Mektup no 116 By: hafiza aise Date: 02 Mart 2011, 01:32:01
116
بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ
Üstadýmýz der:
“Benimle görüþmek isteyen aziz kardeþlerime beyan ediyorum ki:
“Ýnsanlarla görüþmeye zaruret olmadýkça tahammülüm kalmadýðýndan, hem þimdi tesemmümden, zâfiyetten, ihtiyarlýktan ve hasta bulunmuþ olmaktan dolayý fazla konuþamýyorum. Buna mukabil, kat’iyen size haber veriyorum ki, Risale-i Nur’un herbir kitabý bir Said’dir. Siz hangi kitaba baksanýz, benimle karþý karþýya görüþmekten on defa ziyade hem fâidelenir, hem hakikî bir surette benimle görüþmüþ olursunuz. Ben þuna karar vermiþtim ki, Allah için benimle görüþmek isteyenleri, görüþmediklerine bedel, her sabah okuduklarýma, dualarýma dahil ediyorum ve etmekte devam edeceðim.”
Þimdi bir iki aydýr Üstadýmýz bir hizmetkârýyla dahi konuþamýyor. Konuþtuðu vakit bir hararet baþlýyor. Bunun hikmetini bir ihtara binaen söyledi ki:
“Risale-i Nur bana hiç ihtiyaç býrakmýyor. Konuþmaya lüzum kalmadý. Hem ben âciz þahsýmla, binler dostlarýmdan yirmi otuz dostla konuþabilirim. Yirmi adamýn hatýrý için binler adamýn hatýrýný rencide etmemek için konuþmaktan men edildim ihtimali kavîdir. Hususî görüþmediðim için mâzur görsünler. Hattâ bayramda musafaha etmek ve ona bakmaya tahammül edemiyor.Onun için hatýrlarý kýrýlmasýn.”