Bir annenin duasi By: sumeyye Date: 08 Aðustos 2010, 22:09:53
BIR ANNENIN DUASI
Hastanede oðlumun bas ucunda kalmama, bir anne olduðum için deðil, doktor olmam sebebiyle müsaade ettiler Çocuk felci salgýný son hadde yükseldiðinden, oðlumla, çocuk felcine müptela olduklarý sanýlan diðer çocuklarla, hastanenin hususi bir koðuþunda nezaret altýna alýnmýþtý
Koridorun öbür ucundaki odalarda çocuklarýn aðladýðýný duyuyordum Fakat zavallý oðlum, belkemiði muayene edilirken korku içinde "Anne" diyebilmiþ, sonra da buhranlý bir uykuya dalmýþtý
Muayene bittikten sonra mütehassis doktor bana döndü Yüzünde yorgun ve üzüntülü bir ifade vardý
—Çok müteessirim, doktor, galiba çocuk felci, dedi
Duyduklarýma inanamayarak yüzüne baktým Baþka bir çocuðun çocuk felcine yakalandýðýna inanabilirdim, ama bu felaketin oðlumun baþýna geldiðine bir türlü ihtimal veremiyordum Artik doktorluðumu unutmuþ, hasta çocuðumun baþýnda endiþe içinde bekleyen bir anne olmuþtum
— Henüz felç olmadý, deðil mi? diye sordum
— Hayýr, inþallah olmaz, diye cevap verdi Sonra yüzüme dikkatle bakarak:
Siz eve gidip biraz uyumaya çalýþsanýz iyi olur, dedi Çocuðun halinde bir deðiþiklik olursa, size haber veririz
Doktorun sözünü dinlemeye karar verdim Vakit gece yarýsýný geçmiþti Sabahýn beþinden beri ayaktaydým Salgýnýn þiddetlenmesi yüzünden fasýlasýz çalýþmýþtým Oðlumun kýzarmýþ, zayýf, yüzüne baktým Beklemekten baþka yapýlacak þey yoktu Çocuðumu kollarýmýn arasýna alýp baðrýma basmak istedim Bunu yapamayacaðýmý bildiðimden hýzla odadan çýktým
Evimin kapýsýný açýp içeri girdiðim zaman, derin bir sessizlikle karþýlaþtým, Kocam, is için Chicago'ya gitmiþti Telaþlanmamasý için ona oðlumuzun hastalýðýný bildirmemiþtim Esasen çocuðun halinde, yarýna kadar bir deðiþiklik olmadýðý takdirde, iyileþmesi ümidi artacaktý
Nihayet bir uyku ilacý alýp yattým Saatlerden sonra uykumun arasýnda telefonun çaldýðýný duydum Yerimden fýrladým Bas ucumdaki saat 4'ü gösteriyordu
Ahizeyi kulaðýma dayayýnca telaþlý bir kadýn sesinin:
- Doktor siz misiniz? diye baðýrdýðýný duydum
Rahat bir nefes aldým Acele olarak bir hastaya çaðrýldýðýmý anlamýþtým Doktorun ben olduðunu söyleyince, ahizenin diðer ucunda derin bir sessizlik oldu O vakit beni çaðýran kadýnýn, müþterilerimden veya müþterilerimden birinin dostu olmadýðýný hissettim
Kadýn bana, çocuðuna ariz olan hali tasvir edince çocuk felcinin yeni bir kurbanýyla karþý karþýya olduðumu anladým Kadýnýn adresini aldýktan sonra hastaneye telefon ettim Çocuðumun halinde bir deðiþiklik yoktu
Uyuyan þehrin tenha sokaklarýndan geçerek o adrese doðru yol alýrken kendimi büsbütün yalnýz hissediyordum Verilen adrese yaklaþtýkça, evlerin seyrekleþtiðini görüyordum Biraz sonra otomobili durdurttum Elinde bir fener olan bir kadýn derhal bana doðru koþtu ve eteklerime sarýlarak:
- Çabuk doktor, çabuk! diye inledi
Gözyaþlarýyla ýslanmýþ yüzüne baktým Kadýnýn genç mi yoksa ihtiyar mi olduðu belli deðildi Tek odalý eve girince irkildim Mesleðim dolayýsýyla birçok eve girdiðim halde, bu derece periþanlýk görmemiþtim Kadýnýn elindeki fenerin hafifçe aydýnlattýðý odanýn bir ucunda iskelet kadar zayýf üç çocuk, üstü bos bir masanýn etrafýnda oturuyorlardý Odanýn geri kalan kýsmi karanlýk içindeydi Yalnýz gözlerim, bir kösede duran yatakta, kirli bir yorganýn altýnda inleyen bir çocuðu seçebildi
Takriben beþ yaþlarýnda olan çocuk, pek zayýf ve bakýmsýz görünüyordu Muayeneyi bitirince, korkunç hakikati kavradým Kadýna beni beklemesini iþaret ettikten sonra evden çýktým Civardaki dükkanlarýn birinden hastaneye telefon ederek derhal bir cankurtaran gönderilmesini istedim
Kulübeye dönünce diðer çocuklarý da muayene ettim Onlar da son derece zayýf olmakla birlikte, çocuk felcine henüz yakalanmamýþlardý Derken hasta çocuk aðlamaya baþladý Annesi kolumu yakaladý Kadýna hakikati söylemek lüzumunu hissettim
— Çocuðunuz çok hasta, fakat elimizden geleni yapacaðýz, dedim
Anne, çocuðunun saçlarýný okþadýktan sonra bana dönerek:
- Dua edelim, dedi
Senelerden beri doktorluk yaptýðým halde, bana dua etmemi teklif eden bir müþteriye rastlamamýþtým Bu kadýnýn benim bilmediðim bir bilgiye sahip olduðunu hissedip teklifini kabul ettim Çocuklar ve annesiyle birlikte ben de yere diz çökerek duaya baþladým Kadýnýn vecd halinde tatlý bir sesle söylediði dualar, kalbime saplanýyordu
Bir aralýk hastanenin soðuk koridorlarý, doktorun ciddi yüzü ve çocuðumun hayali gözlerimin önünde canlandý Hastaneden çok uzakta olmama raðmen, adeta çocuðumun baþucunda durduðumu hissediyordum Derken kalbim duracak gibi oldu Hayalimde, çocuðumun baþýný kaldýrarak bana gülümsediðini görmüþtümBütün kuvvetimi toplayarak bu hayalleri silkip atmaya çalýþtým Yanýmda dua eden kadýn ve çocuklarýna baktým Birdenbire onlarýn derin imaný bana tesir etmiþ olacak ki, yüksek sesle:
- Allah’ým, sen bu dualarý kabul et, diye yalvardým
Duasý bittikten sonra kadýn doðrularak, çocuðunun baþucuna gitti Hasta, sakin bir þekilde uyuyordu Bunun üzerine annesi bana dönerek "gördünüz mü? Allah duamýzý kabul etti" dedi,
Söyleyecek söz bulamadým Çocuk cankurtarana nakledilirken uyanmadý Geçen yarim saat içinde, nefes almasý ve nabzý normal hale girmiþti Kulübeden ayrýlýrken para çantamý, annenin avucuna sýkýþtýrdým "Yarin gece gelirim " dedim
Otomobilime doðru yürürken basýmý kaldýrýp göðe baktým Sabah oluyordu Hastaneye yaklaþýrken hiç korkmuyordum Ýçimden bir ses oðlumun bana bakarak gülümseyeceðini fýsýldýyordu
Derleyen: Dr Emin Manisalý
NOT: Bu yazý, yasanmýþ bir hadisenin kahramanýnýn kendi aðzýndan ifadesidir