Tanzanya
Tanzanya deyince akýllara merhum Erkan Çaðýl (d. 1969- v. 2006) gelir. Onun için baþþehre (Dâr’üs-Selama) gelince Feza Koleji’ne uðrayýp onun kabrini ziyaretle iþe baþladýk.
Daha önce Erkan Bey hakkýnda yazýlar yazdýðým için kýsaca bahsetmek istiyorum. Gönlünde hicret, mukaddes bir göç olarak mayalanan Erkan Bey, Tanzanya’ya gelip ortaðý ile beraber bir iþ kurarlar. Niyeti, burada yerleþip eðitim gönüllüleri gibi kendisini bu güzel eðitim faaliyetlerine adamak; kazancýndan destekte bulunmaktýr. Fakat elim bir trafik kazasýndan sonra Hakk’ýn rahmetine kavuþur. Vasiyeti üzerine okulun bahçesine aðaçlarýn altýna defnederler. Mezarýnýn baþýnda Fatiha ve Ýhlas sûrelerini okuduktan sonra mezar taþýndaki “Ýnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn” âyeti ve hemen altýnda yazýlý olan “Hicret, hizmet, gayret, þehadet” kelimeleri dikkatimi çekti… Gerçekten Erkan Bey’in hayatýný özetliyordu… Burasý mezar yeri olarak seçilip karar verilince ortaðý “Tam istediði gibi oldu! Trafik kazasýndan önce bir gün tam burada yorgunluk atmak için gölgeye uzanmýþtýk. Erkan bana, ‘Eze (teyze) oðlu! Bir gün inþaallah aðabeyler burasýný bana çok görmezler. Mezarýmýn burasý olmasýný istiyorum!’ demiþti.” der. Kazayý yapan Alptekin Bey çok üzüldüðü için durmadan kendisinden özür diler. Erkan Bey, “Alptekin Hocam üzülme!.. Bin tane Erkan ölsün ama bir Alptekin yaþasýn. Sizler kolay yetiþmiyorsunuz!” diye teselli eder. Merhum, kazadan sonra bir müddet daha yaþamýþtý, fakat kurtarýlamamýþtý… Erkan Bey ve ortaðý Murat Bey’i bütün öðretmenler ve belletmenler çok severlerdi. Çünkü bu cömert insanlarýn evleri ve sofralarý devamlý onlara açýktý…
1993′te Tanzanya’ya ilk defa gelen eðitim gönüllüleri (Akif Bey ve arkadaþlarý) okul yeri ararken bir araziye geliyorlar ve orada çok dua ediyorlar. 65 dönümlük o arsa sonra nasip oluyor, oraya yatýlý bir okul binasý (Feza Koleji’ni) yapýyorlar. Ýþin garibi, çýkan engelleri ve problemleri çözen de öðrenci velilerinden bir Hýristiyan… Önceleri Arazi Bakanlýðý’nda çalýþýrken daha sonra mahalli idarelerin (belediyelerin) müsteþarý oluyor ve çok büyük ve hayýrlý destekleri oluyor. Büyük kilisenin papazý da çocuðunu Türk Koleji’ne gönderiyor. Öðretmenler kendisine “Burada sizin de okullarýnýz varken hem de isim yapmýþlarken niye bizim okulu tercih ettiniz?” diye sorunca, “Araþtýrdým evladým için en güvenebileceðim ilim yuvasý olarak sizin okulunuzu gördüm.” diyor. Ayný zamanda bir mühendis olan bu papaz, Feza Koleji’nin inþaatýnýn bütün mühendislik iþlerini de üzerine alýyor ve almasý gereken % 10′luk ücreti de almýyor…
Alptekin Bey, Tanzanya’ya 1995 Kasým’da, yirmi iki yaþýnda ODTÜ Kamu Yönetimi mezunu olarak eðitim hizmetleri için geliyor. Dâr’üs-Selam’da, üniversiteyi Türkiye’de okumuþ Tanzanyalý Abdurrahman Bey’le tanýþýyor. Fakat bir müddet sonra parasý azalmaya baþlayýnca, birçok Müslüman gibi bir câmide kalmak istiyor. Abdurrahman, onun câmide kalmasýný istemiyor. Kendisi, daha önce savunma bakanlýðý yapmýþ Mzee Ali ile kaldýðý için onu da davet ediyor ve tanýþtýrýyor. Orada kalmaya baþlýyorlar. Tanzanya’daki Müslümanlarýn bir kýsmý teheccüd namazlarýný hiç kaçýrmýyor. Mekke ve Medine’de olduðu gibi burada da sabah ezanýndan önce teheccüd ezaný okunuyor. Mzee Ali de teheccüde devam ettiði için yatsý namazýndan sonra hemen istirahate çekiliyor. Alptekin de o günlerde Hocaefendi’nin bol bol vaaz kasetlerini dinliyor. Mzee Ali, “Osmanlý büyük bir devletmiþ. Pek çok veliler yetiþmiþ. Bir anda buharlaþmýþ gibi ortadan silinmiþ. Ondan kalma veliler olmasý lâzým ama, acaba bir veli var mý?” diye düþünürken Alptekin Bey, Hocaefendi’nin vaazlarýndan “Peygamber Serisi”nden beþ-on dakika dinletmek istiyor. Kasetin bir tarafý 45 dakika sürüyor. Baþlýyorlar sonuna kadar dinliyor, bilhassa âyet ve hadisleri Hocaefendi ile beraber tekrar ediyor. Ama Türkçe bilmeyen bu zat, kasedin öbür tarafýný da ayný arzu ve heyecanla dinliyor, hayret ve hayranlýðýný “Ben böyle bir hatip dinlemedim. Bu, çok farklý.” sözleri ile ifade ediyor.
Abdullah Aymaz