Sen gittin
Hayatýn öbür ucunda býraktýn beni
Issýzlaþtý þehir
Yetim kaldý þarkýlar
Sen gittin
Ummanýmý besleyen dereler gitti
Enlemler boylamlar
Ülkeler gitti
Þaþýrdý yönleri kuzey ve güney
Demirden kavilik, yelden hafiflik
Savaþlar barýþlar gülüþler gitti
Sen gittin
Aþýmýn hamuru gitti
Sen gittin
Yapýmýn çamuru gitti
Sen gittin
Nisanýn yaðmuru gitti
Sen gittin
Dünyanýn uðuru gitti
Söylesene aðzýmýn tadý mý kalýr
Hangi beyaz keyif çatar çayýmda
Sen gittin
aralandý sahte dünyam yokluða
Bir yað emmez çýkrýk kolu hatýran
Sen içimde büyüdükçe, ben küçülüyorum
Adýný kazýyamadý zaman
Nar tadýndan
Kar suyundan
Sen gittin
Devletim gitti
Sen gittin
Sen gittin
Servetim gitti
Sen gittin
Ýzzetim gitti
Sen gittin
Saadetim gitti
Yýkýlmýþ bir hisar kaldý tevarüs
Bulutlara kan karýþtý ardýndan
Sen gittin
Örtüm gitti
Açýktayým cascavlak
Muhteþem rüzgarlar daðýmý yoklar
Tüm yangýnlar beni yakar önce
Tipi bir yandan boran bir yandan biler diþini
Bende kalan en son yanýný ister
Sen gittin
Elim gitti
Sen gittin
Dilim gitti
Sen gittin
Gülüm gitti
Baþtan sona diken dolu gülistan
Yediveren suya saldý ýtrýný
Kýraðý düþtü bülbüllerin sesine
Akreplere kaldý bütün türküler
Sen gittin
Kalakaldým tamtakýr
Zenginliðim eteðinle sürüldü
Bir yýðýn suç, zillet bastý hanemi
Ateþten gömlek giydim, þerbet içtim kýzýlcýk
Tacirlere bayram oldu gidiþin
Sen gittin
Ben bittim
Ne olur
Benden uzak tutma nurunu
Nerde aþk varsa oraya yetiþir elin
Yalnýzlýklardan beni yine
Korursa sevdan korur ancak
Abdülbaki Kömür