Kapý çalar…
Sabahýn erken saatlerinde. Açarsýnýz. Sütçünüzdür gelen. Sütçünün litreliðinden kabýnýza dökülen beyazlýkta sabahýn güzelliðine kavuþursunuz. Gözünüzde pýrýl pýrýl bir sabah kahvaltýsý canlanýr. Ýçinizden “Bugün kahvaltýyý bahçede yapalým” diye geçirirsiniz.
Kapý çalar…
Gelen postacýdýr. Kucaðýnda büyükçe bir paket. Uzattýðý kaðýda imza atarsýnýz. Daha önceden ýsmarladýðýnýz kitaplara kavuþmanýn sevincini yaþarsýnýz. Zaten tatilde olduðunuzdan bu kitaplara çok ihtiyacýnýz vardýr. “Artýk caným sýkýlmayacak ” deyip keyiflenirsiniz. En çok merak ettiðinizi alýp þezlonga uzanýrsýnýz.
Kapý çalar…
Kapýya koþarsýnýz. Yýllardýr görmediðiniz bir dost gelmiþtir. Sevinirsiniz. Sohbetleriniz saatler boyu hatta bütün gün sürer. “Yaþamak ne güzel” dersiniz içinizden. Hele böyle dostlar varken.
Kapý çalar…
Dürbünden bakarsýnýz. Kimseyi göremezsiniz. Dönüp yeniden koltuða gömülürsünüz. Bir daha çalar. Bakarsýnýz, yine kimse yok. Tam o sýrada bir daha çalýnca kapýyý açarsýnýz. Komþunuzun oðlu, elindeki sopayla zile uzanmakta. Meðer tuzlarý bitmiþ. Ýçeriden tuz getirirken kendi kendinize söylenirsiniz. “Elbette göremem. Keratanýn boyu bir metre.” Bu küçük hadise neþelendiriverir ortalýðý.
Kapý çalar…
Düþüp bayýlacak kadar þaþýrýrsýnýz. Askerdeki oðlunuz haber vermeden izne çýkmýþtýr. “Oðlum benim” diye hasretle kucaklarken göz yaþlarýnýzý zaptedemezsiniz. Mutluluðunuz oðlunuzun izni kadar uzar…
Kapýnýn her çalýþýnda sanki mutluluða koþmaktasýnýz. Huzur tüter gözlerinizden. Her sessizlikte kulaklarýnýz zil sesi arar…
Ve kapý çalmaz…
O gün en büyük misafiriniz gelir. Adeta kapýyý kýrmýþtýr. Alýp gider sizi, þaþýrýrsýnýz. “Niye haber vermedi?” diye içinizden geçirirken; “Doðduðundan beri zile basmaktayým” der. Bir þeyler söylemek istersiniz o an. Ama o andan sonra diliniz dönmez. Ölüm sessiz sedasýz gelivermiþtir…