Derinlerimdesin
Huzuru bulan herkesin dilindesin… Seni sevenler korkmaz karanlýktan…
Benimse, Sana adanan ömürlerin yanýnda söner içim… Onlar mutluluktan coþarken ben sadece izlerim.
Küçülürüm, ezilirim Sana olan muhabbetlerinin yanýnda… Aynalara bakamam; sensiz geçen günlerimin hesabýndan korkarým.
Özenirim, Seninle baþlayan cümlelere… Gýbta ederim, Sana yakýn olan ruhlara... Utanýr bedenim insanlýðýndan… Niçin bu dünyada nefes aldýðýný unutmuþ her “çaresizin” rolünü ben üstlenirim? Üzerime sýçrayan her bir günah; sýyrýlýverir kirlerinden ve suç yine bana kalýr. Çünkü Sana olan ilgisizliðimdir, her birinin sebebi…
Sende aramadýklarýmý, yanlýþ olan her þeyde bulduðumu sandýðýmdandýr baþýma gelen hüzün günleri…
Yapraklarýn dalýndan kopmasýný, fýrtýnalarýn beni þiddetle sarsmasýný mevsimlere baðladým… Ve güneþ de beni terk edince, Sensizliðimin aslýnda kimsesizliðim olduðunu anladým.
Yüreðimde, Sana lâyýk olmayan makamýnda, sessizce kapýna gelmemi beklerken, ben hatalarýma giden yollarda sahte gülücüklere sevindim. Buruk hasretim, Sana kavuþmayý beklerken, ben baþkalarýyla tanýþtýrdým onu… Baþka yüzlerde aradým, Sana adanan güzelliði…
Bir boþ tesellim vardý; dünya… Kayýp giden zamanýn acýsýný omuzlarýma yükleyerek bende býraktýðý izleri görmeyen bir kalbim vardý. Nerede, ne için var olduðumu aklýma getirmeyen bu sinsi dünya telâþesi, yorgun gözlerimden okunurken, sen yoktun hislerimde... Seninle olanlar kopkoyu karanlýkta koþarak ilerlerken, ben puslu penceremden sabah olmasýný beklerdim. Sana olan muhabbetleri bir nûr hediye ederdi onlara, bense içi boþ ambalaj kâðýtlarýnda arardým sevincimi…
Evet, bir þeyler eksik, ama ben hâlâ bu dünyada varým, ayaktayým diyordum.
Vicdan azabýmýn sesini kýsarak haykýrýyordum içime bu sözleri... Ama nâfileydi… Bir yaným “Sen” diye aðlýyordu ve Seni yaratan her ân izliyordu benim zavallýlýðýmý…
Sanki bana uzaktýn…
Ama derinlerimde Sana sakladýðým, kimseyle paylaþamadýðým sevgin vardý.
Sen derinlerimdeydin. Ýçimde bir yerde Sana gelmemi bekliyordun. Yüzsüzlüðümü de yanýma alýp geldiðim kapýnda her þeye raðmen bana tebessüm ediyordun. Biliyordun bir gün Sana döneceðimi, biliyordun fýtratýmdaki varlýðýný… Ve Sen adýna yakýþýr þekilde aðýrlýyordun… Kapýnda bekletmeden buyur ettiðin ân içimde büyüyordu gün geçtikçe… Ve gözyaþlarým Sana yol alýrken Sen varlýðýnla beni ben yapýyordun.
Ve anladým ki, Peygamberim olduðun içindi bu merhametin… Çünkü Sen, Allâh’ýn sevgilisisin, âlemlere rahmetsin… Benimse her þeyim.
ALINTI