Sevdim seni diyemedim By: sumeyye Date: 18 Aralýk 2010, 16:20:21
"Sevdim seni" diyemedim..
Sevdim seni hep canlara canan diye sevdim
Bir ben deðil âlem sana hayran diye sevdim.”
Bir çoðumuzun aþina olduðu bu ilahiyi ilk duyduðum zaman çok hoþuma gitmiþti. Teypten defalarca dinledim. Sonra dilime dolanan nakaratýný mýrýldanmaya baþladým.
“Sevdim seni, sevdim seni, sevdim Ya Resulallah” der demez... Birden bire sustum. Ne diyordum ben?!!!
Hayalen O’nu; Peygamberimi (s.a.) karþýmda hissetmeye çalýþtým. Sanki kulaklarýna inanamamþ bir ifadeyle yüzüme bakýyordu. Bu öyle bir bakýþtý ki, gözlerinden gözlerime oradan da kalbime; yo yo yalnýz kalbime deðil tâ iliklerime kadar iþleyen tarif edilmez bir enerji yansýyor... Ve bana soruyor:
- Gerçekten sevdin mi beni?
Utandým... Bir þey diyemedim.
Nasýl diyebilirdim ki?
Ya “isbat et sevgini” dese!
Nasýl isbat edebilirim ki O’nu sevdiðimi?
Hayalen bile böyle bir soruya muhatap olmak beni bir çýkmazýn içine sokmuþtu. Kendi kendime bile yüzleþemediðim bu gerçek beni içten içe rahatsýz etmeye devam ediyordu.
Yýllar sonra beni çok iyi anlayan, bir çok þeyi ayný duygu frekansýnda yaþadýðýmýz bir arkadaþým, bu ilahiyi mýrýldanmaya baþlayýnca ona bütün hislerimi açtým. O da bana, kendisinin de ayný duygularý yaþadýðýný söyledi.
Bundan sonra kendi kendimle yüzleþmeye baþladým. Kitaplardan okuyup öðrendiðim sevgi kahramanlarýný bir bir gözümün önüne getiriyordum:
Peygamberin (s.a.) yanýnda bile ona olan hasret duygularý içinde kývranan, ondan ayrý iken de onun hayalini gözünün önünden hiç ayýramayan Hz. Sýddýyk.
Peygamberin vefat haberini alýr almaz kýlýcýna sarýlan Hz. Ömer.
“Þimdi sen aramýzdasýn, istediðim zaman gelip seni görebiliyorum. Ahirette ise cennete girebilsem bile sen peygamberlerle beraber olacaksýn, ben ise seni görebilecek miyim” diye günden güne eriyen Sevban.
Peygamberinin yüzünü göremeyecek olan gözlerinin dünyada baþka þeylere de bakmasýna razý olmayan, bunun için de Hz. Peygamberin vefatýndan sonra gözlerinin kör olmasý için dua eden ve hayatýnýn geri kalan kýsmýný kör olarak yaþayan sahabi Abdullah Bin Zeyd (r.a.) (Kurtubî, El-Cami V, 271)
- Bunlar Peygamber’i (s.a.v) görmüþlerdi. Fakat biz görmedik, dedi içimden bir ses.
- Üveys el-Karânî, dedim bahaneci nefsime.
O ki ayný devirde yaþadýðý halde O’nu (s.a.) göremedi. Peygamberinin Uhud’da kýrýlan bir diþine bedel otuz iki diþini kurban etti.
- Hayýr, dedi nefsim senden bu istenmiyor.
- Biliyorum, benden bu istenmiyor. Ýstenseydi zaten, çoktan kaybetmiþtim bu imtihaný.
- Þair Nâbî’yi hatýrla, dedim nefsime.
- Ya da Ýmam-ý Âzâm Ebu Hanife’yi.
Hani defalarca hacca gittiði ve her defasýnda Medine’yi ziyaret ettiði halde utancýndan Kabr-i Þerifine yaklaþamadýðý Peygamberinden (s.a.) özel davet almýþtý. Bir fakirin rüyasýnda “Ümmetimden falanca beni ziyaret etsin” þeklinde ismen büyük imamý davet etmiþ. Ýmam-ý Âzâm da sevinç ve heyecan içinde o fakiri madden ihya etmiþti.
Dehþete kapýldým. Ben bu sevda yolunda yaya kalmýþtým. Hem de çýplak ayakla.
Ertesi gün yine o arkadaþýmla beraberiz; bulunduðumuz ortam feyiz alýþ-veriþinin daha farklý olduðu bir ilmî meclis. Derse ara verilmiþti, teneffüste idik. Arkadaþým yine o ilahiyi mýrýldanmaya baþladý, yüzüme bakarak... Gözlerinin içi gülüyordu...
Diktim gözlerimi gözlerine. Gözlerimiz konuþmaya baþladý; dilimizin aciz kaldýðý, kelimelerin kýsýr, anlatmaktan aciz kaldýðý manalarý. Kalplerimiz anlamaya baþladý; kulaklarýmýzýn duymaktan, zihinlerimizin anlamaktan aciz kaldýðý duygularý. Sonra,
- Çýkmazdayým, arkadaþým, dedim ve devamla, çýkmazdayým “seviyorum” desem. Bu büyük bir iddia... “Sevmiyorum” demek. Bu büyük bir cür’et...
Ne demek istediðimi –zannettiðimin de ötesinde- çok iyi anlamýþtý. Gözlerinin içi gülümser bir halde,
- Haklýsýn, dedi. “Ama þimdi “seviyoruz” diyebiliriz. Fakat bunu her zaman söyleyemeyiz” diye de ilave etti.
Bu sefer de ben onun ne demek istediðini çok iyi anlamýþtým. Anlamýþtým ya; bu cevap, benim gönül fýrtýnamý dindirmek yerine þiddetini artýrmýþtý. Þimdi “seviyorum” diyebilmek, daha sonra unutuvermek bu sevgiyi...
- Sevgi unutulabilecek bir þey miydi ki? Þimdi sev sonra unut, olur mu?
Bu soruyu bütün gün sordum kendi kendime. Sonra,
- Bir anne çocuðunu unutuyor mu? Bir aþýk sevgilisini unutuyor mu?
Ah arkadaþým! Yaramý sarmaya kalkýþtýn, daha çok kanattýn!
Ayet-i Kerime’nin tehdidi geldi aklýma “De ki: Eðer, babalarýnýz, oðullarýnýz, kardeþleriniz, eþleriniz, hýsým akrabanýz, kazandýðýnýz mallar, kesada uðramasýndan korktuðunuz ticaret, hoþlandýðýnýz meskenler size Allah’tan, Resulünden ve Allah yolunda cihad etmekten daha sevgili ise, artýk Allah emrini getirinceye kadar bekleyin. Allah fasýklar topluluðunu hidayete erdirmez.” (Tevbe, 9/24)
Eyvah; eyvah ki ne eyvah! Ýki tarafý keskin býçak!
Sevmek... Ki, ne yaptým, sevgi adýna...
Sevmemek... Ki, buna gönül isyanda,
- Hayýr; seviyorsun, diyor.
Nefis ise kendini münafýk gibi hissetmekte...
Ýþte bu hengamda gönlümün kulaklarýnda bir ses yankýlanmaya baþladý, asýrlar öncesinden,
- Hanzala münafýk oldu! Hanzala münafýk oldu!
Kulak verdim heyecanla bu eninli haykýrýþa.
Hz. Sýddýyk da dahil oldu bu sarsýcý haykýrýþýn sahibine, sonra birlikte gittiler O gönüller tabibine. Yaralarý sarýldý O’nun eliyle.
Meðer öyle olurmuþ insan sohbet meclisinde. Sonra dünya meþgalesi girince, o feyiz yoðunluðu azalýrmýþ. Eðer azalmamýþ olsa, o hal korunabilse melekler o kullarla yataklarýnda, sokaklarda gezerlerken musafaha ederlermiþ. (Kandehlevi, Müslüman Þahsiyeti)
Biraz hafifledi yüreðimdeki fýrtýna.
Ey gönüller sultaný! Ey tabibler tabibi!
Çaresizim, çýkmazdayým, sývazla sýrtýmý, okþa baþýmý ve teselli et beni. Gel rüyalarýma da göreyim seni. Belki o zaman bulurum aradýðým sevgi kývamýný. Davet et beni Medine’ye. Misafirin olayým her sene.
Allahümme salli alâ seyyidina Muhammed.ALINTI
Ynt: Sevdim seni diyemedim By: Gulinur Date: 18 Aralýk 2010, 17:17:34
Ey gönüller sultaný! Ey tabibler tabibi!
Çaresizim, çýkmazdayým, sývazla sýrtýmý, okþa baþýmý ve teselli et beni. Gel rüyalarýma da göreyim seni. Belki o zaman bulurum aradýðým sevgi kývamýný. Davet et beni Medine’ye. Misafirin olayým her sene.
ALLAHümme salli alâ seyyidina Muhammed.
Ne güzel bir dua..Elfü elfi amin..