baþladým. Rolümü en iyi þekilde oynamalýydým. Penceremin camlarýndan içeriye aþk rüzgârý estiðini hissetmeye baþladým. Ýlk iþim bunu anlamakla baþlýyordu. Yani rolümü kavramaya çalýþmalýydým.
Ya Rabbi gel koma beni bu sevdadan. Biliyorum ki sevdanýn suyu bana özgürlük ruhu verir. Bu sevgiye müthiþ tutkunum iþte. Baþka ne yapabilirim ki? Baþka ne düþünebilirim ki sevdadan gayri?
Ýsmail Okutan