Dalda titreyen kalpler By: sumeyye Date: 27 Temmuz 2010, 17:54:58
Dalda titreyen kalpler
Þekil verilse bile;
..kar da göðün gözyaþýdýr!
.....
Çiçekleri solmuþ ve yapraklarý dökülmüþ kara dallarýnýn ucundaki kuru çýrpýlarýyla, göðün mavisine doðru uzanmýþtý aðaç. Ama o gün bulutlar gökyüzünü kapatmýþtý. Ve cývýltýlarýný alýp kaçan kuþlarýn ardýndan yaðmur çiselemeye baþlamýþtý. Soðuktu o gece. Sanki gece titriyordu...
Karanlýðýn içindeki daha kara çizgilerle belirginleþen aðacýn altýna doðru ince bir beden süzüldü...
“Sana geldim çýnarým, dedi. Gölgene ihtiyacým var!..”
*
Fakat gölge yoktu o gece, hem de utanýlacak kadar! Güneþ deðil ay bile yoktu ki gölge olsun! Ve hatta gölgesi düþecek yaprak ve çiçek de yoktu...
O ince beden sarýlmak için uzandý aðacýna, ama elleri ýslanýnca irkilip;
“Sen ne kadar soðuksun” dedi!..
Konuþamadý aðaç... Kollara benzeyen kuru dallarý takýrdadý, parmaklara benzeyen ince çýrpýlarý titredi ve kaskatý kesildi. Eðer olsaydý belki dili de donacaktý o dakika ve bir daha hiç konuþamayacaktý!
Hâlbuki aðaç da ziyaretçisini beklemekteydi o gece; bakýþlarýyla ýsýnmak için!
*
Gölge verenler de gölgelenenler de ayný þeye muhtaç olabiliyor ya bazen. Karanlýðýn, onlarý ayrý ayrý yerlerde örttüðü o gecede de öyle oldu...
Söylenemeyenler ise; saçaklardan sarkmýþ sivri buzlar gibi donup kaldý!
O gece kar yaðmýþtý usulca. Ve aðaç, üzerine konan her kar tanesini toplamýþtý... Parmaklarýnýn ucunda kardan birer topak tutuyordu þimdi, kendi yüreðine benzeyen!..
“Sevdiðim evinden çýkýnca; onun için yaptýðým bu kar topaklarýný kendisine uzattýðýmý görecek” diye seviniyordu.
*
Ve sabah oldu. Sevilen bahçeye çýktý. Kendisine uzatýlmýþ hediyeleri de gördü... Fakat öyle bir bakýþ vardý ki gözlerinde; titreyen bu kardan kalplerin, üþümüþ dallara tutunmaya çalýþan týrnaklarý eridi;
..ve kalpler çamura düþtü!
Muammer Erkul