Beni Benden Al!
Bu, hep kendisiyle uðraþan beni, benden al!
Bu, seni tanýmak için bana verilen gücü, seni unutmak için kullanmayayým. Beni benden al!
Beni al bu boþ uðraþlardan! Lüzumsuz girip çýkmalardan… bu doldur boþaltlardan…
Beni sana getirmeyen yollarý nideyim!
Nideyim sana bakmayan, seni görmeyen gözü!
Söz ki hep seni anlatandýr.
Söz ki senin adýnla baþlayandýr.
Söz ki hep sana yönelmektir… Bu sözümü “söz” eyle de durayým bu sözümde.
Yalvarýr Fuzûli benim adýma da:
“Ya Rab! Bela-yý aþk ile kýl âþina beni;
Bir dem bela-yý aþktan etme cüdâ beni.”
Durmadan el eden, gel diyen, beni uçurumlara çaðýran içimin dýþýmýn bu davetlerinden býktým usandým!
En yakýn ölü(m)ler bile beni uyandýrmaya yetmiyor!
Ölümü unutturmak adýna ne kadar sahte ab-ý hayat takdim ediyorlar. Aldanmamak öyle zor ki...
Bu yüzden diyorum, ne olur, beni bana býrakma, beni benden al!
Kendime uzun ömürler biçiyorum. Þunu þuraya bunu oraya koyuyorum. Yarýnýma, öbür günüme, yýllar ötesine neler, neler sýralýyorum.
Nefes aldýðým her ân senin isimlerinin gölgesinde, çadýrýnda, fanusunda… Senin isimlerinin hatýrýna yaþadýðýmý hatýrlamak istiyorum.
Bileyim: Seninle olmak nedir?
Hep bunu istiyorum senden. Lütfunla…
Takýlýp kalýyorum þu “vitrin dünya”ya.
Saðlam(!) temeller atýyorum!
Kuþ tüyü yataklarda yatýyorum!
Kuþ sütü eksik soframda!
Mevsimler hep; ama hep senden bahsediyor da… ben bu iþ güç (!) arasýnda gafletin ta ortasýnda tefekküre çýkacak yolu bekliyorum.
“O gün, gelecek.” diyorum. Ve “o gün” sana gelip: “ iþte, buradayým!” diyeceðim. Diyeceðim de… “Þu ân o gün” deðil mi, ey hep kaçan ben!
Ben, bu benlik diyarýnda gurbetteyim. Beni benden al!
Ali Hakkoymaz