Cebi olmayan fistan...
Cep dikmeyi unuttuklarý bir çocuk fistaný gibiyim; bu hasret nereme sýðacak?..
Ellerim boþluða boþluða gidiyor... Dünyada basacak yer bulamayan sarhoþun dolaþýk ayaklarý gibi; karýþýk parmaklarým üzerimde sýðýnacak bir kuytu bulamýyor...
Aklým, yangýnda gevreyip kalmýþ son dala tüneyen kuþ gibi;
Þaþkýn!..
Sorma... Bilmiyorum; bir gün kaç gündür ve kaç günde biter bir gün?..
Sorma... Bilmiyorum; gönül mü sevdadadýr, yoksa sevda mý gönüldedir?..
Sorma...
Bilmiyorum, hasret nerdedir?.. Orda mý, burda mý?.. Ýçinde midir kiþinin, dýþýnda mý?..
Yani onu býraktýðýn yerde midir özleyiþ, yoksa senin gittiðin yerde mi?..
Yoksa, “kendini” götürmediðin zaman mý acýr mesafeler?..
Üþüyen bir dinamit kadar çaresizim!..
Açsam sana kollarýmý, ýsýnacaðým... Ve ýsýnacak ortalýk ve duyacak cümle âlem kavuþtuðumuzu...
Üþüyen bir dinamit kadar korkuyorum;
Donarak ölemeyeceðimden!..
.....
Ýþte, belki de bunun için, aynalar; koyunun seyrettiði kasap vitrini gibi!..
Þimdi, ben “nereme” sýðayým?..
Deðil cebi unutulmuþ bir fistan, külliyen bir cep olsam; girebilemem,,, dolabilemem,,, sýðabilemem bildiðim mekânlara!..
Ýpinden göndere çekilmiþ gibi, bacaðýndan vitrine asýlmýþ gibi ve bir branda gibi “bütün” olarak...
Sarýlacaðým sana...
Ama bilmiyorum, sevda mý yanlýþ bahçede açýlmýþ bir çiçek gibi; yoksa hasret mi uzak yamaçlarda tütüyor?..
Ceplerim mi olmasý gereken yerlerde deðil; yoksa ben mi?..
Þimdi, niye soruyorsun ki bana; on gün kaç gün eder ve kaç günde biter on gün?..
Bilmiyorum!
Bildiðim; ateþ karþýdan ýsýtýr...
Ve yanarým;
Düþersem içine!
Muammer Erkul