:::SevGiLiMe:::
Bu gece yine seni düþünmeye baþladým.
Yine dediðime bakma, baþka gecelerde bu kadar düþünmüyorum,
Gafletteyim aslýnda.
Bu geceyi özel kýlansa, senden duyduðum bir cümleydi.
Kendime, bu fýrsatý kaçýrma kalk konuþ, dedim.
Ama sabah dörde kadar
Kalbimden yol bulup
Aklýmdan geçenleri rüyalarýma harç yapýp erteledim.
Dilim belki tercüman olamaz,
Ne söylediðimi görmem lazým
Ve de baþkalarý görsün diye, yazmaya baþladým.
Þimdi sana sesleniyorum, öncelikle itiraf ediyorum.
Seni sevdiðimi,
Hem de çok sevdiðimi sana defalarca söyledim, biliyorsun.
Senden önce de sevdiklerim oldu bunu da duydun,
Ama sen baþkaydýn. Benim dünyamý deðiþtirdin.
Diðerleri artýk sadece senin güzelliðini artýrýyordu dünyamda.
Seninle bakmaya baþladým hayata,
Seninle görmeye baþladým kendimde kendimi, bendeki beni.
Diyorum ki, seni tanýdýðýmda daha çocuk denilecek yaþtaydým.
Sen bende büyümeye baþladýn, bense seninle.
Seninle olduðum her gün beni biraz daha büyütüyordun.
Yani ben sana sahip oldukça, sen benim efendim oluyordun.
Sözlerin kulaklarýmda çýnlýyor, nereye gitsem benimlesin.
Mektuplarýný kalbimin üstünde taþýyorum, hem de tutkuyla.
Aþkýmýn Lem’asýsýn, gönlümün Þuaý.
Seninle tanýþtýktan sonra yazmaya baþladým Tarihçemi.
Çünkü Hayatýmý seninle okuyordum.
Seni tanýdýktan sonra ben Ýmanla Küfür arasýnda kalmadým
Hiçbir meselede.
Sana bakmak bile Muhakememi artýrdý, elbet bunda
Ý’cazlý bir Ýþaret vardý.
Gaybî bir þekilde Asâ’nla gönül bahçelerim suya kandý.
Nereye gitsem benimleydin,
Hangi þehre gitsem seni okuyordum;
Barla’da, Kastamonu’da, Emirdað’da karþýma çýkýyordun.
Her köþe baþýnda bir ok çýkarýyordun, bana yol gösteriyordun.
Hayatýma mihenk olmuþtun.
Her þeyi sana vuruyor, her þeye seninle deðer biçiyordum.
Ölçümdün benim, her þeyimdin…
Seni bir gün bile görmemek sancýlandýrýyordu yüreðimi.
Sen hayatýma ab-ý hayat oldun.
Sensiz kurur çatlarým, býrakma beni.
Sensiz karanlýða gömülür dünyam.
Ölünce, adýnýn altýna adým konsun,
kabirde bana sen sorulsun.
Sevgilim sen benim “Nurumsun”.
ALINTI