Huzurunda By: reyyan Date: 02 Aðustos 2011, 18:35:23
Huzurunda
Haziran 2009 - 126.sayý
Serdar TUNCER kaleme aldý, DÝÐER YAZILAR bölümünde yayýnlandý.
Kapýnýn önündeyim. Ýçimde kelebekler. Aylardan sonra. Korku mu sevgi mi içimdeki bilmiyorum. Belki sen bilirsin. Boynumu uzatýyorum kapý aralýðýndan. Sen geldin diyen aþýk geliyor aklýma. Þükür ki kapýn aralýk.
Bekliyorum, gözlerim ayaklarýmýn ucunda. Bir bakýþýn yetecek, sonrasý dizlerinin dibi. Bekliyorum. Bir bakýþ nelere yetmez ki. Gel diyor gözlerin. Bir de kal dese gözlerin. Sustum. Ýþine karýþmam. Fark etmez beklesem sonsuza dek. Dizlerinin dibindeyim iþte. Ýçim bir kelebek.
Bir tebessüm etse cihan gülüyor. Yürüse yýldýzlar peþi sýra, dursa hayat duruyor. Hele bir de konuþtu mu… O söyleyince söz baþka bir þey oluyor. Su dese su akýyor, ateþ dese ortalýk yangýn yeri, gül dese gül kokuyor kainat.
Kelimeler canlanýyor yar dilinde. Hem yar elinde dirilmeyene söz neylesin?
Dil susar, o kolay. Gönlüm susuverse bir de. “Sen iþine bak” derdi babam. Haklý, ben iþime bakayým. Yap dediðini yap, yapma dediðini yapma. Susturmak onun iþi, dilsiz dudaksýz konuþmak onun. Bir þeyler söyleyecek, iþte, dur dinle. Sevgiye dil olmadýnsa, kulak kesil sevgiliye.
“Zalim olmayýn..” diyor. Yaptýðým zulümler dikiliyor karþýma bir bir. Terslediðim dilenci, kýzdýðým çocuk, kopardýðým çiçek. Zalimim ben. Terliyorum.
Zulüm ne ki sahi?
“Hakikati örtmek zulümdür.” diyor. Gönlüm deprem yeri. Baþkasýndan hakikati gizlemek zulüm. Peki ya kendimden gizlediðim?
“Allah en güzel þekilde yarattý, kalp O’nun mekaný..” Ruhundan içti ruhum. Aþaðýlara düþtüm sonra. Kurak bir çöl oldum. Gönlüm aðyara mekan, varlýðým yare perde þimdi.
Benim benden gizlediðimi kim kimden gizleyebilir? Alev alýyor içimde kelebekler. Aþka uçarsan kanatlarýn yanar. Oda kararýyor birden, kapýlar kapanýyor sanki. Aþka uçmazsan kanat neye yarar. Gece balýk ve deniz oluyor her yer. Yunus a.s.’ýn duasý açýyor üç perdesini karanlýðýmýn. ‘Senden baþka ilâh yok, sen en yücesin. Ben zulmedenlerden oldum’. Tövbe ediyorum zalimliðimden, söz veriyorum zulmetmemeye. Biliyorum; tövbem tövbeye muhtaç, sözünde durmak erkek iþidir.
Elleri ne kadar güzel. Nasýl bir ahengi var ellerinin sözleriyle. Sözler þekil bulurken dudaklarýnda, eller dile döküyor þeklin anlatamayacaklarýný. “Mazlum olun, diyor, Adem peygamber de mazlumdu Efendimiz s.a.v. de.”
Anlamaya çalýþýyorum. Ýlk insan da ilk yaratýlan son sultan da mazlumsa, mazlumluktan nasibini almayan kiþinin hali nicedir. Öyleyse mazlum olmalý. Zalimlikten vazgeçerek baþlamalý mazlum olmaya. Ýnsan zalim deðilse mazlumdur. Efendimiz’in sevgisi gönlüne düþen kiþi bu mazlumluktan pay almadan ölmez ki. Gariplerden ol ki müjdelesin seni de yar. Mazlum ol caným, mazlum ol. Ölmeden ölebilene ölmek yok, sonsuzluk var.
Dizlerinin dibindeyim. Gözlerim yere mýhlý. Her yer dizlerinin dibi olsa keþke. Olur mu bir gün? Bilmem. Olmazsa zulüm olmaz mý? Sus kalbim sus. Sev kalbim sev. “Allah Tealâ, diyor, mazlumlarý çok sever.” Yutkunuyorum. Mazlumlarýn ne güzel kaderi var. Cehennemi burada yaþýyorlar, sonrasý saadet, sonrasý yar. Zalimler hesabýna aðlamak geçiyor içimden, kendime aðlamak. Onlar hakikatte kendilerine zulmediyorlar. Bir bilseler. Allah onlarý sevmeyecek, dünyalarý cennet olsa ne çýkar.
Kalbim Arasat meydaný. Gitme vakti. Bir gün sana bensiz gelsem. Giden kim olurdu, kalan kim? Hayal kurmak güzeldir, derdi babam. Aralanmýþ kapýlar ardýna kadar. Oda bomboþ ne gelen var ne giden. Yükledi sýrtýma, derdi babam. Ben bana zulmediyorum. Bir yarým diðer yarýmýn zalimi. “Ýki kiþi olmadan olmaz.” diyenin hatýrýna içimdeki mazlumu çok sev. Çünkü utanýrým senin sevdiðine zulmetmekten.
Beni benden kurtar. Bana bir þey ver.
Gönlünden çýkardýðýn incileri aklýmda tutuyorum. Aklýmda tuttuðum incilerini gönlüme sakla.
Bana bir þey ver. Korkarým bir gün beni avutmaz bu þekerler.