Zekat

Fetavayi- Hindiyye Zekat

1- ZEKATIN MANASI, SIFATI VE ŞARTLARI
Zekâtın Sıfatı :
Zekâtın Vücubunün Şartları:
Hürriyet :
İslâm..
Akıl Ve Bulûğ :
Nisab Miktar! Mal :
Mala Tam Malik Olmak :
Havaic-İ Asliyeden Fazla Mal :
Nisabın Namı Olması :
Malın Üzerinden Bir Sene Geçmesi :
2-OTLAK HAYVANLARIN ZEKÂTI
Mukaddeme.
Develerin Zekâtı
Sığırların Zekâtı
Koyunların Zekâte.
Zekâta Tabî Olmayan Mallar
3- ALTININ, GÜMÜŞÜN VE TİCARET MALLARININ ZEKÂTI
Altının Ve Gümüşün Zekâtı
Ticaret Mallarının Zekâtı
Zekâtla İlgili Bazı Mes´eleler
4- ÖŞÜR TOPLAYAN KİMSELERİN DURUMU..
5- DEFİNELERİN VE MÂDENLERİN ZEKÂTI
6- ZİRAÎ MAHSULLERİN VE MEYVELERİN ZEKÂTI
Öşür Suyu :
Haraç Suyu :
7- ZEKÂT VERİLECEK KİMSELER..
Fakirler :
Miskinler :
Âmil :
Mükâteb Köle :
Borçlu:
Allah Yolunda Olanlara :
Yolcu :
Beytü´l - Mâl´in Gelirleri
8- SADAKA-İ FITIR..
Fıtır Sadakası Ne Zaman Vacib Olur :

ZEKAT

1- ZEKATIN MANASI, SIFATI VE ŞARTLARI

Şefcât: Bir müslümanın, Hâçmıî veya bir Hâşİmî´nin kölesi olmayan, müsliiman bir fakire, ondan hiç tir menfaat beklemeksizin, sırf Allah nzasi için, i malını verniesidir. Zekâtın şerif şerifteki tarifi budur. Tefeyîn´ de de bökedir. [1]

Zekâtın Sıfatı :

Zekât, muhkem bir farzdır. Onu inkâr eden Jcalir olur. Ver meyen ise öldürülür. Serahsî´nin Muhıyt´inde de böyledir.

Malın üzerinden tam bir sene geçince, zefcâtını^hemen ve-mek vacip olur. Özürsüz olarak, zekâ*, vermeyi geriye bırakan kimse ise günahkâr olur.

Râzî´nin rivayetinde, zekâtın verilntesi fevrî değildir, (yani, farz olur olmaz, hemen vermek gerekmez.) Bir kimse onu Ömrünün sonuna kadar tehir edebilir. Ancak, evvelki kavil esahhtır ve zekâtını tehir edip ölürken veren kimse günahkâr olur. Telızîb´de de böyledir.

Veya, bir kimse verilmesi gereken zekâtını,-malından Sırırken, ^-onun zekât olduğuna— niyyet etmelidir: Kenz´de de böyledir.

Zekât vermeye niyyeıt eden kimse, maluıdan bit-şey ayırmadan, senenin sonuna kadar, zaman zaman tasaddıakta bulunsa ve bu sadakaları verirken, zekâta niyyet etmiş olmasa, verdiği bu sadakalar, zekât olarak caiz olmaz. Tebyîn´de de böyledir.

Bir kimse, bu sadakaları verdiği sırada, kendisine, «bunu ne için veriyorsun?» denilse ve o kimsenin de, hiç düşünmeden: »Zekât olarak veriyorum.» demesi mümkün olsa, o şahsın bu hali niyyet olur.

Ancak, bir kimsenin : «Senenin sonuna kadar verdiğim sadakaları, zekâtıma niyyet ettim.» demiş olması caiz olmaz. SSrâciyye´de de böyledir.

Zekâtını vermek üzere, birisini vekil eden kimsenin —zekât için ayırdığı malı—o kimseye verirken, zekât için niyyet etmesi caiz olur. Şayet, bu şahsı vekil tayin ederken değil de, bu vekile, zekâtı verirken niyyet etmiş olsa yine bu niyyeti caiz olur. Mî´râcü´d - Dirâ-ye´de de böyledir.

Bir kimse, başka bir şahsa zekâtını verip onu fakirlere vermesini emretse, o kimse de verirken niyyet etmese, bu da caiz olur. Çünkü, bu durumda, âmirin niyyeti bulunmaktadır. Serahsî´nin Mu-hıyt´inde de böyledir.

Bir kimse, zekâtını vermek üzere vekil tayin ettiği şahsa, zekâtını verdikten sonra, henüz o vekil zekâtı fakirlere dağıtmadan önce, zekâtın, sahibi niyyetini değiştirip yenilemiş olsa, ikinci niyyeti ne ise o, caiz olur.

Bu kimse, malının zekâtından vekiline bir kaç dirhem vermiş olsa, memur (= vekil) onu fakire vermeden önce, amir, o miktarın, , nezri yerine verilmesine nıyyet etse, verilen o şey zekât değil, nezir olur. Sirâcü´l - Vehhâc´da da böyledir.

Zekât vercek olan bir kimse, bir şahsa : «Eğer, şu eve girersem, Allah için, sana şu yüz dinarı vereceğim.» demiş olsa ve o kimse de, mezkur eve girse, zekât verecek olan kimse de, o yüz dinarı zekâtı yerine vermeye niyyet etse; bu yüz dinar, zekât olarak caiz olmaz. Serahsî´nin Muhiyt´inde de böyledir.

Kendisine emanet olarak konulmuş -bir malı zayi etmiş bulunan bir kimse, emanetin sahibi olan fakir kimsenin düşmanlığından kurtulmak için, zayi olan emânetin bedelini, o fakir şahsa zekât niyyeti ile verse bu, caiz olmaz. Fetâvâyi Kâdîbân´da da böyledir.

Bir kimse, niyyetsiz olarak fakire vermiş olduğu bir malı, henüz fakir harcamadan zekât olarak niyyet etmiş olsa, bu caiz olur. Fakat, fakir harcadıktan sonra, böyle niyyet etmiş olması caiz olmaz. Aynî´de de böyledir.

Bir kimse, başka bir şahsın malından, mal sahibinin haberi olmadan, bir fakire zekât vermiş olsa ve mal sahibi de buna razı olsa; eğer bu durumda ayiu mal, aynı fakirin elinde bulunmakta İse, bu zekât caiz olur. Aksi takdirde caiz olmaz. Sirâciyye´de de böyledir.

Bir kimse, ihtiyacından fazla olan malının hepsini tasad-duk eylese de, bu halde zekâta niyyet etmemiş bulunsa, bu kimseden zakâtm farziyyeü düşer. Bu istihsandır. Zâhidî´de de böyledir.

Nafile tasaddukta, niyyetin bulunmuş olması ile olmaması arasında bir fark yoktur.

Bir kimse, nisabının tamamını nezir veya başka bir vacip niyyeti ile, fukuraya vermiş olsa, neye niyyet etmişse onu vermiş olur. Diğerine ise borçlu kalır.

İmâm Muhammed (R.A.)´e göre, nisabının bir kısmını fakire hibe etmiş olan, mal sahibinden zekât sakıt olur. Tebyîn´de de

böyledir.

İmâmı A´zam Ebû Hanîfe CR.A.) ´den de bunun gibi bir rivayet gelmiştir. Bu kavil, eşbehtir. Zâhîdî´de de böyledir.

Bir fakirde alacağı olan bir kimse, bu alacağından vaz geçmiş olsa; zekâta niyyet etsin veya etmesin vazgeçmiş bulunduğu bu malın zekâtı kendisinden düşer. Çünkü o,*helak olmuş mal hükmündedir.

Fakat, bu kimse, bu alacağından bir kısmından vaz geçmiş olsa, vaz geçtiği kadarının zekâtı zimmetinden sakıt olur.

Bu kimse, vaz geçtiği miktarı, kalan alacağının zekâtına niyyet etmiş olsa bile kalan alacağının zekâtı, bu şahsın üzerinde kalır. (Yani onun da zekâtını vermesi^ gerekir.) Tebyîn´de de böyledir.

Bir kimse, bir zenginde olan ve üzerinden bir yıl geçmiş bulunan alacağını o zengine bağışlamış olsa, Câmî´in rivayetinde, esahh olan kavle göre, o kimse bağışlamış bulunduğu bu malm zekâtını da borçlu olur. Serahsî´nin Mııhıyt´inde de böyledir.

Bir kimse, bir fakire başka bir fakirde olan alacağının zekâtı niyyeti ile bağışlamış olsa veya kendisinin yanında bulunan ma-Jımn. zekâtı niyyeti ile bağışlamış olsa, bu caiz olmaz. Kâfi´de de böyledir.

Bİf kimsenin, bizzat yanında bulunan malının zekâtını, bizzat yanında bulunan malı ile veya alacağının zekâtım, bizzat yanında bulunan malının zekâtı yetine sayması caiz olmaz. Ancak, alacağını, almamış bulunduğu! alacağının yerine zekât olarak verse caiz olur. Seraibsî´nm Muhiyt´inde de böyfödir.

Zekât verecek kimsenin zekâtını açıktan vermesi, nafile sadakalarını ise gizli vermesi daha efdaldir. Fetâvâyi Kâdîhân´da da böyledir.

Bir fakire; bağış veya bprç diyerek para veren kimsenin, zek&ta niyyet etmesi caiz olur. Esahh olan görüş budur. Bahrü´r -Râık´ta da da böyledir. [2]

Zekâtın Vücubunün Şartları:

Bir kimseye zekâtın farz olması için şu şartlar vardır : [3]

Hürriyet :

Bir kimseye zekâtın farz olması için, o kim-senin hür olması şartır. Köleye zekât,, —kendisine

ticaret izni verüL miş olsa bile-^- farz değildir.

Mükatep, ümm^ü veled ve müdeber de böyledir. Yani, bunlann da zekât vermeleri farz değildir. Ebû Hanîfe (R.A.) ye göre, müstes´-â*mn hükmü de mütkâtebin hükmü gibidir. Bedâî´de de böyledir. [4]

İslâm

Bir kimseye zekâtın farz olması için, o şahsın müslüman olması gerekir. Kafirin zekât vermesi faiz değildir. Be-dât´de de böyledir.

Bize göre, islâm, zekâtın, vücubünun şartı olduğu gibi, bekasının, da şartıdır. Mesela: Kendisine zekât farz olduktan sonra, irtidâd eden bir kimseden, —Kİlümde olduğu gibi— zekâtın farziyyeti düşer. Ve bu kimse, senelerce irtidad halinde kaldıktan sonra,.yeniden müslüman olsa, mürted olarak kaldığı o senelerin zekâtı kendisine farz olmaz. Mİrâcü´d - Dirâye´de de böyledir.

es - Sıyr, Fîmâ´da : Dâr-ı harbde müslüman olan bir kâfir, müslüman olduktan sonra, orada senelerce yaşasa, sonra da çıkıp îslâm Diyarına gelse; bu kimseden îmâm, (=: veliyyül-emr) zekât namına hiç bir şey almaz. Çünkü, bu kimse, o veliyyü´l - emrin velayeti altında değildi ki, kendisine zekât vermek vacip olsun

Ancak, bu kimse îalâm Diyarına gelmeden önce zekâtın: farz olduğunu biliyor idiyse, onun zekât vermesi ile fetva verilir. Btt nu bilmiyor idiyse, zekât vermesine fptva yoktur; onun zekât vermesi vacip olmaz.

İslâm Diyarında müsiüman olan kimselerin durumu; bu kaidenin hilafınadır. Çünkü, bu kimselerin zekât! vermesi, zekât vermenin farz olduğunu bilseler debilmeseİer de— farzdır. Sirâcu 1 - Y«h-hâc´da da böyledir. [5]

Akıl Ve Bulûğ :

Bir kimseye zekâtın fa^z olması için, o kimsenin, akıllı ve bulûğa ermiş olması şarfctır.

Çocuğun ye delinin; zekât vermeleri farz değildir. Ancak, delaliğin/, sene boyunca devam etmesi gerekir. Cevheretü´n-Neyyire´de de böyledir.

Bir mecnun (= deli), nisaba ulaşacak mala sahip olduktan sonra, senenin bazı günlerinde delilikten çıkmış olsa, ^-bu günler, ister senenin başında, ister senenin sonunda bulunsun; ister çok, isterse az olsun—, o delinin/zekât vermesi farz ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın