Mabedlerimiz
Oralarda nefes alýrýz. Huzur mekânlarýmýzdýr. Cami ve mescidlerden bahsediyorum. Bugünlerde o konuþuluyor. “Haydi çocuklar camiye.” Bu bir slogan deðil. Gerçeðin ta kendisidir.
Orada secdeye gideriz. Orada niyazlarda bulunuruz. Kime? Elbette ki Kâinatýn Yaratýcýsýna. Dünyanýn yaratýlýþýndan bu yana yüz yirmi dört bin Peygamber gelmiþtir. Emirlere ve zamanlara göre insanlar ibadet için teþvik edilmiþtir. Çünkü Cenâb-ý Hak insaný kendisine ibadet ve duâ etmesi için yaratmýþtýr. “De ki: ‘Duânýz olmasa Rabbim katýnda ne ehemmiyetiniz var?’” (Furkan Sûresi: 77) denilmiþtir. Bunun mihenk noktasý cami ve mescidlerdir.
Bu mekânlara ecdadýmýz gereken en yüksek seviyede itina göstermiþtir. Bugün binlerce cami ve ibadethane hâlâ aradan yüzyýllar geçse de dimdik ayaktadýr. Her ilde, hatta her ilçede bir cami ve mescid vardýr. Ecdadýmýzdan bize intikal eden en güzel hediye onlardýr. Issýz köylerde, yolu zor olan ilçelerde camiler vardýr. Bu bir imza, bu bir belgedir. Ýslâmiyetin alâmetidir.
Cumhuriyetin ilk yýllarýnda bu mabedlerimizin bir kýsmý yýktýrýlmýþ ve satýlmýþtýr maalesef. Bunun canlý þahitleri vardýr. Niçin? Ne maksat ile? “Biz öyle bir nesil yetiþtirelim ki, bu dini kendi elleri ile yýksýnlar” denilmiþtir adeta. Ama bu plan tutmamýþtýr. Bu millet dinine sahip çýkmýþtýr. Kur’ân-ý Kerim öðrenilmesi ve okunmasý devlet eliyle yasaklanmýþtýr. Ezan yasaklanmýþtýr. Dinî gazete, mecmua ve dergilerin basýmý ve daðýtýlmasý yasaklanmýþtýr. Ama olmamýþtýr. 1950’de tek baþýna iktidara gelen Demokrat Parti bu Çin iþkencesine son vermiþtir. Ezan aslî vaziyeti ile tekrar okutulmuþ, Kur’ân eðitimi ve Hacca gidiþler tekrar baþlatýlmýþtýr. Bu anlamda CHP sabýkalýdýr.
Bu noktada halktan büyük bir özür dilemelidir. Hâlen CHP’de bir mescid dahi bulunmamaktadýr. Bir dostum, genel merkeze bir vesile ile gittiðinde namaz kýlacak bir mekân bulamamýþtýr.
Mabedler yýllarca mahzun kalmýþtýr. Bir memur, bir asker, bir milletvekili camiye gitmemiþtir. Ecdadýn yýllarca askeriyede namaz kýldýðý camiler yýkýlmýþ veya tahrip edilmiþtir. Cumhuriyetin ilk yýllarýnda yapýlan bu acýmasýz baskýlar, din adamlarýnýn yokluðunu netice vermiþtir. Bu vesile ile ehliyetsiz bir çok insan dinin istismarýna yeltenmiþtir. Hoca fýkralarý üretilmiþtir kasýtlý olarak, cenazeyi defnedecek görevli bulunamamýþtýr. Hem vurulmuþ, hem de yerilmiþtir imamlar. Minareler öksüz kalmýþtýr. Mihraplar sessiz, minberler nefessiz kalmýþtýr.
Ve din yeniden dirilmiþtir. Cemaatlerin ve ehl-i hamiyet insanlarýn unutulmaz gayretleri ile binlerce cami inþaa edilmiþtir. Hem de halkýn paralarý ile. Bugün ülke çapýnda yüz bine yakýn cami, yüz bini aþkýn din görevlisi vardýr. Çok þükür, camisi olmayan mahalle, camisi olmayan köy çok azdýr. Üniversitelerde, kýþlalarda, bakanlýklarda, resmî dairelerde, okullarda ve iþyerlerinde, hastanelerde binlerce cami ve mescid vardýr. Yeterli mi? Hayýr. Yeterli deðildir.
Öte yandan Cuma namazý kýlanlarýn sayýsý yüzde yetmiþe yakýnken, beþ vakit namaz kýlanlar ancak yüzde on bir buçuðu bulmaktadýr. Bir çok camide vakit namazý bir safý dahi doldurmamaktadýr. Buna gayret edilmelidir. Camilerin bir ibadet ve buluþma yerleri olduðunu unutmadan... Camilerin temizliði, nezafeti ve nezaheti muhafaza edilmelidir. En güzel yatýrým budur.
Camiler sadece diyanetin mekânlarý deðildir. Sadece ihtiyarlarýn, imam ve müezzinler mekâný da deðildir. Oralar hepimizindir. Sorgusuz ve sualsiz gideceðimiz tek yerdir.
RAÞÝT YÜCEL