Can'da Canan Olmak
Çok þey istiyoruz, oysaki istediðimiz tek’bir’ þeydi…
O’na doðru yürürken siyah dünya, beyaz vuslat, yeþil örtülü iman, maviye bürünen umman, ummanda zerredir canlar…
Soðuk morg, gri ölüm, aslýna dönen toprak dam, tenin tasviri mezar taþlarý ve ölü sessizlik.
Musa (a.s.) asasýyla yardýðý denizde susuzum…
Leyla’sýna âþýk kays’ çöldeki Mecnun’um, Züleyha’nýn gözüne siyah sürme, kuyulardan zindan edilen Yûsuf’um, Nuh tufanýnda zelzele, balýk karnýnda vuslata gebe yunus’um, Eyüp’üm þükür kýldý Yâkûp’um sabýrla niyaza durdu ki; þimdi benden, tenden arýnan ”biz” bir’canýz…
Can’da canan olmak can’da can bulmak gönül iþidir. Âriflerin dergâhýna birgün düþerse yolun, sabýr der bükülür boyun. Ey yâr duy can sesimi, durduðun kapýyý engel bilme o kapýda durmayý bil ser düþür kapýya vurmayý bil, gönül nar-ý ateþte yansýn, yanan gönülde ihlâsla teslimiyetin artsýn.
Rabýta ehline beklemek ne ki, bu kapýda yol olurum… Bu kapýda kul olurum. Hakk’ aþýðý Hakk’ der yürür. Rabbani duyguyu tatmak Ýrem baðýndan geçip Kevser çeþmesinden kana kana içip, içinde yanan ilahi aþk’a bir nebze derman bulmak huzuru ilahide baki sessizliðe ram olmak…
”Geçti kervan kaldýk yaya, ah kör olasý koca dünya, sana da bana da kalmaz bu rüya…
Geçti kervan kaldýk yaya, bir ömür sürdük sefa, ara ara tattýðýmýz cefa, dosttan bulduk dosttan vefa…”
Takýldýk rüzgârýn seyrine, yaðmur olup saðanak saðanak düþ/tük topraða ruhu tenden ayýr/ýp yeniden hayat bul/mak ve yeniden aþk’a ram ol/mak. Ezelden ebede giden kervan, kervanda yer bul/up bekaya yol al/mak ve geride kal(m)an saðlar siz/in/dir…
Ahmet Faruk GÜVENÇ
Çok þey istiyoruz, oysaki istediðimiz tek’bir’ þeydi…
O’na doðru yürürken siyah dünya, beyaz vuslat, yeþil örtülü iman, maviye bürünen umman, ummanda zerredir canlar…
Soðuk morg, gri ölüm, aslýna dönen toprak dam, tenin tasviri mezar taþlarý ve ölü sessizlik.
Musa (a.s.) asasýyla yardýðý denizde susuzum…
Leyla’sýna âþýk kays’ çöldeki Mecnun’um, Züleyha’nýn gözüne siyah sürme, kuyulardan zindan edilen Yûsuf’um, Nuh tufanýnda zelzele, balýk karnýnda vuslata gebe yunus’um, Eyüp’üm þükür kýldý Yâkûp’um sabýrla niyaza durdu ki; þimdi benden, tenden arýnan ”biz” bir’canýz…
Can’da canan olmak can’da can bulmak gönül iþidir. Âriflerin dergâhýna birgün düþerse yolun, sabýr der bükülür boyun. Ey yâr duy can sesimi, durduðun kapýyý engel bilme o kapýda durmayý bil ser düþür kapýya vurmayý bil, gönül nar-ý ateþte yansýn, yanan gönülde ihlâsla teslimiyetin artsýn.
Rabýta ehline beklemek ne ki, bu kapýda yol olurum… Bu kapýda kul olurum. Hakk’ aþýðý Hakk’ der yürür. Rabbani duyguyu tatmak Ýrem baðýndan geçip Kevser çeþmesinden kana kana içip, içinde yanan ilahi aþk’a bir nebze derman bulmak huzuru ilahide baki sessizliðe ram olmak…
”Geçti kervan kaldýk yaya, ah kör olasý koca dünya, sana da bana da kalmaz bu rüya…
Geçti kervan kaldýk yaya, bir ömür sürdük sefa, ara ara tattýðýmýz cefa, dosttan bulduk dosttan vefa…”
Takýldýk rüzgârýn seyrine, yaðmur olup saðanak saðanak düþ/tük topraða ruhu tenden ayýr/ýp yeniden hayat bul/mak ve yeniden aþk’a ram ol/mak. Ezelden ebede giden kervan, kervanda yer bul/up bekaya yol al/mak ve geride kal(m)an saðlar siz/in/dir…
Ahmet Faruk GÜVENÇ