41. Meclis By: hafiza aise Date: 30 Ocak 2011, 10:21:09
41. Meclis
Bu konuþmanýn tarihi yoktur. Bundan önceki meclisin devamý olmasý mümkün.
Bilesin ki, bütün eþya, ilâhî kuvvetle hareket eder ve ayný kuvvetle sükûnet bulur. Bir kula bunu anlamak nasib olursa, kullarda kuvvet bulmaktan istiðna duyar. Ve onlarý Hakk'ýn kudretine ortak etmez. Ayrýca kullar da ondan rahat ederler. Çünkü yeryüzünde o, kimseyi ayýplamaz ve kimseden bir talepte bulunmaz.
O kullar, büyük derecelerin sahibidir. Onlar, önlerindeki plana göre hareket ederler. Dinimizin çizdiði çerçeve dahilinde yürürler. Dinimizin emri onlara yeter. Onun verdiðini almak onlara kâfi gelir. Ýlim yollarý ile kullara yol gösterirler. Karihalarýndan kimseye bir þey demezler. Kullara bir þey söylerken ilimle hikmeti de birleþtirirler.
ALLAH Teâlâ, kullarýn yaptýðýný görür; buna inanmak icap eder. Hiçbir hüküm o görmeyi bozamaz. O'nun görmesi asýldýr. Sonra O'nun görmesi, aklý bütün olan herkes tarafýndan arzu edilen þeydir. O'nun görmesi olmasa yaratýlmýþlarýn hâli nice olur?
Hak Teâlâ yaptýðýndan sorumlu deðildir. Kullar hep sorumludur. Hak Teâlâ kullarýn yaptýðýný görmese, bilmese, neyi soracak? Hak Teâlâ, her þeyi bütün inceliði ile görür. Bu, her iman sahibinin mutlaka inanmasý gereken bir mevzudur. Tevhid ehli ve ALLAH'ýn kudretine ikan yolu ile iman eden ve razý olan kiþi, kalbi ile bunlarý tasdik eder. Kadere ve verilen hükme uyan kiþi, kendisi ve baþkasý için olan her þeye boyun eðer. Sabýrla karþý koyar. Kullara deðil, Hak Teâlâ'ya sýðýnarak kurtuluþ çarelerini arar.
Cenâb-ý Hak, senden de, yapacaðýn sabýrdan da müstaðnidir. O yalnýz senin tutumunu gözetir. Ýman yolunda tuttuðun davanda doðru musun, yoksa yalancý mýsýn?
Sadýk sevgi sahibi, herhangi bir þeye sahip olmaz. Her þeyini sevgilisine býrakýr. Sevgi ve dünyalýk toplamak, bunlarýn ikisi, bir kalbe sýðmaz. Hak Teâlâ'yý seven de böyle olur. Mademki yalnýz O'nun sevgisini kalbinde taþýyor, o halde nefsini, malýný, sonunu, O'na býrakýr, ne kendisine ne de baþkasýna seçtiði bir þey olur. Ýman sahibi bilir ki, kendisinin ve baþkasýnýn sahibi ALLAH'týr. O hâlde ne ister? Bir þey yapýlacaksa Hak Teâlâ en iyisini yapar.
* * *
Hak Teâlâ'yý yaptýðý iþler için itham etme. Aceleci olma. Cahil olma, cimri olma. O'nun katýndan çýkacak bir þey varsa, sana gelir. O'na teslim olmayý bil.
Bütün yönler kapanýr. O'nun kapýsý açýk kalýr. O'nun kapýsýna girersen bütün kâinata sahib olursun.
Senin sevgin geliþemez! Ancak bir þartla; o da, Hak Teâlâ'dan gayri bütün ciheti kendine kapalý tutmak. Sana yalnýz O'nun ciheti kalmalý. Sen O'na yönel ve yalnýz O'nu sev. O sevgilin, kalbini temizlemeyi iyi bilir. Arþ'tan yerin derin katýna kadar inen yaratýlmýþlarýn hiçbiri sana tesir edemez. Hepsi sevgili kudreti ile atýlýr, gider.
Dünyayý sevme, âhireti isteme. Onlar kalbinden uzak dursun. Dünyada çalýþ, öbür âleme göç ettiðinde cennete koyarlarsa gir.
Mecnun gibi olmalýsýn. O, kalbinde sevgi yer ettiði zaman halk arasýndan çýktý. Yalnýz olmayý istedi. Vahþî hayvanlarla yaþadý. Þehirleri terk etti, harabelere gitti. Halkýn ne övmesini dinledi, ne de kötülemesine kulak astý. Kullarýn konuþmasý ve sormasý ona farksýz oldu. Övmeleri hiç olduðu gibi, kötülemeleri de sýfýra düþtü.
O Mecnun öyle anlar geçirdi ki, sordular:
“Sen kimsin?” Söyledi:
“Leylâ...”
“Neredensin?”
“Leylâ...”
“Nereye?”
“Leylâ...”
Baþkalarýný gözü görmüyordu. Baþkalarýný iþitmeye kulaðý dayanmýyordu. Artýk o bu hâlinden dönemezdi. Yüz çevirenler, onun Mecnunluk hâlinden anlamadýlar.
Þu þiir ne güzel söylenmiþ:
Bir ülkede ki, nefisler koþar boþa
Halký, soðuk demiri döver daim boþa.
Bu kalp Hak Teâlâ'yý bilirse, sever. O'na tam yakýnlýk duyar. Yaratýlmýþlar onu ilgilendirmez. Ve ruhuna huzur veremez. Maddî olan her þey ona aðýrlýk verir. Yemek, içmek vs. þeylerle tatmin olmaz. Þehir hayatý onun için önem taþýmaz. Kalbi huzur içinde olduktan sonra, harabeler de ona çok gelir. Ýlâhî emirler dýþýnda hiçbir þey, Hak irfanýna sahib olan kalbi baðlayamaz. Her hâli bir prensibe baðlýdýr. Fiil tecellisi onu garketmiþtir. Sadece kaderin geliþine bakar; baþka þeyleri bilmez.
ALLAH'ým rahmet elini bizden çekme; dünya denizi bizi boðar. Mevhum varlýðýmýz bizi yere serer. Ey keremi bol, reyinde isabetli ve geçmiþ hükümlerin sahibi, bize yetiþ.
* * *
Ey evlat! Sözlerimi iyi anla ve amel et. Dediklerimi anlamak kolay deðildir. Ancak bilfiil tatbikat yapmak lazýmdýr. Tatbikat her þeyde elzemdir. Yapýlmasýný sevdiðim þeyleri yapmayan, sözlerimin devamýný dinleyemez ve anlayamaz. Hakkýmda iyi düþünce beslemeyen, sözlerimin doðruluðuna inanamaz. Bir sözle ki, iþ yapýlmaz, o söz ne ile ve nasýl anlaþýlýr?
Ebû Hureyre (r.a), Peygamber (s.a.v) Efendimiz’den iþittiði þu hadîs-i þerifi rivayet eder: “Bir kimse, ALLAH'tan hoþnut olarak sýtmalý bir gece geçirse, anadan doðduðu gün gibi günahtan çýkar.”
Bu günlerde sana bir þey gelmez oldu. Yola gelmen için biraz daralman lazýmdýr. Baþka türlü olmayacak.
Ashâb-ý Kirâm'dan Muaz (r.a) bazen ince ve derin dinî meselelere iþaret eder, þöyle derdi: “Geliniz, bir anýmýzý imanlý geçirelim.” Bunun mânasý: “Geliniz, bir anlýk olsun zevk âlemine dalalým; geliniz, o yüce kapýdan bir anlýk olsun içeri girelim.”
Bu kelâmý ile Muaz (r.a) her þeye esas nazarla bakýlmasýný ve yakîn gözü ile görülmesini isterdi. Zahirde her Ýslâm adýný alan, iman sahibi olamaz. Derin, ince ve önemli meselelere akýl yormasý ve anlamasý lazýmdýr. Benliðinde ilâhî bir yakýnlýk duymayan da iman sahibi olmaz. Muaz (r.a) bunlarý iyi bilirdi. Sözlerini bilgisine göre söylerdi.
Sözü, Peygamber (s.a.v) Efendimiz’e þikâyet yollu duyuruldu: “Sanki imanýmýz yok mu da, bize Muaz böyle diyor?” Bunun üzerine Peygamber (s.a.v) Efendimiz þöyle buyurdu.
“Muaz'ý haline býrakýnýz.”
Ey nefse ve þeytana tapan, dünyaya kul olan, senin kullar yanýnda kýymetin yok; Hak katýnda da önemin kalmadý. Salih kullar yüzüne bakmaz oldular. O salih kiþiler âhiretin nimetine tapaný bile sevmezler; sen dünyaya tapar oldun; bakarlar mý yüzüne?
Yazýk, hâline acý; iþin dil kalabalýðý ile geçiyor. Onunla eline geçen þeyi alma. Sözü býrak, iþe bak. Sen baþkalarýna göre yalancýsýn; ama doðruluktan dem vuruyorsun. Þirk ettiðin bilindiði hâlde, tasdik ettiðini vehmediyorsun.
Doðruluk, karýþýk iþler arasýnda olmaz. Ýþlerin çürük; ama her iþini cevherli sanmaktasýn.
Þu anda seninleyim; senin iyiliðin için meþgul olmaktayým. Yalan söylemeni yasak ediyorum. Doðru söylemeni emrediyorum. Elimde üç âlet var. Her þeyi bunlarla ölçmekteyim. O ölçüler; Kitap, Sünnet ve kalbimdir. Bunlarla bütün iyiyi, kötüyü bilirim, anlarým. Kalbimle, kalýplarýn durumunu sezerim. Yaptýklarý iþe bakarým. Bir kalbin her þeyi olduðu gibi bilmesi için, Kitap ve Sünnetle amel etmesi icap eder. Ýnsan, kâmil olabilmesi için, Peygamber (s.a.v) Efendimiz’e tam uymalý; Kur'an yolunu tutmalýdýr. Baþka kurtuluþ yolu yoktur.
Bilgi ile amel etmek, ilmin süsüdür. Bilgi ile amel kalbi saðlam kýlar ve temizler. Kalp saðlam olursa, bütün duygular saðlam olur. Kalp temiz olunca da bütün duygular ona uyar. Kalbe süsler açýlýnca, dýþ duygulara da verilir. O öyle bir et parçasýdýr ki, saðlam olursa bünye de saðlam olur.
Kalbin sýhhati, Yaratan'la kul arasýndaki muamelenin dürüstlüðüne baðlýdýr. O muamele bir sýrdýr. Bazen bir kuþ gibi uçar gider. Kalp bir kafestir, saðlam olursa kuþu tutar. Kalp de bir kuþtur; onun kafesi ise bünyedir; saðlam olursa kalp orada durur. Bünye de bir kuþtur; kafesi ise kabirdir. O öyle bir kafestir ki, ondan kaçýp kurtulmak imkânsýzdýr. Herkes oraya girer. Oranýn darlýðýndan kurtulanlar ise, iman sahipleridir.