Hicr Suresinden Ayetler By: hafýz_32 Date: 15 Eylül 2010, 20:46:05
Hicr Suresinden Ayetler
Meali“Kur´an´ý Biz indirdik, Biz;onu muhafaza edecekler de elbet yine biziz.” [224]Tefsîrî“Müslümanlarýn istikbali yoktur; müslümanlýk günün birinde yýkýlýp gidecektir” diyenler, eðer o tasavvur ettikleri elim akýbeti sevine sevine karþýlayacak bir takým sefil kimselerse: kendilerine hiç bir þey demeyiz. Yok öyle deðil de, bu sözler hakikî dindaþlarýmýzýn hasbýhali giryaný ise: onlara da “yukarýki âyeti celileyi tekrar tekrar okuyun” deriz.
Görüyorsunuz ki: Allahu zülcelâl Kur´an´ýn ebediyetini en kuvvetli tekidlerle vaad buyuruyor. Vaadi ilâhide hülf tasavvuru kabil midir? Pek âlâ! Kur´an´ý muhafaza islâmý; islâmý muhafaza ise nýüslümanlarý muhafaza demek deðil midir? Müslümanlarýn yokluðunu tasavvur edersek kur´an´ýn yer yüzünde yaþamasýna imkân düþünebilir miyiz?
O halde yeise sapmaða yer var mý? Bilâkis yapýlacak iþ müslümanlara gayret, þehamet, emel, azim, faaliyet ruhu aþýlamaktýr.
Yeis, imandaki zaafý, daha doðrusu hiçliði gösterir.
Ýmaný saðlam bir mümin böyle bir vaadi ezelî karþýsýnda nasýl olur da Allah´dan ümidini kesebilir? Eðer bizim o kahraman eslâfýmýz en büyük imtihanlar karþýsýnda yeise uðrayan kimselerden olsaydýlar, taþýdýklarý din emaneti, elbette bugün baþka ellerde bulunurdu.
Bize yakýþan, asýrlardanberi elimizi kolumuzu kýskývrak baðlayan mel´un yeisi kahredip kendimizi kurtarmak için el ele, baþbaþa vererek çalýþmaktýr. “Biz bu dini ilâhiyi, yaþatacaðýz. Bu dini ilâhi bizi ebediyen yaþatacaktýr.” diyelim de bu iman ile, bu itmi´nan ile geceli gündüzlü uðraþalým.
Aydýn geçinenlerimiz halký tenbellikle, cehaletle, miskincesine bir kanaatle, büsbütün çýðýrýndan çýkmýþ bir tevekkülle itham ediyorlarken kendilerinin de serapa ümitsizlikle hasta olduklarýný hiç düþünmüyorlar! Ýnsaf edilirse, yeisden fena meskenet sebebi olur mu?
Yeis mi meskenetten doðdu, yoksa meskenet mi yeisden peyda oldu? Sureti kafiyede kesdirilmezse de asýrlardanberi cemiyetin ruhunu kemiren, iliklerini kurutan içtimaî hastalýðýn yeisten, azimsizlikten ibaret olduðu pek sarih olarak görülür.
Milletin, memleketin âtisi olmadýðý için kendini beyhude üzmeyerek vaktini hoþça geçirmenin yoluna bakmak... Dünyada bundan daha sefil bir düþünüþ bulunamaz. Her þeyden önce bu düþünceyi kökünden kazýmak icapeder. Çünkü yaþamanýn, ilk þartý budur. Bizim Kur´an´ýmýz, ebedî olduðunu nasýl ilân ediyorsa ayni ebedî ruhu içimizde taþýyarak yaþamalýyýz.
Merhum üstad Mehmet Akif bu yazýyý 1, Aðustos 1329-1913´de yazdýktan sonra ayni mevzua dair þu manzumeyi de yazarak yine “Yeis” ile mücadele etmiþtir:
Âtiyi karanlýk görerek azmi býrakmak...
Bilmem ki, ölüm var mýdýr ondan daha alçak!
Dünyada inanmam, hani görsem de gözümle:
Ýmaný olan kimse gebermez bu ölümle.
Ey dipdiri meyyit “îki el bir baþ içindir”,
Davransana... Eller de senin, baþ ta senindir!
His yok, hareket yok, acý yok... Leþ mi kesildin?
Hayret veriyorsun bana... Sen böyle deðildin.
Kurtulmaya azmin ne için böyle süreksiz?
Kendin mi senin, yoksa ümidin mi yüreksiz?
Âtiyi karanlýk görüvermekle apýþtýn ?
Esbabý elinden atarak ye´se yapýþtýn!
Karþýnda zýya yoksa, saðýndan, ya solundan
Tek bir ýþýk olsun buluver... Kalma yolundan.
Âlemde zýya kalmasa, halk etmelisin, halk!
Ey elleri böðründe yatan, þaþkýn adam, kalk!
Herkes gibi dünyada henüz hakk-ý hayatýn
Varken, hani herkes gibi azminde sebatýn?
Ye´s Öyle bataktýr ki: düþersen boðulursun!
Ümmide sarýl sýmsýký, seyret ne olursun!
Azmiyle ümidiyle yaþar hep yaþayanlar;
Me´yus olanýn ruhunu, vicdanýný baðlar
Lanetleme bir ukde-i hâtir ki: çözülmez...
En korkulu cani gibi ye´sin yüzü gülmez!
Mâdâm ki alçaklýðý bir, ye´s ile þirkin;
Mâdâm ki ondan daha mel´un, daha çirkin
Bir seyyie yoktur sana; ey unsur-i iman,
Nevmid olarak rahmet-i mev´ud-i Hudadan,
Hüsrana rýza verme... Çalýþ Azmi býrakma
Kendin yanacaksan bile, evlâdýný yakma!
Evler tünek olmuþ, ötüyor bir sürü baykuþ...
Sesler de: “Vatan tehlikedeymiþ... Batýyormu þ!”
Lâkin, hani, milyonlarý örten þu yýðýndan,
Tek kol da “yapýþsam...” demiyor bir tarafýndan!
Sahibsiz olan memleketin batmasý haktýr;
Sen sahib olursan bu vatan batmýyacaktýr.
Feryadý býrak, kendine gel, çünkü zaman dar...
Uðraþ ki telafi edecek bunca zarar var.
Feryad ile kurtulmasý me´mul ise haykýr!
Yok yok! Hele azmindeki zincirleri bir kýr!
“Ýþ bitti... Sebatýn sonu yoktur!” deme; yýlma.
Ey millet-i merhume, sakýn ye´se kapýlma [225].