Umutluydular By: sumeyye Date: 28 Temmuz 2010, 15:56:16
UMUTLUYDULAR
*Karanlýklara inat; Umudun mavi gözlerine mülteci bir kuþ olup uçanlara ithaf
Kýrýlmadýlar hayata,
Kýzmadýlar kaderlerine,
Küsmediler yaratýcýlarýna,
Kaybetmediler umutlarýný…
Yýlmadýlar, yýkýlmadýlar…
Umudu bir bebek gibi büyüttüler sinelerinde
Tutundular hayata…
Boþ durmadýlar, çalýþtýlar, çabaladýlar…
Aradýlar
Bir çýkýþ yolu var dediler…
Yarýnlara umut ektiler…
Direndiler,
Beklediler,
Sabrettiler,
Sevdiler,
Ve kazandýlar
Biliyorlardý
Hayattaki renk ve ahenk’in umutla yakalanacaðýný,
Umut ettikçe mutlu olunacaðýný,
Sarsýntý yaþanan zamanlarda tek tutamak ve dayanak olduðunu,
Ancak ruha umutla kan pompalanacaðýný ve ruhun onunla besleneceðini…
Biliyorlardý…
Sürekli karanlýk olmayacaðýný,
Sürekli çile ve hüzünlerin olmayacaðýný,
Sürekli hastalýðýn olmayacaðýný,
Ama umudun sürekli olmasý gerektiðini de biliyorlardý…
Onlar
Hayalleri arada bir kýrýlsa da;
Hayatlarýný kýrmadýlar
Her hayal kýrýklýðýný yepyeni hayallerin basamaðý yaptýlar
Bir sevdayý uðurladýklarýnda, yüreklerine; diðer bir sevda fidaný diktiler
Hayatta aðýr kan kayýplarý yaþadýlar
Ayaklarý arada bir acýlara takýldý…
Ama Umutlarýný karanlýklara terk etmediler
Yaralý baharlar düþlemediler
Yaþanan hüzünleri olgunlaþma vesilesi gördüler
Hayatýn kendilerine oynadýðý bazý oyunlarý kaybettiler,
Paralarýný kaybettiler,
Saðlýðýný kaybettiler,
Sevdiklerini kaybettiler,
Ama umutlarýný kaybetmediler…
Kaybedilenlerin tekrar umutla kazanýlabileceðini biliyorlardý
Karamsarlýðýn altýndaki sandalyeye tekmeler savurdular
Umutlarýnýn kurumasýna izin vermediler gerektiðinde gözyaþlarý ile suladýlar
Biliyorlardý
Þuanda dünyanýn çeþitli yerlerinde kendilerinden her açýdan
daha kötü durumda olanlarýn olduðunu
En imkânsýz denen anda imkânsýzý aydýnlatacak tek ýþýðýn umut olduðunu,
Çaresizlik kuþatmaya baþladýðý an: umudun filizlendiði an olduðunu,
Yarýnlarý beklemenin anlamýnýn umut da saklý olduðunu,
En sancýlý anlarýn mutlu bir doðuma en yakýn anlar olduðunu,
Hep yokuþ çýkýlmayacaðýný ve her yokuþun muhakkak bir iniþi olduðunu,
Kýrýlsa da kanatlarýnýn bir teki
Bir gün ama bir gün gökten bir elin yardým edeceðini ve
Masmavi vatanlarýnda tekrar özgürce ve sýnýrsýzca uçacaklarýný biliyorlardý…
Görüyorlardý
Kýþýn açan çiçekleri,
Karanlýk kozada bekleyen týrtýlýn bir gün karanlýklarý kýrýp kelebek olup uçtuðunu,
Hayatýn umulmadýk bir anda güzel sürprizler yaptýðýný,
Güneþin her sabah yeniden doðduðunu,
Her doðan yeni günün yepyeni baþlangýçlar olduðunu,
Ve her sabah pencereden içeriye giren gün ýþýklarýnýn umutlarýný tazelediðini,
Yarýnlar güzel günlerin habercisinin de olabileceðini,
Kendilerinden ve çevrelerinde yaþayanlardan görüyorlardý
Ve Onlar
Hayat yangýnlarýna karþý umudun üstüne
“yangýndan kurtarýlacak ilk eþya” olarak yazdýlar
Heybelerinde taþan bunca günahlarýna raðmen yaratýcýdan umut kesmediler
Onun þefkatinin kanatlarý altýna sýðýndýlar ve cenneti düþlediler
Yaþanan acýlarýn mahþerde kendi lehine olduðundan haberdardýlar
Düþlerini düþürseler de yepyeni düþler kurmasýný becerebildiler
Acýlara yumruk yumruða var olabilme kavgasýný verdiler
Yenilmediler
Pamuk ipliðine baðlamadýlar umutlarýný,
Veda türküleri hiç söylemediler
Umudun yeþilliðinde çocuklar gibi yuvarlanmasýný bildiler
Ve onlar sevdalarýna kavuþamasa da;
Baþkasýnýn umudu oldular
Zaten onlar Umuda çocukluktan aþina idiler…
Geçmiþte annelerinden zümrüd-ü anka kuþunun hikâyesini de dinlemiþlerdi
Anka kuþu her yanýp kül olduðunda küllerinden yeniden doðuyordu
Onlarda her yandýklarýnda küllerinden yeniden doðabileceklerini biliyorlardý…
Yüzü cama dayalý bir çocuðun babasýnýn gelmesini umut ettiði gibi;
Onlarda yarýnlarý ayný umutla beklediler
Hayatý umuda iliklediler
Onlar cesur yüreklere sahiptiler…
Çünkü onlar umutluydular…
Ve onlar mutluydular…
Mehmet Orhan DURDU