Ah Ana Ah!
Seni anmak bir baþka tatlý. Seninle olmak bir rüya þaheseri… Ve ötesi… Ruhuma sindirdiðin öteler ötesi… Yaslasam dertli basýmý dizlerine, okþar mýsýn? Bir yandan da titrek sesinle “Yavrum” der misin, bunca zaman sonra? Ruhumun her þeye yabancýlaþtýðý bugün; sana koþsam, seni bulsam gel der misin ana? Gömülecek topraðýmýn bile kirletildiði dünyadan kaçan bana, muhabbet kaynaðý kalbinde bir yer verir misin? Tutar mýsýn nasýrlý ellerinle ellerimden? Seccadende bir secdelik an verir misin?
Ve son defa, içinden gele gele yavrum der misin?
Al götür beni ana; bu çirkinliklerden! Yüceler yücesi dergâha, þefkatinin ummanýnda bir defa daha yýka da gönder beni. Çöz duygularýmdaki karmakarýþýklýðý, gözyaþlarýnla.
Seni sevmeyi unutturdular, beni senden kopardýlar, ana. Seni nasýl sevmem gerektiðini öðrenemedim. Seni aradým bitmez gecelerde. Koþacakken “dur” dedi, gurbet. Günler uðradý akþamlarý kapýma, dediler, “Sabret”.
Yýllarca bekledim. Boðuldum havuzunda sabrýn.
Sen anam, bilirim kahýr yüklüsün. Dününü unutan Mehmet’inden dertlisin. Oysa ben seviyorum seni. Seviyorum desem… Ýlk mektep öncesi gibi sevemem.
Yýðýn yýðýn dert içinde ben. Yüzümde kývrýlmaya ahdetmiþ yýllar. Oysa uçmalýydým mavi bulutlar üstünde, dualarýnla.
Ufkumuz ýþýk doluyor ANA.
Yüceler vadidir; yerine gelecek, gün doðacaktýr.
Kurulur, kurulur bir gün dünyamýz ANA,
Çünkü gönüller arzu yüklüdür o ÂNA…
M. Garip SEYHOÐLU