Harabedeki O Gece
Arþ titremiþ, melekler feryat etmiþti. Güneþ utanmýþtý parlamaktan. Sema kan rengine bürünmüþtü. Orada, Fýrat’ýn kenarýnda insanlýðýn en yücesi, kainatýn varlýk sebebi, aþaðýlarýn en aþaðýsý tarafýndan katledilmiþti. Fýrat’ýn sularý aðlýyordu, Kerbela’nýn kýzgýn kumlarý aðlýyordu, çöl aðlýyordu, kainat aðlýyordu.
Esirler kervaný yola koyuldu. Çýplak develerin üzerinde, aç, yorgun, yaralý yol alýyorlardý. Küpelerini almak için yýrttýklarý kulaklarýnýn acýsý, kamçý izlerinin sýzýsý bile susuzluklarýný bastýramýyordu. En acýsý ise gözlerinin önünde götürülen mýzraklara vurulmuþ, babalarýnýn, kardeþlerinin baþlarýydý. Buna dayanamýyorlardý iþte… Hele Rugeyye… O imam Hüseyin’in üç yaþýndaki nazlý kýzý… Sürekli babasýný çaðýrýyor, babasýný istiyordu.
Esir kervaný, þehir þehir dolaþtýrýlýp, nihayet Þam’a varmýþtý. Bir harabede indirdiler onlarý. Çýplak develere binmenin verdiði acý, açlýk ve susuzluk, satýlýk esirler gibi çarþý pazar dolaþtýrýlmalarýnýn verdiði utanç, kamçý izlerinin sýzýsý ve kaybettikleri þehitlerinin acýsý bitap düþürmüþtü onlarý. Ama Rugeyye’nin feryadý bütün bu acýlarý bile bastýrýyordu. “Baba” diyordu, Rugeyye; “baba neredesin? Baba, bizi dövdüler, halam Zeyneb’i kamçýladýlar, abim Seccad’ýn boynuna zincir taktýlar. Ayaklarýmýza dikenler battý baba, diken yerleri acýyor. Bize kamçý ile vurdular, kamçý yerleri sýzlýyor. Baba, neredesin, amcam Abbas nerede, abim Ali Ekber nerede? Gel baba, gel!”
Kimse Rugeyye’yi sakinleþtiremiyordu. Harabe Rugeyye’nin feryadý ile inliyordu. Düþman da rahatsýz oldu bundan. “susturun þunu” diye emretti komutanlarý. Ona istediðini verin, sussun.” Dedi muzaffer bir edayla.
Harabenin kapýsýnda iri kýyým bir insan müsveddesi göründü. Elinde üstü bezle örtülü bir tepsi vardý. Tepsiyi getirip Rugeyye’nin önüne koydular. Þaþkýnlýkla baktý küçük yavru. Ben aç deðilim ki.” Dedi. “ Ben babamý istiyorum.” Bir sýrtlan gibi sýrýttý iri kýyým adam. “Bezi çek de bak” dedi yýlan gibi týslayarak. Önce korktu Rugeyye, sonra minicik ellerini uzattý, örtüyü çekti. Birden bir çýðlýk yýrttý karanlýðý, bir feryat titretti arþýn temellerini: Baba! Babasýnýn kanlý baþýný kucakladý Rugeyye, bastý baðrýna. “Baba, neden sakallarýn kana bulanmýþ, neden yüzün solgun baba.”
Harabe aðlýyordu, yýkýk duvarlar aðlýyordu, gece aðlýyordu, Zeyneb aðlýyordu, Rugeyye aðlýyordu ve kesik baþ aðlýyordu. Zaman durdu, ay utanarak bir bulutun ardýna gizlendi. Gayb aleminde meleklerin feryadý doldurdu arþý.
Rugeyye kucaðýnda babasýnýn kesik baþý, uzandý kuru topraklarýn üzerine yavaþça. Yüzünde babasýna kavuþmanýn sevinci vardý. Artýk unutmuþtu yýrtýlan kulaðýnýn acýsýný, sýrtýndaki kamçý izlerinin, ayaklarýndaki dikenlerin sýzýsýný. Bedeni hafifçe titredi ve ruhu babasýna kavuþmak üzere yükseldi göðe. Minicik cansýz vücudu topraklar üzerinde kalmýþ, ne çýkar. O dünyayý da, aþaðýlýk mahluklarý da terk edip babasýna gidiyordu …
ALÝ KIRAN
Ynt: Harabedeki o gece By: Hadice Date: 03 Haziran 2011, 12:52:57
Emeðine saðlýk kardeþim içim parçalandý Rabbim onlarýnda þefaatýndan bizleri ayýrmasýn inþ....
Ynt: Harabedeki o gece By: sidretül münteha Date: 03 Haziran 2011, 14:52:45
amin. Yüreðin titremesi böyle bir þeymiþ.. Rabbim sizden de razý olsun..