Nevbahar By: sumeyye Date: 06 Eylül 2010, 14:55:39
Nevbahar
Ýçimden geçenleri bir bilsen.
Alýþamadým bir türlü baharsýz yaz aylarýna. Bu da nereden çýktý demeyin. Benim kadar sizinde bahar takýntýnýz vardýr. Geride býraktýðýnýz miras baharý anýmsatmýyorsa benden erken baþlamýþsýnýzdýr yaz-baharý yaþamaya. Mevsimler küçülüyor desem yerinde olmaz ama, kimi yörelerde kayboluyor. Çiçekler ne zaman açar, aðaçlar ne zaman tomurcuklanýr, toprak ne zaman buharlaþýr. Dört mevsim yaþamýþsanýz bunlarý bilirsiniz de, sanal geçiþler yapan mevsimler yaþamýþsanýz diyecek bir þeyim yok.
Kardelenleri görmeden, gün doðumuna ve batýmýna tanýklýk etmeden bahara tanýklýk etmek zor.Topraðýn buharlaþtýðý demlerde bulanýk sularýn, ýsýnan taþlarýn ve topraðýn halini müþahede etmeden büyüyenlerin de halini düþünün. Oyun sahalarý iskan için ellerinden alýndýðýnda baharlarý kýþa dönen çocuklar gibi.
Bunlarý çoðaltarak yazmak istiyorum ama, bilinmeyen þeyler deðil ki.! Bendeki kayýpta onlarý aratmýyor. Hüzün taktiði verse de içinde bulunduðum mekan, daðarcýðýmda birikenler deðil, hal beni üzüyor.
Nevbahar.
Balkonda hüzün çardaðý var sanki.
Onbeþ yýldýr uzaktan seyrettiðim bir iki adacýk ve sýra sýra evler. Ayný uzaklýkta orman ve yeþili gözlerime çalan siluet. Hemen karþýmýza dikilen binanýn her katýna beton atýldýkça bende kaybolmaya yüz tutuyor bir þeyler. Ýnþaatýn her katý yükseldikçe görüntü kayboluyor ve ben her akþam sadece seyrediyorum. Son beton atýldýðýnda artýk bakacak bir þey yok, saðýmýz ve solumuzda olduðu gibi karþýmýzda ayný manzara. Her katýn betonu benden neleri alýp götürüyor bir bilseniz. Uzak yok artýk, ufuk olmadýðý gibi.
Nevbahar.
Mevsimler zihnimi kurcalarken, bahar gelmeden yaza eriþiyoruz diye düþünürken tabiatý temaþa etme imkaný da yok oluyor. Yeni bir kalýp, beton arabalarýnýn gece vardiyalarý önümüzü kesmek için gece gündüz gayret ediyorlar sanki. Hüzün çardaðý bizim balkonda ve ben gün gün takip ediyorum. Son katýn betonu atýlmadan o gece elimdeki kitabý býrakýyor, ertesi gün bir daha göremeyeceðim manzaralarý uzun uzun seyrediyorum. Hüzün çardaðý dediysem alýþýncaya kadar herhalde.
Nevbahar
Yeni binanýn her katýna taþýnacaklar için öyle ama, benim için hiçte öyle deðil. Artýk sokak lambalarýný balkondan seyretme imkaným yok. Sýra sýra evler ve uzaktan da olsa gözlerimin aþýna olduðu orman ve çok uzakta olsa adalardan yansýyan ýþýklar yok. Sonsuzluk baþtacým olsa da, balkonda yalnýzlýk ser verip sýr almasa da, gözlerimi yummaya alýþmalýyým artýk. Alýþtýrmak bu çaðýn bir baþka vebasý.
O gece zaman tüneline giriþim ve son betonu atýlan binayý seyrediþim, þehirli yaþamýn bir gerekliliði karþýnda hüzünleniþim, uykusuz kaldýðým gecelerin farklý bir versiyonuydu. Alýþkanlýklarýnýzý siz terk etmiyorsunuz, terk ettiriliyorsunuz. Gidebildiðiniz kadar uzaða gidin, doðup büyüdüðünüz yerlerde gezinin, sonra suyu-yolu olmayan bir semtte ikamet ederken beton yýðýnlarýnýn arasýna sýkýþýp, modern yaþamýn daralttýðý ufku teknolojik edavatla geçiþtirmeye çalýþýn ve baharýn kokusunu bulursanýz ciðerlerinize kadar çekin.
Top koþturduklarý alanlara kat kat binalar yapýlýrken seyretmekten baþka çaresi olmayan çocuklar gibiyim. Hüzün çardaðý alýþkanlýk moduna girmem yönünde telkine devam ededursun, gözlerim bende deðil.
Balkonda nefes alan bakýþlarým perdelenirken, þair Erdem Bayazýt’ýn þiirini terennüm etmek düþüyor bana “sebep ey”..
Nevhabar.
Oysa ben hep üþüyorum.Þeref AKBABA