Vefayla kal…!
Ayrýlýklar geceye benzer. Bütün yarýnlar da sabaha
Geceye az kaldý. Ayrýlýk, gelini götürmeye gelen düðün alayý gibi kapýmýzda. Kimler ayrýlmadý ki canýndan.
Ayrýlýðý, cennetten ayrýlan Hz. Adem’e sor. Tufan’da oðlunu dalgalarýn pençesinde býrakan Hz. Nuh’a, Yusuf’u için inleyen Hz. Yakub’a, içindeki ejderle boðuþan Züleyha’ya, yüreðinin sesini susturmak için bileðiyle daðlarý oyan Ferhad’a, Þems için kavrulan Mevlâna’ya, binlerce evlâdýný gurbete gönderen Anadolu’ya, en çok da Resulü’nü Medine’ye gönderen o kutsal diyâra, hasýlý gidenin ardýndan bakýp kalanlara, ocak gibi yananlara sor.
Geride kalan, hep inleyendir ana misali, ! Giden hep yârdýr, ‘can’dan ‘can’dýr. Her þeyi alýp götüren de ‘o’dur, götürdüklerinin iki mislini geride býrakan da…
Giderken arkada býraktýklarýna son bir kere bakýp da öyle gitmeli insan. Yaþadýklarýný, paylaþtýklarýný gönül heybesine yerleþtirmeli. Paylaþýlan andýr, zamandýr, dönüþü olmayandýr. Paylaþýlan hayattýr !
Vefâlý olmalý insan. Vefânýn dersini Kur’andan; âlemlerin muallimi, Gönüllerin Sultaný’ndan, O’nun nurlu ashâbýndan almalý.
Olmalý insan, önce kul olmalý. Olmadan evvel ölmeli, ölmeden önce olmayý tamamlamalý. Nasýl mý olmalý? Hak dostlarý gibi vefâ kahramaný olmalý. “VALLAHi O söylüyorsa doðrudur. Ben O’nun verâlarýn verâsýndan haberler getirdiðine inanýyorum.” diyen, sadakat ve vefâdan bir lâhza ayrýlmayan Hz. Ebubekir gibi olmalý.
ALLAH Resulü’ne; “Kendisinden meleklerin bile hayâ etmekte olduðu bir kimseden ben hayâ etmeyeyim mi?” sözlerini dedirten, an-be-an bütün mahlûkâta edebiyle vefâlý olan Hz. Osman gibi olmalý.
Vurulduðunda yarasýnýn aðýrlýðýyla baygýn yatan, “Eðer daha ölmediyse, onu namazdan baþka bir þeyle ayýltamazsýnýz.” sözlerinden sonra namaza çaðrýldýðýnda küheylanlar gibi “Namaz vakti mi?” diyerek yaralý bedeniyle kan revan içinde þahlanan, namaza vefâlý Hz. Ömer gibi olmalý.
“Perde-i gayb açýlsa, yine de yakînim azalmaz.” diyerek, vefâsýný kâinata haykýran, evliyâlar babasý, yiðitlerin þâhý Hz. Ali gibi olmalý.
Vefâ, sadece ‘has’larýn vasfýdýr ! Nisyan -unutmak- ise ‘ham’larýn… Bedene tutsak olmuþ hoyratlarýn nasibi yoktur vefâdan.
Dostlarýný daima vefâ ile hatýrla ! Arayan sen ol, bulan sen; tanýyan sen ol, kucaklayan yine sen. Kula vefâsý olmayanýn Hakk’a vefâsý olmaz. Git ki, vefanýn ter ü tâze hüküm sürdüðü yeni bir hayata baþla… Haydi daha fazla durma karþýmda. Kurþun gibi bir anda al, ellerini benden. Su gibi aksýn ellerin ellerimden.
Yüreðini yüreðimde, gözlerini gözlerimde býrak da git. Beklemeden, bir kelime bile etmeden git. Canýmý canýmdan kopar da git.
Giderken son bir defa Hakk’ýn selâmýný esirgeme benden. Arkada kalanýn gözü yaþlý olur, yüreði yufka, gönlü ince. Ben, içimdeki korla, baðrýmdaki volkanla, öylece dað gibi arkanda kalayým. Yapayalnýz hecelerde kaybolan ben olayým. Sen saðlam adýmlarla yarýnlara yürürken, yýkýlan ben olayým.
Gülen sen ol, aðlayan ben. Yeþeren sen ol, sulayan ben. Bana saplansýn paslý mýzraklarýn ucu, sana dokunmasýn. En çýlgýn isyanlarýný, savaþlarýný, sýrlarýný gittiðin diyarlara götürme. Kötüye dair ne varsa benim yanýmda kalsýn. Benim avuçlarýma býrak. Ben onlarý dua dua ak kanatlý kuþ gibi göklere uçurayým. Benim payýma; ilâhî dergahtan, ayrýlýk sahillerinde anýlarýn gönüllü bekçisi olmak düþtü. Hak’tan gelene razýyým.
Sen geçmiþi bana býrak ! Vefa nedir, bilir misin? Vefâ arkanda býraktýðýný, giderken yaktýðýný yabana atmamandýr. Vefâ; dostluðun asaletine, bir dua sonrasý verilen sözlere, hayallere ihanet katmamandýr. Vefâ; ötelerin sonsuz mükafatý karþýsýnda, cehennemi hafife almaman, ulvi güzellikleri dünyaya satmamandýr.
Þimdi ayrýlýk vakti ! Gecenin en karanlýk vakti. Vaktin Yaratýcýsý, az sonra geceden gündüzü doðuracak. Vakit gitme vakti, bizden aldýklarýný gitmesi gereken yerlere iletme vakti…
Al can! Bu heybe senin. Sol yanýmdan bir parça kopardým senin için; tâ özümden, tâ közümden…
Birazdan sabah olacak; yaðmur yaðacak… Ardýndan gökkuþaðý, sonra güneþ… Sýcacýk, apaydýn, pýrýl pýrýl… Hep böyle oldu, tarihte hep karanlýk yenilgiye teslim oldu, güneþ kazandý.
“Birazdan son melodi çalacak,
Yýldýza, Ay’a ve Ýbrahim’in Rabbi’ne kasem ederim ki,
Birazdan bulutlarýn ardýndan Güneþ doðacak…”
Güneþ bütün gecelerden güçlüdür can! Çünkü güneþ vefalýdýr, gizlemez sevgisini. Vefâlýdýr; en çok o getirir kâinata sevgilinin sesini, neþvesini. Yýrtýp atar karanlýðýn kasvetli perdesini… En vefâlý delildir o sevgili adýna…
Uðurlar olsun ! Beni kýþta býrakýp yeni bir diyara gittiðinde baharý bekleyeceksin. Baharý beklemek ne güzeldir, baharda topraðý parçalayan kýr çiçeklerini gözlemek…
Ben de seni bir ayrýlýk sonrasý baharý gözlerken kucaðýma almýþtým. Küçücük ellerinle topraðýn baðrýný parçaladýðýnda karþýlamýþtým. Ve senin için ne çok savaþmýþtým seninle.
Sen benim kýr çiçeðimsin , sen benim aþk çiçeðim. Sen benim yüreðimsin.
Vasiyetim olsun sana. Bir gün öldüðümde, kabrimi mutlaka ziyarete gel. Ama yalvarýrým yalnýz gelme. Baharda derlediðin yüzlerce kýr çiçeðiyle gel. Ve baþucumda onlara sevgiyi anlat, dostluðu, vefâyý, hakîki ‘Dost’a vefâlý olmayý anlat. Çünkü ben kýr çiçeklerinin sesinden uzak kalmaya dayanamam. Çünkü ben bir an bile tomurcuklarýmdan ayrýlamam. Sonra el ele tutuþup yanýbaþýmda eskiden birlikte yaptýðýmýz gibi, ince bir ezgiyle seslenin bütün insanlara. “Sevda nedir bilir misin?” diyerek, sevdayý söyleyin.
“Demet demet sevgi ellerinde
Billur billur yaþ gözlerinde
Sevdan ebedî, yüreðinde,
Olmadan olmaz, bu iþ olmaz
Sonra bütün bir âlemi Yunus’ça,
Sevmeden olmaz, bu iþ olmaz.”
Mýsralarýyla sevgisiz bu iþin olmayacaðýný anlatýn .
Hep ama hep vefâlý ol. Emanete sahip çýk, Ýdealine sarýl, evlâda vefâlý ol. Ömrü hakkýyla yaþa, hayata vefâlý ol. Düþmanlýklarý unut, dostuna vefâlý ol. Öfkeyi, kini unut, ruhuna vefalý ol…
Bunlarý unutursan; zaman maddî mânevî bütün yaralarýnýn, dertlerinin yok olmasýna vesile olur. Eðer unutmazsan, zamanla bunlar seni yok eder. Unutkanlýklar karþýsýnda kimseyi suçlama. Sen ‘unutma’ tuzaðýna düþüp, unutmaman gerekenleri unutma. Unutulmamasý gereken güzellikler karþýsýnda arslan kesil kendi içinde. Âsi bir kartal gibi yýrt karanlýklarýn çirkin yüzünü, meydan oku karanlýklara. Çýlgýn bir küheylan gibi vefâyla meydan oku fýrtýnalara…
“Yarasalarýn gözleri kamaþacak diye, Güneþ doðmaktan vazgeçmez.”
En büyük vefâ, Hakk’a götürecek fýrsatlarý yakalamaktýr. Bulduðun her fýrsatý zamanýnda deðerlendirmektir. Sakýn ha! Fýrsatlarý kaçýrýp da, Kâlû Belâ’ya vefâsýz olma! “Fýrsatlar bulutlar gibidir, gelir ve geçer.” Sakýn ha! Fýrsatlarý kaçýrýp da, kaybetme bedbahtlýðýyla yok olma.
Vasiyetim olsun:
Vefayla kal!
ALINTI
Ynt: Vefayla kal By: Gulinur Date: 17 Aralýk 2010, 20:58:53
Daha birkaç saat önce,en sevdiklerimden birini, Vefalýlarýn En Güzeline emanet edip, sol tarafým acýyarak eve dönmüþken bu yazýyla karþýlaþtým..Bana ait sözlermiþ gibi..Okudum.
Rabbimin takdiri..Önce sevmek..sonra Ona(c.c.) teslim etmek emanetini..Canýmýzý acýtsa da..Razý olmak..
Al can! Bu heybe senin. Sol yanýmdan bir parça kopardým senin için; tâ özümden, tâ közümden…Yüreðini yüreðimde, gözlerini gözlerimde býrak da git. Beklemeden, bir kelime bile etmeden git. Canýmý canýmdan kopar da git.
En büyük vefâ, Hakk’a götürecek fýrsatlarý yakalamaktýr. Bulduðun her fýrsatý zamanýnda deðerlendirmektir. Sakýn ha! Fýrsatlarý kaçýrýp da, Kâlû Belâ’ya vefâsýz olma!
Vasiyetim olsun:
Vefayla kal!
Ynt: Vefayla kal By: sumeyye Date: 12 Haziran 2011, 04:53:25
Yorumunuz için Rabbim razý olsun deðerli ablamiz vefayla kalanlara selam olsun güzel gönüllere selam olsun efendim..