Hayat tevbesi By: sidretül münteha Date: 24 Eylül 2010, 16:06:26
Hayat Tevbesi
Alnýmda hiç görmediðim derin satýrlar…
Gözlerimin altýndakilerden çok farklý…
Artýk ne çok benziyorum anneme!
Hayrýn içinde þer, þerrin içinde hayr…
Hep ayný körlükle direndiðim, sabrettiðim ve katlandýðým hayat,
alnýma neleri yazdýrdýysa sil Rabbim!
Ben hiç yaþamadým, hiç bilemedim. Toyluðum hiç bitmedi.
Her defasýnda ilkti, yenilgilerim, her defasýnda ilk kez öylesi yanýldým.
Biliyorsun, ben hep o cahil kýzdým.
Dediklerim o kadar büyüktü ve gölgesi o kadar çok yer kapladý ki karanlýkta kaldým.
Gördüklerimi de yürüdüðüm yerleri de aslýnda hiç bilemedim.
Çok düþtüm, çok yaralandým ve aðladým.
Ama hiç düzelmedi adýmlarým, gözlerim hiç aydýnlanmadý.
Elimde rüzgâra sataþan bir mum…
Çok ýþýk tuttum da ben hep karanlýktaydým.
Biliyorsun hep çocukça oynadým.
Yaþadýðýmdan habersiz çok harca(n)dým.
Þimdi piþmanlýktan bile emin olmaktan korkuyorum.
Sanki bilirsem kaybolacak, sanki güvenirsem daðýlacak, sanki seversem küçülecek…
ALLAH’ým ben hiç yaþamadým. Bunca yýl içinde bulunduðum hayatýn bir figüranýydým.
Ýtildim bazen, bazen unutuldum.
Hiç kaçamadým, gidemedim hiç.
Þimdi yüzümde derin çizgiler, yorgunluðum ve yalnýzlýðým var.
Kimsenin dokunamadýðý… Sana benim diye sunabileceklerim bunlar.
Þimdi, hayatýn omuzlarýma yazdýklarýný sil ne olur!
Doðumla ölmüþ gibi, mutlu bir hayatý o an kaybetmiþ gibi,
ardýna bakýp da yürür gibi, kendi kendini kandýrýr gibi, ben hiç yaþamadým ALLAH’ým.
Ne olur sil hepsini!
Tûbâ Erdem