Nübüvvetin Sona Erişi İle İlgili Bazı Aklî Deliller

Nübüvvetin Sona Erişi İle İlgili Bazı Aklî Deliller

Hâtmü'n-nübüvvetle ilgili Kur'ân kaynaklı kesin delilleri ve bunların ayrıntılı açıklaması şeklindeki hadisler ortaya konulmuştu. Bunun haricinde ashabın icmaını ve din büyükleri ve âlimlerin konu ile ilgili yüzlerce beyan ve tefsiri de aktarılmıştı. Akaid ve fıkıh ile ilgili genel kural ve esaslar başlıca bu üç kaynağa dayanmaktadır. Dördüncü esas ise âlimlerin Kur'ân, hadis ve icmadan Öğrendikleri ilmin yardımıyla kıyasta (akıl yürütme) bulunmalarıdır. Ancak kıyas akaidle değil, fıkıhla ilgilidir. Kıyasın bir fıkhı hüküm tesis edebilmesi için Kur'ân'da, hadislerde ve icma-i ümmette konu ile ilgili hüküm bulunamamış olması gereklidir. Bir diğer ifadeyle, ancak ilk üç esas konu hakkında sessiz kalmışsa kıyasa başvurulabilir. Kıyas akaid ile ilgili konulara uygulanamaz. Nasların ve ashabın söyledikleri akaid konusunda ele alınır ve değerlendirilir.

Konu Kur'ân ve hadislerden getirilen deliller ve selef-i sâlihin'in beyanları ile ispat edilmiş olduğundan muttaki müminler gönüllerinin derinliklerinden şöyle söylerler:

Kalbim ilim hakikati ile doldu sırlar hazinesidir şimdi o Filozofların safsataları artık nazarımda bir kuruş bile değil Mesih olan meleğin tatlı sesi kulaklarımda çınlarken Bir eşek anırtısı beni korkutabilir ya da çevirebilir mi yolumdan?

Gerçek şu ki akide ile ilgili bir hususun kalp itminanı ile kabul edilebilmesi ancak nübüvvet ve vahiy ışığı ile mümkün olabilir; akıl yürütme ve delil getirme yolu hiçbir zaman kesin tatmin sağlamaz. İnanç konularında akıl yürütme yolu ile sonuca varmak isteyenler başarıya ulaşamamıştır. Celâleddin-i Rûmî şöyle demektedir:

Ne zaman akla son haddine kadar başvurdurma Divâne buldum kendimi sonunda Kısaca, bir müslüman Kur'ân'a, Sünnet'e ve ashabın icmaına baktıktan sonra başka bir şeyin ihtiyacını duymaz. Bazı inanç esaslarının ardındaki hikmeti araştırma yoluna gitmez. Bütün bu zahirî hikmet, akıl ve mantık pırıltılarını yüce Peygamberimizi bütün insanlığı aydınlatıcı meşale olarak yaratan Allah Teâlâ'mn mutlak hikmet ışığı hatırına feda eder. Belli bir inanç esasının altında yatan hikmet veya sebebi araştırma isteği duymaz. Çünkü, Hz. Peygamber bütün akıl ve mantıkların üstündeki Akil-i Mutlakm gösterdiği yolu izlemektedir.

Hz. Peygamber'in gönlü, dünyadaki bütün akıl ve idrakin sadece bir yansıma olduğunu gösteren İlahi hikmete açıktır.

Kısacası, kendimizi meşru ve kesin nass ve delillerle tatmin ettikten sonra, aslında bu beyhude düşünce deryasına dalmaya gerek yoktur. Buna belki şu iki sebepten dolayı ihtiyaç duyulabilir: Birincisi, bir mesele mantık yoluyla açıklandığında etkili olur ve onu kabul etmek ve ona göre amel etmek kolaylaşır.

İkincisi, Mirzâîler Kur'ân ve hadiste geçen özel terimlere değişik ve uzak anlamlı yorumlar getirerek hâtmü'n-nübüvvet doktrininin mantıkla uyuşmadığını ima etmektedirler ve bu doktrinin Hz. Peygamber'in mevkiini düşürdüğünü iddia etmektedirler. (Farsça beyit):

Haİn kimseler daima (iyi şeyleri) yok eder FaziJetleri saklar, serleri açık eder

Bundan dolayı, Mirzâîlerin hilelerini etkisiz kılmak ve düzenlerini bozmak arzusu İle hareket edilmiştir. Böylece hâtmü'n-nübüvveh akıl ve mantık yoluyla ispat edilmeye, bunun Hz. Muhammed'e has ek bir mükemmeliyet olduğu gösterilmeye çalışılmaktadır. Hâtmü'n-nübüvve Hz. Muhammed'in diğer peygamberlere nazaran sahip olduğu bir mazhariyettir.

Rasûlullah'den sonra her ne zaman, Allah'ın peygamberi ya da elçisi oldukları iddiasıyla ortaya çıkanlar, Müslümanları dalâlete yöneltmek için türlü çeşit hileler hazırlamışlardır. Onların çabalan üç nokta üzerinde odaklanmıştır: Birincisi, nübüvvet rahmet kaynağıdır. Eğer Hz. Muhammed ile birlikte nübüvvet sona ermiştir denirse bu rahmeten li'î-âleminln zuhuru ile rahmetin sona erdiği ve kıyamete kadar rahmet kapılarının kapandığı anlamına gelir ki böyle bir şeyin olamayacağı bellidir.

İkincisi, ezelden ebede Allah'ın hükmü devam etmektedir, çünkü "Allah'ın yasasında bir değişme bulamazsın." (33: 62; 35: 41; 48: 23). Dünyada kötülük ve sapkınlık çoğaldığında ve insanlar Allah'ın sırat-ı mustakimindenn döndüklerinde, Allah onlara rahmetinden olmak üzere peygamberler gönderir. Şimdi dünyada zulüm ve adaletsizlik bu derece yaygınken ve inançsızlık ve kötülük taraftar buluyorken, peygambere ihtiyaç duyulmaktadır. Allah'ın rahmeti sonsuz olduğundan, Allah sözü gereği dünyanın herhangi bir yerinde peygamber çıkabilir.

Üçüncüsü, geçmişte büyük peygamberleri daima şeriatlarını devam ettiren ve tebliğlerini sürdüren bir dizi kendilerine kitap ya da sahife verilmeyen peygamberler izlemiştir. Bu onların büyüklüğünü belirlemektedir. Buna benzer olarak pek çok devleti hükmü altında bulunduran, özerk ya da yarı-özerk topraklara sözünü geçiren krallara imparator denir. Kıyas yaparsak Peygamberlerin Önderi olan bizim peygamberimizin de altında en az diğer peygamberlerin olduğu kadar takipçi peygamberleri olmalıdır. Nübüvvetin sona ermemesi onun şanına yakışmaz, vb...

Bunlar, kendi görüşlerine kuvvet kazandırmak için istismar ettikleri fikirlerdir ve bu kisve altında peygamberlik ya da rasûllük iddialarına zemin hazırlamaya çalışmaktadırlar.

Bu iddiaları en kısa ve gene) şekilde reddetmek, onlara hâîmü'n-nübüvvet fikrinin kaynağının bizler olmayıp kulu Muhammed'i fahr-i kâinat olarak yaratan Allah Teâlâ olduğunu söylemekle mümkündür. Ve bu yüce Peygamber bize Rabbinden ne getirmişse bizler onu seksiz şüphesiz kabul ederiz Meselâ, eğer hâtmü'n-nübüvvet doktrini Hz. Muhammed'in kemalâtmdan değilse, Allah'ın Rasûlünün kemalâtına kim nasıl karar verecektir? Bu kemalât Allah'ın, Rasûlüne bizzat vermiş olduğundan daha mı üstündür?

Gerçekte makul bir idrak seviyesi olan her insan hâtmü'n-nübüvvet'in Hz. Peygamber için ne derece büyük bir kemalat ve fazilet olduğuna ve kendisi için bundan daha iyi bir şey tahayyül edilemeyeceğine kendi kendine hükmedebilir. Ama yine de bu iddiaları ele alalım.

Birincisi, nübüvvet kesinlikle bir rahmet ve selâmet kaynağıdır. Hz. Muhammed'in bu rahmeti elinde tutan son kimse olduğuna da inanıyoruz. Ancak rahmeten li'l-âlemin'in zuhur etmiş olmasının zahmet haline gelmiş olduğu, çünkü Allah'ın rahmet sıfatının bundan dolayı dünyada artık tecelli etmeyeceği görüşü kabul edilemez.

Buna cevap olarak, küçük rahmet kapıları kapanmış olmakla beraber dünyanın payına düşeni kolayca alabileceği büyük bir rahmet kanısının açılmış olduğu, bunun da zahmet olarak nitelendirilemeyeceğidir. Bu rahmet, bütün insanlığın her devirde ulaşabileceği büyük bir rahmetttir. Mumların söndürülüp yerine büyük bir elektrik lambası yakılırsa ve bu lamba parlaklık ve güzellik itibariyle bütün diğer eski ışıklara üstün gelirse, bu ışık karanlığın kaynağı olarak gösterilebilir mi? Daha açık olmak gerekirse, göz kırpan bütün yıldızlar gökyüzünden kaybolup yerini güneşin parlak ışığına bıraksalar, bu, gece gibi karanlık menbaı mı sayılacaktır? "...Bunlara ne oluyor ki hiç bir sözü anlamaya yanaşmıyorlar..." (4: 78).

Dünyanın kuruluşundan beri nebevi rahmet yalnızca yeryüzünün belli bir bölgesine, belli bir dönem için ve belli bir kavme has olmak üzere zuhur ediyordu. Hz. Musa, kavmine rahmet olmak üzere belli bir coğrafyaya gönderilmişken, Şuayb da aynı çeşit bir hizmet için gönderilmişti. Eğer Halilullah Hz. İbrahim bir bölgeye Allah'ın rahmetini ulaştırmak için gönderilmîşse Hz. Lût da ayrı bir bölgeye gönderilmişti. Aynı şekilde Âdem aleyhisselâm belli bir dönem belli bir millete gönderilmişken Hz. Nuh da başka bir dönemde başka bir millete gönderilmişti. Hz. İbrahim, Allah'ın tebliğini vazetmek için bir asırda gönderildi ise bir diğer asırda aynı vazifeleri yapmak İçin Hz. Musa bir diğerinde ise Hz. İsa gönderilmiştir.

Sonunda, Allah'ın rahmetini bütün insanlığa ve bütün devirlere şamil olmak üzere ulaştıracak olan bir şahsiyetin Allah tarafından halk edildiğini görüyoruz. Bütün nur ve rahmetin gerçek ve aslî kaynağı olan bu kimse Hz. Muhammed'dir. Şairin dediği gibi:

Allah için imkânsız değildir Bütün faziletleri bir zâtta biraraya getirmek!

Bu evrensel rahmet kaynağı önceki peygamberlerin önderi ve peygamberlerin sonuncusu

olan Hz. Muhammed'dir. O kendisinde bütün peygamberlere ait kemâlâtı toplamıştır:

Sen Yusuf un güzelliğine,

İsa'nın mucizelerine

ve (Musa'nın) Yed-i Beyza'sına sahipsin Diğer mükemmel insanlar neye sahipse, Sen bütün o faziletlere tek başına sahipsin. Önceki peygamberler kendi devirlerinde, kendi yörelerinde ve kendi toplumlarına önderlik yapmışlardı. Ancak bu parlak ay zuhur ettiğinde diğer ışıklar gözden kayboldu. Ve bu ay bütün devirlerde, bütün insanlığa yol göstermeye yetecek derecede parlaktı.

Veya, diğer bir ifadeyle, önceki peygamberler küfür karanlığını kendi bölgelerinde ve kendi toplulukları içinde kendilerine has yollarla gidermeye çalıştılar. Sonunda peygamberlerin sonuncusunun irhasat (ir kas'ı çoğulu) ışığının [irhas, kelime anlamı olarak 'temeli koyan' demektir. Teknik olarak ise bir peygamberdeki peygamberlik gelmeden önce peygamber olacağına yorulabilecek olağandışı haller anlamına gelir, meselâ Hz. Muhammed'in atalarının alnında bir parlaklığın varlığı gibi. Nübüvvetten sonra gösterilen olağandışı haller ise mucize'dk] zuhur zamanı yaklaştı. Ve bunu nübüvvet güneşinin doğuşu takip etti. Şİmdi bu göz kırpan yıldızlar görülmüyor. Güneş ışınları bütün kâinatı tüm parlaklığı ile doldurdu.

Artık sönen yıldızlardan dolayı dünyanın karanlıkta kaldığına belki üzülen çıkabilir. Halbuki bilge kişiler "evrensel nûr"un öze...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın