KAFESÝN içindeki kuþ ne ise, bedenin içinde de ruh öyle. Biz ise beden kafesine takýlýp kalmýþýz. Bir gün bir el açacaksa bu kapýyý, biz de ormanlardaki aðaçlara gideceksek, kuþlar gibi uçacaksak, iþte hayat budur. Bizi bekleyen varsa, oraya gitmek gerek, çünkü kalan yok burada.
Býrakýn ötelere gideyim. Ruhumuzu seyretmek bir manzarayý seyretmekten daha önemli deðil mi? Bu ruhun senin olduðunu görmek bu dünyada mümkün olmayacak mý?
Bir an olsa gerek, kapýda beliren bir melek olsa gerek. Beden dehlizinde kaybolmamýza fýrsat tanýmayacak bir melek… Bu meleði de sevmek gerek. Üzerine titrediðimiz ruhumuzu, tek sermayemizi bu dünyada býrakmayacak olan þefaatçimiz, yardýmcýmýz olan melek. Ýzinsiz hiçbir þey yapamayacaðýna inanmamýz gerek… Görmediðimiz, bilmediðimiz ruhumuzu ona emanet etmek gerek… Allah’ým ne olur bu emaneti meleðine verirken, onun eline teslim ederken, aldýðýmýz günkü gibi bir sâfiyeti, temizliði lûtfet.
Binlerce sene yaþasam da bu dünyada, Sana olan sevgiyi, merhameti keþfedemediysem, o günüm ölüdür, o günüm yoktur Rabbim. Kolayýn kolayý varken, zorun zoruna tutunmak istemiyorum. Þu anda, sevginle Sen geldin ruhuma misafir oldun, ruhumu uyandýrdýn ey Rabbim. Sen ki, varlýðýný fark etmem için bir mucize gerekti, onu da verdin, ilhamýný lûtfettin. Allah’ým hayatýmdan baþka hiçbir þeyim yok. Onu da Sana feda ediyorum, Senin verdiðini Sana veriyorum desem, kimin hayatýný kime feda ediyorsun diye bir soruyla karþýlaþmaktan korkuyorum. Baharý, diriliþi taþlar duysun da nefsim duymasýn, olur iþ deðil… Rabbim ben Senin yolunda öleyim de, ne olursam olayým. Dilimde bir þair duasý olsun þu demde:
“Bizi ister bir toz yap savur mahþer yelinde
Ýster sürü çöp gibi tufanlarýn selinde…
Sonunda bir varlýða ulaþtýr da Allah’ým
Býrakma tabiatýn merhametsiz elinde”
Gecelerin adýna, gecelerin nuruna, bizi bu dünya zindanýnda býrakma. Ruhun silindiði bu dünyada yaþamaktansa ötelere geçmek gerek, ölmek gerek. Ölmek ve yeniden dirilmek. Allah’ým günlerimin sayýlý olduðunu hiç durmadan bana hatýrlatýyorsun, sonu gelmez bir dünyada yaþadýðým zannýna kapýlmama izin verme lütfen. Ýçinde uyuyan mutluluðu uyandýramayanlar adýna, dýþarýdan bir elin gelip de kendilerini ayaða kaldýrmasýný bekleyen bu sonsuz uykudakiler adýna, uyandýr ki beni uyandýrayým uyuyanlarý, bu mutluluðu çok görme Allah’ým. Sen ki bana tüm yarattýklarýný sevme gibi bir nimeti bahþetmiþsin… Bundan daha büyük bir nimet ne olabilir ki, ne isteyebilirim ki Senden…
Gururun fýrtýnalarý, þöhretin sarhoþluklarý, makamýn baþ döndürmesi karþýsýnda arada sýrada kefene giren bedenimi, bu hayal karesini açar mýsýn âlemimde? Ölmeden önce ölmenin sýrrýný nefsimde yaþatýr mýsýn? Hýrs gözlerimi kör etmeden, nefsim yanlýþ þeylerin peþine düþmeden bana yardým et… Beni nefsimin eline býrakma Allah’ým.
Allah’ým beni, bizi, hepimizi affet. Bütün sevdiklerimizi, seni ömründe bir defa dahi olsun hayalinden kim geçirmiþse onlarý da affet. Sen ki affetmek için bahaneler ararsýn, biliyorum… Ruhuma öyle bir zenginlik, nimetlerine karþý sonsuz bir þükür hazzý nasip et ki, en küçük bir kareden, bir manzaradan, bir sesten haz alayým ve Sana sonsuz hamd edebileyim…
Bir zaman gençliðime güvendimdi, o da gitti elimden þimdi. En uzun ömrüm bugün… Belki bu an kadar bile deðil. En uzun ömrümün sonu bile yarýndan daha yakýnsa, sana kavuþmak için gaflete dalmaya can atan, günaha girmeye istek duyan nefsimi sana þikâyet ediyorum, onu terbiye etmekten âcizim. Baþýma iþ açacak dertlere sürüklenmekten kurtar beni. Tükeniyorum. Bitiyorum. Dakikalarým kum saatindeki taneler gibi dökülüyor. Þu an yaþadýðýmdan bir lezzet aldýðýmý da bilmiyorum, sadece aldýðýný sanýyor nefsim. Senden hayýrlý, ebedî ve cennetlerin firdevslerinde bitmez bir ömür istiyorum… Buna sahip olmak için ne gerekiyorsa, her þeyimi vermeye hazýrým. Madde mi, para mý, þöhret mi, sevgi mi? Senin adýna olmayan ne varsa her þeyi. Hangisi, ruhumun isteklerinin yerini tutabilir ki? Bir gün gelip tükenecekler. Ah ruhum, sevgili ruhum… Seni Allah’ýma emanet ediyorum… Meleðime emanet ediyorum…
Bir diyar olsa gerek… Oraya bir melekle çýkýlsa gerek. Azrail ki, asýl adý melek. Bekliyorum, bekliyorum bir bahar olsa gerek… Bu dünyanýn tüm güzellikleri ondan haberci olsa gerek…
Vitrinlerle aldatma, yanlýþlarla kandýrma beni, ötelere yücelere çýkar ruhumu. Karanlýklarda boðdurma, nuruna al… Sevgilinin, lâyýksam eðer, onun habibinin yanýna al, yanýbaþýna al. Sevdiklerinin ve sevdiklerimin yaný baþýna…
Adýna, þânýna, Rahman ve Rahim olan isimlerin adýna affet. Ey bizi nimetleriyle donatan sultanýmýz. Mübarek günler, geceler ve aylar hürmetine… Ramazanlar ve bayramlar hürmetine… Sevdiklerin hürmetine affet… Ruhum, Sana ait olmanýn, Seni bir bilmenin, nefsimin esaretinden kurtuluþunun bayramýný yapsýn bu demde. Benim dualarým bitti, bitiyor, bu kadarcýk… Ama Senin affýn bu kadarcýk deðil… Sonsuz rahmetinle… Affet ve bizlere ebedî bir Cennet lûtfet…
Selim Gündüzalp