Veda
Hani bulmacalar vardýr ya hafta sonu gazete eklerinde: “Ýki resim arasýndaki farký bulun!”
Hafta sonu da okuyabileceðiniz yazýmý iki resim eþliðinde sunuyorum.
Biri, beyin ölümünün gerçekleþtiði söylenen kýzýna veda busesi kondurmaya çalýþan mahzun bir babanýn canlý fotoðrafý.
Diðeri, az önce beyin ölümü gerçekleþtiði için organlarý baðýþlanmýþ bir kýz çocuðu bedeninden-biz doktorlarýn mekanik deyimiyle kadavradan- “doku parçalarý” almak için bekleyen soðukkanlý saðlýk görevlileri.
Ýki fotoðraf arasýnda bir benzerlik yok ki farklarýný bulasýnýz.
Ýki fotoðraf da ayný mekanda ve ihtimal ayný günde çekildi.
Fotoðrafýn altýna, “Babadan kýzýna veda busesi” yazýlmýþ. Fotoðrafa haksýzlýk bu. Çok yükleniyorlar renklere, ýþýða ve biçimlere. Fotoðraf nasýl anlatsýn ki vedayý! Renklerin haddine mi düþmüþ bir buseyi resmetmek!
Hýh!
***
Bir veda… Hem de babadan kýzýna… Hem de kýzýný dünyada bir daha göremeyeceðini bile bile… Hem de babanýn da kýzýnýn da razý olmadýðý bir veda… Hiç beklemedikleri, öncesini hesap edemedikleri, hiç hazýrlanamadýklarý…
Bir veda… Tek taraflý… Biri güle güle diyor ama diðeri suskun…
Bir buse… Babadan kýzýna… Babanýn dudaðý sýmsýcak, kýzýn yüzü soluk ve soðuk. Babanýn gözleri kýzýnýn yüzünde geziniyor, kýzýnýn gözleri babasýna dönmüyor bile. Küçük de olsa bir iþmar, bir kýpýrtý, bir göz kaçýrma yok.
Bir buse… Canlý dudaktan cansýz yanaða. Babanýn hayallerinde, rüyalarýnda koþuyor, gülüyor, coþuyor kýzý… Babaya dair bir hayalin teselli edici bir kývýlcýmý bile deðmiyor babanýn yüreðine.
Veda… Biri özlediði/özleyeceði hissedilsin istiyor, diðeri ‘özleyeceðim’ bile diyemiyor. Biri dünya dolusu bir hasreti gökyüzü yapýp kýzýnýn gözlerine dökmek istiyor, diðeri solunum cihazýnýn kiþiliksiz nefesleri arasýnda yüzünü bile dönmüyor/dönemiyor.
***
Ýki beden görünüyor fotoðrafta… Biri yaþça büyük, hayatta ve ayakta. Diðeri çok küçük… Çocuk. Yaþýyor sanýlýyor ama yaþamayacaðýna dair rapor veriliyor. “Organlarý kendisine yaramayacak…” deniyor. Nefes aldýrýp verdiren cihazlarý baðlamaya deðmeyecek kadar gözden çýkarýlmýþ… Kalp atýþý monitörler için bile kayda deðer deðil.
Fotoðraftan bize yansýyan bunlar.
Yansýmayacaklar da var fotoðraftan. Ne kadar sýk bakarsak bakalým varlýðýný somutlaþtýramayacaðýz. Ne kadar çok çoðaltýrsak çoðaltalým bir kez olsun var edemeyeceðimiz…
Iþýkla görülebilir þeyler deðil o yansýmayanlar; üzerine ýþýk deðmeyecek kadar uçarý, renklere ve biçimlere dökülmeyecek kadar ötelerde…
Bir bakýþtan sonra unutacaðýmýz kadar gelip geçici.
Bir hatýrlamadan sonra kenara býrakacaðýmýz, dert edinmeyeceðimiz kadar kararsýz.
Ama var…
Var ama..
***
Kelimeler anlamlara dar gelir çoðu zaman.
Tasvirler gerçeðin özgür çýrpýnýþlarýný kafesler, hapseder.
Bir deniz köpüðü taklidi yapabilmek için önce deniz olmalý önce deðil mi insan?
Denizin hakkýný vermeden köpüðün hakkýný kim verebilmiþ?
Deniz olmayý göze almak gerek bir köpük olarak göze girmek için…
Denizce mavi.
Denizce derin.
Denizce bol.
Denizce kýyýlarý olmak gerek; upuzun.
Denizce serin durmak gerek bir anda eriyiveren köpük olabilmek için.
Deniz olmak gerek var yok arasý titrek ve elde avuçta kalmayasý uçarý bir köpük taklidi yapmak için bile.
Olamazsýn ki…
Olsan bile en fazla taklit edersin, en fazla köpüðünü taklit edebilirsin.
***
Ellerinde kutularla bekleyen adamlar yoðun bakým cihazlarýna baðlý o bedenin sakladýðý ruha baba deðiller. Az sonra parçalarýný alacaklarý bedene üflenen o ruh, elleri kutulu adamlarýn kýzý olarak üflenmiþ deðil. Gövdesinden kaçýp giden o ruh, o nefha, o nefes, kutulu adamlarý hiç kýz tebessümü göndermedi ki… Bir kýz tebessümünü “görebilmek” için o kýza baba olmak gerek… Olmak gerek ama, olmak…
Fotoðrafýn birinde baba-kýz olmuþ iki beden var. Diðerinde ise babalarýn kýzlarý görünmüyor; adamlar kýzlarýnýn babalarý olarak duruyor deðil. “Baba-kýz” olmak kelimelerin taþýyabileceði bir þey deðil. Karý-koca olmak da öyle. Dost olmak da. Sevilen-seven olmak da öyle… Kelimeler köpük taklidi yapabilir sadece. Deniz olmak baþka, bambaþka… Az sonra bölüþtürülecek o bedene “kýzým” diye bakan biri olmaktýr deniz olmak.
***
Deniz olmak o mahzun veda busesini konduran adama düþtü bu defa. O adam da, ellerinde kutularla bekleyen adamlardan biri, ellerinde kutularla bekleyen adamlarýn fotoðrafýný seyreden adamlardan biri, ellerinde kutularla bekleyen adamlarýn fotoðraflarý üzerine yazý yazan/okuyan adamlardan olabilirdi þimdi. Týpký benim gibi. Týpký senin gibi.
O adam da biliyor ki o parçalanacak beden deðil kýzý. Kýzý, o yüzü resmeden et ve kemikten daha ötesi, daha fazlasý.
Birini kýzý olmak bir takdirdir, bir ruh üflemelik ayrýcalýktýr. Bir defalýðýnadýr, tekrarý yoktur, eþi benzeri üretilemez.
Kýzýmýz olmak denen o sýrlý ve biricik, özel ve tanýdýk nefes üflenmiþtir, üflenmektedir her an kýzlarýmýza. Üflenmiþtir ve üflenmektedir her an ‘baba olmaklýk’ da bedenlerimize.
O fotoðrafa bakýnca asla göremeyeceðimiz, þeffaf ama her þeyden daha kalýcý ve sahici o nefesi, o nefhayý, o fotoðrafýn içinde olunca görebiliyoruz ancak. Deniz olunca yani. Deniz olmak da bir kereliðine.. Son kez olduðunda anlaþýlýyor, hakký veriliyor ancak. Son buseden önce anlamak neredeyse imkansýz. Belki son buse de yetmeyecek.
***
Bulmacayý birlikte çözelim:
O fotoðrafýn içindeyiz þu an.
Yüzünün solacaðýný bile bile öpüyoruz kýzlarýmýzý.
Yüzümüzün soðuyacaðýný bekleyerek öpüyor kýzlarýmýz biz babalarýný/annelerini.
Et ve kemik daðýlýyor, ten ve beden pörsüyor.
O kudsi nefha, o Rabbani üfleme hep yeni kalýyor, yineleniyor.
O nefha, o fotoðraflarýn içine sahici bir deniz olarak yerleþtiriyor bizi.
Deniz gibi derin. Denizce mavi. Denizce sahici.
Yoksa, dolduracak tek þeyleri soðuk kutular olan adamlarýn fotoðrafýnda yer alýrýz.
Yoksa, anlamlarýný bir kutuyu dolduracak bedenleriyle tamamlamayacak adamlar olarak kalýveririz.
***
Ýki fotoðraf arasýna fark koymak için…
…varlýðýný ev, ofis, araba kutularýný doldurmaktan fazlasýyla anlamlandýr, nefeslendir.
Önemsendiðini, pek önemsenmeyen gönlünden ve ruhundan bil…
Ýþte burada kýzýnlasýn, oðlunlasýn, babasýn, annesin..
Bir nefhalýk bir fýrsatýn, bir nefeslik özel ve biricik deneyimin ortasýndasýn.
Veda etmeye deðer, veda edilmeye deðer kýlýnmýþsýn.
Ruh: aðýr bildiðin her þeyin tartýcýsý.
Ruh: deðerli bildiðin her varlýðýn mayasý, aslý.
Ruh: Yaratan’ýn nefesi.. Ne O’nun kendisi, ne O’ndan ayrý anlaþýlasý.
Sorulmayasý…
Senai DEMÝRCÝ
Ynt: Veda By: Salihalp Date: 23 Ekim 2010, 22:52:49
yüreði burkan,gözleri dolduran bir paylaþým olmuþ,güzel olduðunu biliyorum lakin devam edemiyeceðim!(sonra tekrar denerim inþ..)fotoðraflar dahi yetiyor!nediyim...
Allah razý olsun paylaþým için...
Ynt: Veda By: manas Date: 24 Ekim 2010, 09:49:46
89 yýlýnda.. yoðun bakýmda..yine zor bir akþamýn baþlangýcýnda..veysel diye bir hastam olmuþtu..hiç unutamýyacaðým..anasý koridorda..duaya açmýþ ellerini..veysel ..boðazýnda oksijen tüpleri..kolunda serumlar..elleri bekleyiþte..kocaman açilmiþ gözleri..bana bakýyordu..yanýnda durursam susuyor..uzaklaþýrsam çýrpýnmaya baþlýyor..annesini çaðýrdým..teyze otur bu sandalyeye oðlunun elini tut dedim..baþým derde girerse girsin..yasaksa..yasak..son gecesinde evladýnýn.. elini tutarak geçirmek o geceyi..bir annenin hakký olmalý..veysel ertesi gece yoktu..kavuþmalar Ahirete kalmýþtý..ve ben o geceyi hiç unutmadým..Hayat bazan hiç ummadýðýmýz bir anda ebediyetle kesiþiyor..Þu anýn ve sevdiklerimizin kýymetini biliyor muyuz..
Ynt: Veda By: erkans64 Date: 24 Ekim 2010, 12:25:13
Selamun Aleyküm
Pek muhterem Reyyan hocam;hüzün dolu bir paylaþým fakat okuyup ibret alýp
RABB'imize þükrümüzü arttýrmamýz gereðini bize hatýrlatan gözlerimizi yaþlar içinde
býrakan güzel bir paylaþým. RABB'im sizden razý olsun üzüntü ve kederleri yuvanýzdan
uzak eylesin.Selam ve dua ile....
Saygýlarýmla.
Ynt: Veda By: reyyan Date: 24 Ekim 2010, 16:49:35
Amin ecmain inþ deðerli Saliha kardeþimiz,isminiz gibi salihalardan olursunuz inþ..
Deðerli manas ablam Allah c.c. razý olsun bizimle hatýranýzý paylaþtýðýnýz için hayattayken sevdiklerimizin kýymetini biliriz inþ...
Aleyna ve aleykum selam deðerli abim, duanýza caný gönülden amin ecmain inþ diyorum...