Kurban Et Kendini Hattat
Çok yaþa hattat. Gözünün gördüðü her þeyin aslýnda göründüðünden daha görünmez oluþunu bildiðim için, aþkýn cismaniyetine gördüm ve yaþadým diyemem. Bu yüzden çok yaþa. Anlatamadýklarýný aherlenmiþ kaðýtlara mürekkep fýrtýnasýyla yazarken sen ayn, þýn ve kaf sürdüðün kelamýn nefesinde kaldý düþüncelerim. Düþlerimden çok sana yandým, seni yalnýz býrakacaðýmý bile bile. Aðlamaktan mimli, gülmekten tutuklu gözlerimdeki buðuya isimdin.
Kalabalýklaþan aþkýn en yalnýzý gözlerimken geçmiþ zamana yýktýðýn kabahatlerini suçüstü üstlendim. Eðreti yaðmuru usul usul giyinirken ayaklarýna dolanýyor diye, sana koþar adým baþkaldýran kalbimi söktüm yerinden.
Dört elif miktarýnca aklýmý sigaya çektim. Þeddeyle çift söyledim adýný, cezmde yüzünün sesli harflerini yuttum. Her eksiliþimden sonra yanaðýma ayn, þýn ve kaf mühürlü noktalý virgül koydum. Öylesine yazýlamazsýn aherlenmiþ kaðýtlara derken kaðýtlar arasý boþlukta dizinde beni uyuttuðunu ne çabuk unuttun?
Ne kadar uyutursam o kadar unuttururum harflerimin kaderinde býraktýðým çizikleri mi diyordun yoksa?
Beni azapla sevip çoðul yaþadýðýn için ve dokunuþunla çýrýlçýplak soyuþunla özletip suyun kenarýna býraktýðýn için seni baðýþlamýyorum. Rüzgara ifþa ettiðin saçlarýmdan baþlasan da boðulmalara, kendini boðmadan baðýþlamýyorum seni kendime.
Çözülmek deðil bütünleþmekti kapýna dayanmalarým. Gece rengi uykularýmla sana adandýðýmý bilmesede karanlýk, yazdýðýn ve unuttuðun ve hatta unuturken yazdýðýn her yarayý ruhunla kapattým.
Açýk kaldý yüzün; onuda güzelliðimle setrettim. Aðlar gibi bakma bana. Kirpiðimi azat et yalvarýþlarým üzmesin canýný. Aramýza giren ayn, þýn ve kaf’ýn acýsýyla biraz daha çoðaldýðýný biliyorum ama böyle çoðalma ve böyle tutkunun çýldýrmýþlýðýyla sevme beni; hakkýma giriyorsun.
Sen aþka verdiðin yüzünle aðartýrken gecenin þafaðýný aklýmda kalan harflerini uyuttum. Yan yana yazdýðýn isimlerimizin üstünden hýþýmla geçerken bulutlar, yaðmur bu kadar utangaç deðildi. Ben bu kadar alnýnda nur deðildim.
Geçti. Iþýk ardýna düþen gölgesini kollayarak ve suya attýðým imza acýsýný toplayarak kalp yorgunluðumdan geçti. Bu kez gülmen gerek. Aðlamam için gülmen gerek. Bildiklerimi unutmam için, bulduklarýmý yitirmem için gülmen gerek. Andýðým kalp sendin ya baðýþlanmaný dileme. Seni var ederken ben sesli harflerimin meleklerini yakarak bittim. Bildim, senin var olman benim yok olmamý gerektiriyormuþ. Ölmek dizlerimde öldüðünde ölmekmiþ. Korkma hattat, ben sana ek fillerle baðlanmadým ki çekilince kopsun kalbim. Rüzgâr koþuþtururken kapýmýzda yaþatýlan her acýnýn kanama saatlerine denk geldim. Uzandýðým halin esre ile yazýlmasýný deðil aþkla yakýlmasýný diledim. Tenimde uyuyan külü öpen dudaklara bahþetmediðim nefesi kim üfleyebilir ki bana senden baþka?
Týrnaðýndan öptüðümü ellerin bilsede seni övülmüþ kýlan benim ýþýðýmdý. Gözlerini heceletme dudaklarýma. Bir elin parmaklarýný geçmeyen sýcaklýðýmý feda etme kar beyazlýðýna. Olmazsam olamazsýn. Perde kalktý içimden.
Bilinmedik öyküleri anlatmanýn kaygýsý deðildi yüreðindeki fýrtýna. Bildiklerin, bulduklarýn ve yazdýklarýn arasýnda kaybolan güzelliðime temme olsun ayn, þýn ve kaf. Bildin mi hattat, aþk aslýnda seninle benim var olma savaþýmýz. Sevmezsen ve yazmazsan bilinip bulunmayacaðým. Sevmezsem ve yakmazsam bilinip bulunmayacaksýn. Seni kendim için sevmediðimi kim söyleyebilir ki?
Bütün hikâyeler kahramanlar öldüðünde biter oysaki, sen dizlerimin dizlerine deðiþini ayn, þýn ve kaf’a sebep bilerek ölümümü baþlangýç sayýyorsun.
Beni bu kadar yüzün sayma hattat. Gözlerin deðerse ruhumun yangýnýna kýrýlýr kendini görmek için içime koyduðun aynalar. Ayýplanmýþ her dokunuþla kirlenirken tenimiz, alnýndaki terden utanmazdý eteðim. Yaþamak senken kollarýnda ölmekten korkmazdým. Bir damla har yeterdi de kirpiðimi yakmaya, sen ateþi yazmayý yeðledin. Ra’nýn eðikliðiyle eðilirken adým sana doymak bilmeyen kalbimi aherlenmiþ kaðýtlara býrakma. Eteðimde kansýn, eþiðimde cansýn. Gözünün gördüðü güzelliðimi görme diye yaðmuru giydim sýrtýma. Dizimde uyurken sen gözlerimi kaçýrdým rüyandan yanma diye ama bu kez de ben yandým. Razýyým senden, razýyým kendimden. Razýyým ayn, þýn ve kaf’la içimize çektiðin nefesinden.
Yeter ki beni aþkla baþ baþa býrakma hattat.
Gözlerinin karanlýk olduðunu bilmek mi yoksa gözlerine karanlýktan bakmak mý zordu bilmiyorum. Ellerim suyu yýkarken arýndýramadýðým saçlarýna düþen gecenin kalp kafesine sýðmayan heyecanýydý. Býrak hattat, gemiler alýp götürsün biz diye adlandýrýlmýþ ama asla bizliðe yanaþmamýþ suretlerimizi. Bizi bize vermediðin için yüzümüz aynalarýn esrarýnda kalýyor ya, beni en çok bu incitiyor.
Kendin olamamanýn acýsýný yaþadýn mý sen? Sana gitmeye engel olan sensin lakin sana senden baþka yol yokmuþ, anladým.
Ayn, þýn ve kaf’ý düþerken kaðýtlara nokta diye baþlayarak beni aþikar edilmiþliðimle öldüreceðini bildiðimden, bu yazýlmýþ ama sonrasýnda unutulacak hikâyenin içinde sadece seni andým. Öldüren ve ölen, yazýlan ve yazan, susan ve konuþan, yanan ve yakan bendim. Olmayýþýna ama illaki ölüþüne dizime baþýný koyarak aðla. Hatýrlanmana raðmen sonrasýnda unutuluþuna aðla.
Beni hikâyemle yüzümden dýþarý koyma. Kurban et kendini hattat.
Cengizhan Konuþ