Yolculuk, her zaman düþündüm onu;
Ýçimde bu azgýn davet ne demek?
Oraya, nerdeyse güneþin sonu,
Uçmak, kayýp gitmek, kaçýp dönmemek.
Altýmdan kaydýrdý bir el minderi;
Herkes yataðýnda, ben ayaktayým.
Bir gece, rüyada gördüðüm yeri,
Gözlerim yumulu, aramaktayým.
Beni çaðýrmakta yabancý dostlar;
Bu dostlar ne güzel, dilsiz ve adsýz.
Eski evde, þimdi bir baþka ev var:
Avlusu karanlýk, sularý tadsýz.
Her akþam, ayný yer, ayný saatte,
Güneþten eþyama düþen bir çubuk;
Yangýn varmýþ gibi yukarý katta,
Arkamdan gel diyor, sessiz ve çabuk!
Baþým, artýk onu taþýmak ne zor!
Baþým, günden güne kayýtsýz bana.
Dalýnda bir yaprak gibi dönüyor,
Acý rüzgarlarýn çektiði yana…
Necip Fazýl Kýsakürek