Kimin Mahkumusun By: sumeyye Date: 10 Temmuz 2010, 17:34:22
Kimin Mahkumusun?
Bu loþ, bu kirli ve karanlýk, bu dar duvarlar nasýl tutarlar beni? Onlarý kendi çevreme ben ördüm Onlarla ben kuþattým kendimi O duvarlarýn tuðlalarýný ben piþirdim, þehvet ateþlerinde Arzu ve isteklerin hamurundan yoðurdum onlarý hýrsla Ne hayâl cilalarý vurdum yüzlerine Ördüðüm duvarlarý nefis boyalarla rengârenk donattým Onlara süs olsun diye ruhumu kanattým Ruhun aðýtlarýný, nefsin dilinde dünya þarkýlarý hâlinde söyleyip durdum, þeytanýn aðustos böceði gibi Dünya zevklerinin temmuz sýcaðýnda çatlarcasýna nefsin sazýyla þeytanýn türkülerini okuyup durdum, cýrcýr böcekleri gibi
Dünyayý ebedi zannettim, kendimi ölümsüz vehmettim Ýnsaný, el, ayak, göz, kulak gibi organlarýnýn toplamýndan ibaret sandým Ýçimdeki ebedilik bestesini diline her dolayýþýnda susturdum o zavallý kalbimi Ona hiç kulak vermedim Þeytan býrakmadý Siren sesleri gibi kendine çekti dünya beni
Bu loþ, bu kirli ve karanlýk, bu dar duvarlar tutamazlar beni Þehir denilen asýl o büyük mahpushanelerin çýlgýn baðlarýndan ve sürükleyiþinden kurtuldum O modern tapýnaklarýn kulluðundan çýktým artýk Ah o ne korkunç tapýnýþ
Bütün þehirler kocaman birer tapýnak Sokaklar ve caddeler koridorlarý Bütün vitrinleri birer mihrab ve sunak taslarýdýr Bunlarýn önünde putlar için hergün nice canlar, nice umutlar, nice istekler ve hayâller kurban edilirler, görünmez kýlýçlarla Kan seli, ruhun þahdamarýndan boþanan kanlarýn sel yataðý, bütün caddeler ve sokaklar Þeytan banyo yapar içinde, pikniktedir kýyýsýnda Ah zavallý kurbanlar, zavallý eþya kullarý
En çýlgýn tapýnak yuvalarýný mý soruyorsun? Stadlar, diskolar, kulübler, sinemalar ve daha neler neler Ey sefil mahlûk, kirli ruh, korkunç iþtiha, kirli nazar, sen o kirli çalkantýdan bu çukura düþtün Arada bir için ürperir, bu çýlgýn þehir bir tufana gebedir, derdin ya, ya senin içindeki þehir? O ruh ülkesi, Kalb Þehri
Bende bir inkilâb mý yoksa? Evet, ben bu duvarlarýn mahkumu deðilim Ben kendime mahkumum Kendimden kurtulmalý, kendimi bulmalýyým Bir ayna gerek bana Bir ruh aynasý gerek
Geçmiþimi iyi bilmemenin, kendi kültürümden, kendi medeniyetimden sürgün edilmenin, kendi kitabýmdan ayrý kalmanýn, ayrý býrakýlmanýn, büyük yol göstericilerimi tanýmamanýn mahkumuyum ben! Ah ne korkunç bilgisizlik duvarlarý, ne karanlýk cehalet duvarlarý
Bir sýzýntý var Duvarlardan bir ýþýk sýzýntýsýdýr gözlerime vuran, bir nur sýzýntýsýdýr kalbime giren Aynalar konuyor dört bir yanýma Dünyam geniþliyor deðiþiyorSonsuzluk soluklarý doluyor odama Ruhum diriliyor inancý teneffüs ediyorum Amentümü giyiniyorum, ruhuma Ah, kanat sesleri duyuyorum
Ben artýk sonsuzluða doðdum Ben Rahman'ýn mahkumuyum þimdi Küçük hücrenin bütün duvarlarý yýkýlýyor Ruhuma Hakk'ýn aynalarýný takýyorum Ben hürüm Rahman'ýn mahkumuyum Kâinat benim çünkü Kitab benim(alýntý)