ON BÝRÝNCÝ NOTA
Bil ki, Kur'ân-ý Mu'cizü'l-Beyânýn ifadesinde çok þefkat ve merhamet var. Çünkü, muhataplarýn ekserîsi, cumhur-u avamdýr. Onlarýn zihinleri basittir. Nazarlarý dahi dakik þeyleri görmediðinden, onlarýn besâtet-i efkârýný okþamak için, tekrarla, semâvat ve arzýn yüzlerine yazýlan âyetleri tekrar ediyor, o büyük harfleri kolaylýkla okutturuyor. Meselâ, semâvat ve arzýn hilkati ve semâdan yaðmurun yaðdýrýlmasý ve arzýn dirilmesi gibi bilbedâhe okunan ve görünen âyetleri ders veriyor. O huruf-u kebîre içinde küçük harflerle yazýlan ince âyâta nazarý nadiren çevirir, tâ zahmet çekmesinler.
Hem üslûb-u Kur'ânîde öyle bir cezâlet ve selâset ve fýtrîlik var ki, güya Kur'ân bir hafýzdýr, kudret kalemiyle kâinat sayfalarýnda yazýlan âyâtý okuyor. Güya Kur'ân, kâinat kitabýnýn kýraatidir ve nizâmâtýnýn tilâvetidir ve Nakkaþ-ý Ezelîsinin þuûnâtýný okuyor ve fiillerini yazýyor. Bu cezâlet-i beyaniyeyi görmek istersen, hüþyar ve müdakkik bir kalble, Sûre-i Amme ve (1)
âyetleri gibi fermanlarý dinle.1 "De ki: Ey mülkün hakiki sahibi olan Allahým..." Âl-i Ýmrân Sûresi, 3:26.