Zamana Dair
Zamanla yarýþýyoruz.
Yolun baþýndan bir an önce büyüme telaþýyla, sonralarý ayak dirememize raðmen artan bir tempoda ve sona doðru zamanýn nasýl böyle çabuk akýp gittiðine akýl erdiremeden, çokça piþman ve bir hayli küskün bir edayla tüketiyoruz onu…
Biz onu tükettik sanýrken, aslýnda onun bizi tükettiðini fark ettiðimizde vakit çok geç oluyor.
Sanki zaman geçmiyor, biz faniler geçiyoruz zamanýn önünden, ah vah edip inleyerek…
Daha hýzlý yaþarsak zamaný öldürebileceðimizi sanýyoruz, oysa hýzlandýkça o daha çabuk öldürüyor bizi…
Vakti kötü kullandýkça, vakit de bizi kötü kullanýyor.
Zamanla, zamana yeniliyoruz.
Ama zamanla yaþamayý öðreniyor insan…
Zaman, bize yaþamayý öðretiyor.
Zamanla yarýþmamak, zamanla barýþmak gerektiðini anlýyor.
Onu çoðaltmanýn tek yolunun onunla iyi geçinmek ve sevdikleriyle paylaþmak olduðunu öðreniyor.
Zaman, bu sýrra erenlerin en yakýn dostu oluyor ve kestiði cezadan piþman olmuþ gibi, zamanýnda kendi açtýðý yaralarý onarýyor birer birer…
Sýrrý çözemeyenler ise, o zalim çarkýn acýmasýz diþlileri arasýnda yitip giden yýllarýna dövünerek vedalaþýyorlar hayatla…
Zaman “Hiç vaktim yok” diyenleri deðil, “Benim vaktim çok” diyenleri önemsiyor.
“…çünkü zaman satýn alýnamaz, yakalanabilir ancak…”
Can Dündar