Dinin İlk Hedefi İnsanın Vahdeti

Dinin İlk Hedefi, İnsanın Vahdeti

İnsanın vahdeti dinin ilk hedefidir. Bütün peygamberlerin getirdiği mesaj; insanlığın gerçekte tek ümmet ve tek topluluk olduğu, hepsi için bir tek Allah'ın var olduğu, buna göre O'na toptan kulluk etmeleri ve bir ailenin fertleri gibi yaşamaları gerektiği mesajıdır. Fakat ne gariptir ki, dinlerin takipçileri bu mesaja aldırmadılar. Öyle bir aşamaya gelindi ki, her ülke, her topluluk ve her ırk kendisini ayrı bir fırka olarak gördü ve Fırkacılığı, din konumuna yükseltti.

Kur'ân, daha önce gelen peygamberlerin, dinin birliğini tasdik etmeyi ve evrensel kardeşliği va'zetmeyi amaçladıklarını göstermek için, söyledikleri sözleri aktarmaktadır. Meselâ Mü'minun sûresinde, Nuh'un gelişine değinmektedir: "Andolsun biz, Nuh'u kavmine gönderdik: 'Ey kavmim, dedi, Allah'a kulluk edin, O'ndan başka bir tanrınız yoktur. (Allah'ın azabından) korunmaz mısınız?" (23: 15).

Kur'ân ayrıca, Nuh'tan sonra gelmeye devam eden mesajlardan bahsetmektedir: "Onlara da kendi içlerinden: 'Allah'a kulluk edin, sizin O'ndan başka İlâhınız yoktur, (Allah'ın azabından) korunmaz mısınız?' diyen bir elçi gönderdik." (23: 32). Ve daha sonra Hz. Musa'dan bahsedilmektedir: "Sonra Musa'yı ve kardeşi Harun'u ayetlerimizle ve apaçık bir delille gönderdik." (23: 45). Daha sonra Hz. İsa'ya değinilmektedir: "Meryem oğlunu ve annesini bir mucize kıldık." (23: 50). Ve en sonunda şu gerçek ifade edilir: "Ey elçiler, temiz ve helâl olan şeylerden yiyin; iyi ve yararlı işler yapın. Çünkü ben bütün yaptıklarınızı bilirim. Ve şu insanlar, bir tek ümmet olarak, sizin ümmetinizdir. Ben de Rabbini-zim, Benden korkup sakının! Fakat bunlar ayrı görüşlere saplanarak kendi aralarında bölünüp parça parça oldular. Her grup, sahip bulunduğu inanç ve görüşten memnundur." (23: 51-53).

Yukarıdaki âyetler, her peygamberin istisnasız insanları tek bir göreve, Allah'a kulluk ve doğru yaşama görevine çağırdığını izah etmektedir. Bütün peygamberler, insanların kardeş olarak beraber yaşamalarını ve ayrı yaşamamaları gerektiğini öğütlemişlerdir. Fakat Kur'ân'ın teessüf ettiği gibi: "Fakat bunlar ayrı görüşlere saplanarak kendi aralarında bölünüp parça parça oldular. Her grup, sahip bulunduğu İnanç ve görüşten memnundur."

Fakat öğüt bir kenara bırakılıp, insanlar, kendilerini diğerlerinden üstün oldukları fikriyle besleyerek, rakip fırkalara bölündüler. Fırkacılığın ortaya çıkardığı sabit fikirler arasında, özellikle vaftiz denilen ibadet şekline değinebiliriz. Önceleri bu, İnsanın günahlarını itiraf etmek ve af dilemek zorunda olduğu zaman yapılan bir Yahudi ibadet şekliydi. Fakat Hıristiyan kilisesi bunu bir kurtuluş aracına dönüştürdü. Kur'ân bunu gerçeğin saptırılması olarak görmekte, kurtuluşun sadece bir ibadet şeklini uygulamakla elde edilemeyeceğine ve kurtuluşun ancak dürüst yaşamayla geleceğine işaret etmektedir. Bir insan sadece su ile değil, Allah'ın değmesiyle veya düşünce ve amellerine "Allah'ın rengini" giydirmesiyle de vaftiz edilebiir: "Allah'ın boyası (ile boyan). Allah'ın boyasından daha güzel boyası olan kimdir?" (2: 138).

Benzer şekilde, aynı düşünce Kur'ân'ın ikinci sûresinde devamlı tekrar edilir. Din, Allah'ın yolu, İnsan için belirlenmiş bir faaliyet kanunudur. İnsan hakettiğini alır, kanun budur, Dindir, kurtuluş yoludur. Bir insan, şanlı, şöhretli veya eski bir ırk veya kabileye ait olmakla veya bir takım peygamberlerin kendi halkı içinden çıktığını iddia etmekle kurtuluşa eremez: "Onlar bir ümmetti, gelip geçti. Onların kazandıkları kendilerine, sizin kazandıklarınız size aittir. Siz onların yaptıklarından sorulmazsınız." (2: 141).

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın