Hayat ve insan By: sumeyye Date: 06 Eylül 2010, 14:47:32
hayat ve insan
Hayat bizim için en büyük fýrsat tecrübesidir. Ömrümüz boyunca elde edebileceðimiz en büyük kazanç “sevgiyi çoðaltma, iyilikte yarýþma, bilgiyi paylaþma” olduðunu anlamak ve anlatabilmektir. Aþk, muhabbet, kalkýnma ve hareket buradan doðar. Bunu da doðuran hakiki imândýr. Fani dünyaya aldanan, gelip geçici þeylere bel baðlayan ahir ömründe olmasa bile ahrette dönülmez bir yolun, telafisi imkansýz bir hatanýn acýsý içinde bulur kendini.
Olgun insan olmaya çalýþma, gerçek güzelliðin üstün meziyetler olduðunu idrak edebilme “erdem ve onur” getirir. Büyükler en büyük ilmin, insanýn kendisini tanýmasý olduðunu söylerler. Kendini tanýma; gönlünde Allah’ý bulma, gerekirse “ölmeden önce ölme” bilincine ulaþmadýr. Hakkýn ve hakikatýn ne olduðunu bilen ârif aþýktýr. Bu aþkta acý yok, vecd ve haz vardýr. Ýlâhi aþka intisab etmeyenler kalbin anahtarýný ellerine geçiremez, gönül denilen okyanusun derinliðini, özelliðini, güzelliðini bilemezler. Doðal olarak yeryüzünde hiçbir insan yoktur ki bir gamý, bir derdi, bir endiþesi olmasýn. Bu itibarla hissiz ve vurduymaz olanlara insan demek ne kadar doðru olur? Hayatýn sýkýntýlarýný sevinç kabul edenler mutludurlar. Müslüman kimliði ile öne çýkanlarýn iþi daha da zordur. Her hareketini kontrol etmesi, her iþinin temiz, lekesiz ve kusursuz olmasý, bilgili çalýþkan ve sabýrlý olmasý gerekir.
Yukarýya baktýðýmýzda mevki makam ve servet sahibi olanlarýn göz kamaþtýrýcý durumuna imrenme, özenme, yanlýþ ve tehlikelidir. Çünkü onlar o mevki ve servetlerini fakir insanlarýn, masumlarýn gözyaþlarý pahasýna elde etmiþ olabilirler. Ýkincisi varlýk ta, yokluk ta, mevki ve makamda birer sýnavdýr. Kimisi sabýrla, kimisi varlýkla, kimisi yoklukla imtihan edilir. “Ben de böyle olayým” duygusu huzursuzluktan baþka bir þey veremez. Kendi suyumuza, kendi azýðýmýza bakalým. Sahip olduðumuz nimetlerin, deðerlerin farkýna varalým. Doðru olan budur. Çünkü arzularýn sonsuzluðu yanýnda hayat pek kýsadýr. Ölüm yakýndýr. Bizim bütün itimad ve tevekkülümüz cümle mevcudatýn yaratýcýsý Allah’adýr. Her þeyi ancak Ondan bekleriz. Bir iþin meydana gelmesi veya gelmemesi Allah’ýn ilâhi takdir ve iradesine baðlýdýr. Ýçinde bulunduðumuz mevkii bahþedilmiþ bir þeref olarak telakki etmesini bilme olgunluðuna eriþebilmek “kendini bilme” dir. Öðretilerin doruk noktasý budur.
Bilinen sözdür. “Dünya malý, dünyada kalýr” Çelikten, altýndan da bir zýrh giyilse, ölüm oku onu delecektir. Saðlýk-hastalýk, varlýk -yokluk, kavuþma- ayrýlýk sahnelerinin hem aktörü, hem seyircisi deðil miyiz ? Ýyi de olsa, kötü de olsa, güzel de olsa, çirkin de olsa , gözle görünen her varlýðýn yaradýlýþýnda hikmetler vardýr. Edebi belki de edepsizden öðreniyoruz. Karanlýk olmasaydý aydýnlýðýn büyük lütuf olduðunu nasýl anlayacaktýk ki ? Eþya ve hadiselere ibretle bakmak lâzým. Ýbretle bakmasýný bilmeyen göz, sahibinin düþmaný olur. Gerçeði iyi görebilmek kabiliyetinde olan insan, kamil insandýr. Onlarýn olgunluðunu bu hengâmede dýþarýdan gözlemlemek biraz zordur. Bunu yine ancak olgun insanlar anlayabilir. Iþýk etrafýnda toplananlar onun sadece aydýnlýðýndan istifade ederek iþlerini yaparlar. Sohbet eder veya eðlenirler. Ama o ýþýða gönülden aþýk olan pervane ise cevr û cefa çeker ve kendini yakar.
Temiz yaradýlýþlý insanlar asildir. Allah’a dua etmesini, O’na yaklaþmasýný bilen için her yer “Tûr-i Sinâ” olabilir. Allah’ýn adaleti önünde Hz. Süleyman ile Karýnca, devlet baþkaný ile çoban birdir. Zengin ve fakir aynýdýr. Kerem ve ihsaný iyilere de kötülere de nasip olabilir. Dikkat etmek lâzým. Dünya iþleri kader programý dýþýnda iþlemiyor. Kader ve kaza programý içerisinde küllî irade ve cüz’i irade olgusunu iyi kavramak lâzým. Hayat bir nefes alma vermeden ibarettir. Uyanýk insan, gerçeði iyi görebilen, yani kendini bilen insan sahip olduðu deðerlerin farkýndadýr. Nefisten daha kötü bir arkadaþýn olmadýðýný bilir o. Arzu ve hevesler deðil midir ki kulu periþan eden. “Nefis bela, þöhret afettir” mütevazý insanlar bunu çok iyi bilmektedir.
Sýrrýn sýrrý da burada galiba. Naci GÜMÜÞ