Bahar Kokulu Efendim By: rabia Date: 22 Nisan 2010, 17:06:55
Bahar Kokulu Efendim
“SEN BENÝM bahara sarýlmýþ kardeþim deðil misin? dedi.”
“Senin bahara sarýlmýþ kölendim” dedim.
Beni senin ayaðýna getiren kutlu bir ulak vardý aramýzda.
Geldim ve önünde durdum, sen sözlerinle beni ufuklara açtýn.
Karanlýðýn içinde durarak aydýnlýðý iþaret ediyordun.
Soylu bir sadakatti senin karanlýkta durarak güneþler büyütmen.
Bedenim ve ruhum, gündüz ýþýðýnda fakat kapkara bir haldeydi.
Kutlu ulaðýn sesiyle yöneldim sana.
Güneþi olan yerde yürüyordu ayaklarým, fakat tepeden týrnaða kirlenmek ne idiyse öyleydim. Iþýklý bahçede bin çeþit kir ve acýyla yüzü karartýlmýþ bir zavallýydým.
Kutlu ulaðýn bana dediði tam olarak deðilse bile mealen þöyleydi: “Karanlýðýn tâ içinde duraduran aydýnlýða bak da utancý duyabilecek kadar onurlandýr kendini.”
Kapýndaydým efendim, bana baktýn ve sadece perdeyi açtýn.
Kalbin güneþlerle doldu, zaten cilalý kalbin üzerinde sadece perde vardý ve o aradan çekilince tüm ýþýklar senin üzerine akýverdi.
Ve senin güneþlerle dolmuþ kalbinden dökülen ay ýþýklarýyla beslendi ruhum.
Aradan yýllar geçti ve sana bütün hücrelerimle koþabilmek vakti eriþtiðinde kutlu ulak aramýzdan çekilmiþti.
Artýk sabahýn temiz vakitlerinde, ruhumun onarýlýþýna tanýklýk edecek bir sebebim var.
Sen.
Çünkü gözleri umuda durmuþ hangi çocuk bir rüya görse, bilirim ki sen olursun annesi.
Göðe durmuþ ýþýklý sözlerinin bir köþesinde...