Tehlikeli bir duygudur sevgi By: sidretül münteha Date: 20 Eylül 2010, 15:39:21
Tehlikeli bir duygudur sevgi
Ne çok konuþuruz, dilimizden düþürmeyiz. Biliriz onsuz yapamayýz.
Bu gerçeðe raðmen söyleye söyleye, yaþaya yaþaya tüketiriz onu.
O ki sevgidir.
Bazen merak duygusuyla tanýdýk birini ve sevdik, bazen de bir anda içimizde bulduk o sihirli gücü.
Ýçimizdedir, dilimizdedir, davranýþlarýmýzdadýr.
Bizi yerimizden kaldýrýp yollara düþüren de odur, kýtadan kýtaya sürükleyen de o dur. Sevgiyle yola çýkar, büyük daðlarý deler, okyanuslarý aþar, hayret köprülerini geçeriz de, dönüp ilk noktaya geldiðimizde býraktýklarýmýzý orada bekliyor görmek isteriz…
Sevgidir bizi fetihlere çýkaran, gönlümüzü seyahatlere açan.
Sevgidir bizi insandan insanlýðýna yolculuðu çýkaran, tekrar insana döndüren.
Sevgidir bize “hizmet ufkunu” gösteren ve yine sevgidir bizi “hizmetten” alýkoyan.
Bir duygudur, haldir sevgi. O ki insaný alýp götürecek kadar güçlüdür.
Ve sevgi bir imtihandýr.
Kontrol edilmesi gereken çok tehlikeli ve çok boyutlu bir duygunun aðýr imtihanýdýr sevgiyle yaþadýðýmýz…
Sevgiyle yaþamak bazen sevgisizliði de sonuç verir.
Kazandýran sevgi gibi kaybettiren sevgi de durur yanýbaþýmýzda…
Sevgi bir imkandýr, bir güçtür. Sevgi yol açýcýdýr.
Sevgiyle elde ederiz pek çok þeyi. Fakat elde ettikten sonra sevgiyle korumak zordur, duyguyu, düþünceyi, insaný, topraðý…
Çünkü her sevgi kirlenmeye açýktýr.
Ýçine nefis düþüp durur, niyetler bulanýr…
Bunun için özen ister, ihtiyatlý olmayý gerektirir, tedbirli yaþamak þarttýr...
Hatýrlayýn; ne kadar da çok vazgeçmiþizdir “sevdik” dediklerimizden.
Sevip terk ettiðimiz deðerler, insanlar, davalar yýðýnla duruyor mazide.
Sevgiyle terk etmek, bazen farkýnda olmasak da sevgiyi terk etmektir aslýnda…
Son nokta deðildir sevgi.
Ülke sevgisi de, insan sevgisi de, deðerler sevgisi de öyledir.
Sevgiyi son nokta gördüðünüzde ezberlenmiþ bir hayatý yaþarsýnýz düþünmeden.
Ve hayat tükenmeye baþlar sizde.
Sevgi her defasýnda bir baþlangýçtýr. Ve ilerisi vardýr, uzun bir yoldur yürünmeyi bekler… Yeniden sezmek, yeniden algýlamak, yeniden düþünmek ve yeniden yaþamaktýr amaç…
Mahiyeti idrak edilip, o istikamette derinleþtiðinde büyük hayatlar, adanmýþlýklar, aþklar ardý ardýna gelir.
Mahiyeti bozulduðunda ise sevgi “yaþatýcý” olmaktan çýkýp “istilacý” olur.
Kur'an; “Ýnanýp salih ameller iþleyenler için Rahmân gönüllere bir sevgi koyacaktýr” der…
Sevgiyi içimize koyan bizi sevgiyle de imtihan ediyor.
Sevdiðini söyleyen nice insanlar var, sevgiyi son nokta olarak gördüklerinden olacak bir noktadan sonra muhataplarýnýn hayatlarýný istilaya baþlýyorlar.
Bu bir yanýlgýdýr. Hayatý sevgiyle istila edilip, ruhu parçalanmýþ halde enkaza dönüþmüþ kalabalýklar duruyor orta yerde. Hepsinin acýsý dokunuyor vicdanýmýza…
Sevginin mutsuz ettiði insanlar bunlar.
Sevgimizin mutsuz ettiði insanlar var.
Kim bilir ne kadar? Acaba her birimiz kaç insaný katlettik sevgimizle…
Kaç gönlü yere indirdik biz…
Bu ülkeyi de sevgiyle istila edip, “ben senden daha çok seviyorum”, “ben daha vatanseverim” diyerek kamplara bölmedik mi, bölüp parçalamadýk mý? Günü geldiðinde o sevgimizi silahlara sarýlarak, kan dökerek, adaleti rafa kaldýrýp baþbakan aþarak da göstermedik mi?
Darbe yaparken de sevgiye sarýldýk, çete kurarken de…
Ýçimizden böyle yapanlar oldu.
Sevgiyi ölüme alet edenler, aslýnda sadece kendilerini sevdiler, kendi sevgilerinde kayboldular ve sevgisizleþtiler.
Sevgi tehlikelidir.
Vatan sevgisi de tehlikelidir.
Sevgi size hiçbir konuda “hak” vermez…
Sevgi size, bize, hepimize “aðýr sorumluluk” yükler…
Sevgiyi hakkýyla taþýma sorumluluðu, onu kirletmeme, muhatabýna daha da özenli davranma sorumluluðu…
Onu taþýmaya yetmiyorsa yüreðin sevmeyeceksin…
Biz sevince ülke doðudan batýya yeþermeli..
Biz sevince insanýn gönlü yere düþmemeli, yüzü asýlmamalý, kalbi kararmamalý, kýrýlmamalý, ufku gurub etmemeli…
Tehlikelidir sevgi…
Bir þeye sevgi beslemek de öyle, size sevgi beslenilmesi de öyle…
Tehlikeyi bertaraf edecek olan da “beklenti” ile “beklentisizlik” arasýndaki yolculuktur.
Ýnsandaki tehlikeli duygulardan birisi olarak 'hubb-u câh' anlatýr eskiler.
Hubb; sevgi, baðlýlýk, tutku demektir.
Câh ise, makam, mansýb, pâye, þöhret ve itibar manalarýna gelir.
Hubb-u câh; makam sevgisi, pâye tutkusu, þöhret düþkünlüðü, rütbe hýrsý ve itibar arzusu gibi manalarý çaðrýþtýran bir terkiptir.
Bediüzzaman, kendini beðenme, övünmeyi sevme, insanlara görünme, methedilmeyi bekleme ve halk nazarýnda saygýn bir kiþi olmayý isteme gibi desiseleri de hubb-u câhýn tarifine dâhil etmiþ ve insanýn en zayýf damarý olarak onu göstermiþtir.
En zayýf olduðumuz zamanda, idrakimizin düþtüðü noktada içimizdeki sevgi zehirler bizi…
Sevgi bazen salt çýkara dönüþür. Adý sevgidir ama mahiyeti çýkardýr…
Ýþte bu sevginin ve sevenin bozulmuþ halidir.
Bundan sonrasý için büyük bir ýslah gerekir…
Sevginin ilk halidir en temiz olaný.
Samimi, duygulu, düþünceli, tedbirli, kýlý kýrk yararcasýna özenli olduðumuz günler…
“Hak” yerine aklýmýza “aðýr sorumluluðun” düþtüðü günler…
Özür kelimesini tanýmadýk o günlerde.
Düþmemiþtik oraya ama þimdi özürlüyüz hepimiz.
Sevgiyi korumakta, sevgiyle yaþamakta irtifa kaybettik…
Hakiki sevgi Rahmandan insana, insandan da bütün aleme yansýyan bir duygudur esasýnda.
Zor zamanda da yaþatýlmalý sevgi…
Ýnsanlarýn intikam ve düþmanlýða yenik düþtüðü,
Yýðýnlarýn boðuþma ve kavgaya sürüklendiði,
Hakkýn, kuvvet karþýsýnda susturulduðu,
Zalimlerin, gaddarlarýn alkýþlandýðý, iltifat gördüðü, mazlumlarýn, maðdurlarýn itilip-kakýldýðý, itilip-kakýlýrken de sarsýk, ama ümitli bir bekleyiþ içinde bulunduðu günümüzde…
Her þeyden evvel ve her þeyden sonra bir kere daha 'sevgi yolu' diyebilmeli sevgiyle yaþayanlar ve yaþatmak isteyenler…
Hakiki sevgi, aldanmamýþ, bozulmamýþ sevgi her zaman hayatýn ritmini deðiþtirir.
Bizim zincirleme hatalar sonucunda özür üstüne özür dilemeye alýþmaya deðil de, sevgi üstüne sevgiye, o yolu geniþletmeye ve bunun için de kalbimizi kirlenmekten korumaya ihtiyacýmýz var.
Yaþatan sevgiyle deðiþir eþya ve hadiselerin rengi.
Kaybetme korkusunu beslemeli ki sevgi bizi kurtarsýn…
Sevgiyi yaþatanlar hakiki sevgi demiþlerdi; iyilik gördüðünde artmaz, kötülük gördüðünde de azalmaz…
Bir gün þöyle haykýrmak mümkündür;
Biz böyle öðrendik ve biz sevdiklerimizi böyle sevdik...
Bazýlarý içimizdedir, bazýlarý da dýþýmýzda...
Ýçimizdekiler silinmezler, onlar bizimle vardýr hep.
Nerede olursak olalým, nerede olurlarsa olsunlar…
Biz sevgiyle yaþarýz ve sevdiklerimizle yaþarýz ki kalbimiz katýlaþmasýn...
Sevgiyi kurtarmanýn yolu, istilacýlýktan deðil, kaybetme korkusundan geçiyor…
En yakýnýmýzdan en uzaðýmýzdaki insanlara, bu güzel ülkeye, yeryüzüne kendimizi hatýrlatmak yerine sevgiyi hatýrlatalým ve sevgiyle yaþayalým...
Sevgiyi kullanmak deðil, sevgiyi yaþatmak olmalý ilkemiz…
En iyisi biz sevgiyi konuþturmayalým, sevgi bizi konuþtursun ki onunla açýlsýn yollar…
Kalbi bozuklarýn elinde tehlikeli bir duygudur sevgi…Mehmet Gündem