Senden sonra
Yüreklerimizde küçücük güneþler,
Alnýmýzda secdelerde O’nun Rahmetine bulanmýþ aydýnlýk…
Gözümüzde Taif’te payýna düþen taþlarýn acýttýðý kalbimizin yaþlarý var þimdi,
Sen yoksun!
Dudaklarýmýzda naatlar,
Kulaklarýmýzda çöl kýzlarýnýn yaktýðý aðýtlar…
Gecelerimizde karanlýklarýmýzý aydýnlatan nurun var,
Sen yoksun!
Efendim!
Sen gittin yenilgiler kaldý,
Kulaklarý saðýr eden uðultular kaldý.
Adresine ulaþmayan söylemler kaldý.
Gittin; kurumuþ ýrmaða döndü yüreðim.
Kuraklýðým kavurdu bedenimi!
Güneþten bile sýcakken kalbim,
Gittin; katýlaþtý, taþlaþtý benliðim!
Sen gittin!
Matem düþtü payýmýza,
Renklerin tonlarý soldu.
Ýlkbaharýmýzýn yeþili,
Yazýmýzýn güneþi soldu.
Sen gittin!
Ekinimizin hasadý yitirdi bereketini.
Günlerimize gece, gönüllerimize hazan düþtü.
Sen gittin; her saniye bir asýr þimdi,
Sen gittin; hayat aldýrmaz oldu hüzne…
Huzur dünyadan çekildi efendim!
Bizler yenik düþtük zamana,
“Hayat ancak ahiret hayatýdýr” sözünü unuttuk,
Hüsrandayýz þimdi…
Senden sonra karanlýklar içinden doðup büyüyen,
Her yanýmýzý çepeçevre kuþatan aydýnlýk bir çaðrýdýr payýmýza düþen hasretin.
Senden sonra sonbahar olsa da yaþanan mevsim,
Sonsuzluk âleminden müjdeler veren,
Her kýþýn bir baharý olduðunu hatýrlatan sözlerin var halâ…
Ve bizler…
Bizler, hüzün devirlerinin çorak topraklarýnda açan güller gibi,
Aydýnlýðýný kuraklýðýmýza rahmet yapmak için arýyoruz
Ümitle ve sabýrla topraðýn tohumu beklediði gibi ilkbaharý bekliyoruz…
Efendim!
Bizi de kendi sancaðýnýn altýnda yaralarýna merhem bulmuþ ümmetinden eyle!
Ben sana sýkýca sarýlayým,
Sen býrakma beni hiçliðin kötürüm kollarýna!
Býrakma!
NURDAL DURMUÞ