Umudun Varsa;
Umudun varsa, gün uðurlar, karanlýklar dehlizindeki gecelerini, bahar umudunun büyüklüðünde bir buket býrakýr yüreðine…
Gözlerin umut ettiðin kadar uzaklarý görür. Sükûnetin umut ettiklerini haykýrýverir derinliklerinde…
Umudun varsa kavurucu güneþlere baþ kaldýracak yeterlilikte, koylar bambaþka sarmalar hislerini. Deniz dalgalarýný fedakârlýðýn tepelerinden aþýrýp ayaklarýnýn altýna serer. Okyanus kusursuz fýrtýnalarýný gömer baðrýna, yüreðindeki umudunla ancak deli rüzgârlarýn yönünü bambaþka bir iklime savurursun. Yeri ve zamaný geldiðinde yýkýp geçen tayfunlarýn kolundan tutup, hoþluðu yudumlatan meltemlerin kapýsýna býrakýr, bir tutamda olsa avuçlarýnda kalmýþ umut…
Umudun varsa, ellerin hiç titremeden uzanýr, her þeyin alnýna müptela semaya, dizlerin dermansýzlýk bilmeden koþmanýn neþesini yudumlar, görülmemiþ baþkalýklar bir bir dökülür beklemekte ýsrar ettiðin rýhtýmýn sancaklarýna. Bulutlar çekinmez rahmet yüklerini kucaðýna boþaltmaya, çaresizlik bile bir gün uðramaz, kaybedeceðin sandýðýn zamanlarda gönlünün umut çiçekleriyle süslenmiþ kapýlarýna. Toprak bile koynuna býraktýðýný deðil, umut ettiðini doldurur avuçlarýna, yorgun düþen yüreðini tutup çýkarýr bitti hükmü verilmiþ zamanýn baðrýndan…
Umut iþte öyle bir þey ki, umulmadýk bir anda beliriveriyor, çok uzak sanýlan bilakis tamda derinliklerimizde çýrpýnan bir yüreðin serin ve mutluluk dolu koylarýnda…
Umudun varsa, atýlan taþlarý bile hissetmezsin simanda, kör kuyularýn karanlýklarý bile ürkütmez seni, nehirlere teslim edersin masumiyetini, ateþler dokunmaz umudu hisseden yüreðinin surlarýna, ayrýlýðýn daðladýðý gözleri, umudun serinliði ýþýða kavuþturur, yaralarýn esir aldýðý bedenin umududur, faniliði kemirenlerin takatlerini kesen, bir çarmýhtan koparýlýp, ötelerin kapýsýna getiren umudundur.
Umut ki, gidilecek olanýn kapýsýndaki eþiðin parkelerinde bekleyen tek solmayan güldür, zor sanýlan yollarýn taþlarýný söküp kenara sürükleyen bir yeldir, hazan mevsimindeki bahçelerin çitlerini hazan gülleriyle süsleyen, þafaklardan siyah bulutlarý silip, maviliðin berraklýðýný döþeyen, gönülleri kuytu uykularýndan alýp, mutluluðun hazzýyla süsleyendir.
Ýþte sen ey her þeyi kendine dert edinen yüreðim, bil ki, umudun olduðu müddetçe yalnýz kalmazsýn, þimdi sil gözyaþlarýný, sen þu faniliðin koylarýnda umudun kadar varsýn…
Ýlknur DOÐANAY