Yaþlý bi marangozun emeklilik çaðý gelmiþti. Yanýnda çalýþtýðý müteahhite; yapmýþ olduðu ahþap ev inþa iþini býrakmak,eþi ve çocuklarýyla birlikte daha rahat, daha huzurlu bir hayat sürme isteðinden bahsetti.Müteahhit, yýllardýr birlikte çalýþtýðý emektar marangozunun iþ býrakma isteðine oldukça üzüldü. Fakat ondan, kendine bir iyilik olarak, son bir ev daha yapmasýný rica etti. Marangoz, bu son olsun diye istemeye istemeye teklifi kabul etti ve iþe giriþti.Ne varki gönlünün, yaptýðý iþte olmadýðý her halinden beliydi. Bundan dolayý baþtan savma bir iþçilik ve kalitesiz malzeme kullandý. Ömrünü verdiði mesleðine öyle bir eserle son vermek ne büyük talihsizlikti!..Marangoz, ev bittiðinde müteahhite teslim etmek üzere kendisini çaðýrttý, iþveren, evi gözden geçirmek için geldi.Þöyle bir baktýktan sonra dýþ kapýnýn anahtarýný marangoza uzattý. "Bu ev senin" dedi. "Yýllardýr süren emeklerini karþýlýðý sana benden hediye." Marangoz þoka girdi.Ne kadar utanmýþtý! Keþke yaptýðý evin kendisinin olduðunu bilseydi. O zaman onu öyle yapar mýydý?! Unutmayýn! herkes kendi hayatýnýn marangozudur. Herkes gün be gün kendi hayatýný inþa eder; bir çivi çakarak, bir tahta koyarak veya duvar dikerek….