BEÞÝNCÝ KELÝME
Yani, hamd ve senâ, medih ve minnet Ona mahsustur, Ona lâyýktýr. Demek nimetler Onundur ve Onun hazinesinden çýkar. Hazine ise daimîdir. Ýþte þu kelime þöyle müjde verip diyor ki:Ey insan! Nimetin zevâlinden elem çekme. Çünkü rahmet hazinesi tükenmez. Ve lezzetin zevâlini düþünüp o elemden feryad etme. Çünkü o nimet meyvesi, bir rahmet-i bînihayenin semeresidir. Aðacý bâki ise, meyve gitse de yerine gelen var. Nimetin lezzeti içinde, Yirminci Mektup - s.450
o lezzetten yüz derece daha ziyade lezzetli bir iltifat-ý rahmeti hamd ile düþünüp, lezzeti, birden yüz derece yapabilirsin. Nasýl ki, bir padiþah-ý zîþânýn sana hediye ettiði bir elma lezzeti içinde, yüz, belki bin elmanýn lezzetinin fevkinde, bir iltifat-ý þahane lezzetini sana ihsas ve ihsan eder. Öyle de,
kelimesiyle, yani hamd ve þükürle, yani nimetten in'âmý hissetmekle, yani Mün'imi tanýmakla ve in'âmý düþünmekle, yani Onun rahmetinin iltifatýný ve þefkatinin teveccühünü ve in'âmýnýn devamýný düþünmekle, nimetten bin derece daha leziz, mânevî bir lezzet kapýsýný sana açar.