Seven sevilendi By: sumeyye Date: 29 Haziran 2010, 16:30:54
Seven Sevilendi
Aðlamaktan baþka bir þey bilmiyor Aðlýyor, uyuyor, tatlý tatlý esniyor, uykusunda meleklere gülümsüyor ve yaðmur sonrasý toprak sanki, mis gibi kokuyor
Hiçbir þey bilmeyen, belki sevildiðini bilmeyen, esasýnda belki sevmeyi bilmeyen bir-iki aylýk torununu sevdi adam ‘Ben seviyorum ya, þükür sevdirene, sevmeyi nasip edene' dedi, uykusundaki torununu seyrederken
Topraðý sevdi, seviyordu
Topraðý sevdikçe sevmeyi seviyordu
Elleriyle yoðuruyordu topraðý, týrnaklarýyla, teriyle Gecesi gündüzüyle, ömrüyle yoðuruyordu
Topraðý sevdikçe göðü seviyordu Havayý, suyu, yaðmuru, karý, güneþi seviyordu Yeþili, sarýyý, maviyi; rengi seviyordu Hamuru, tekneyi, ekmeði; nimeti seviyordu
Elleri topraktaydý, toprak ellerindeydi Elleri topraktý, toprak elleriydi Annesinin dizine kapanýr, torununu kucaklar gibiydi Topraðý sevdikçe insaný seviyordu
Yaðmuru, karý, güneþi ve gölgeyi, yari gözler gibi gözlüyor, bekler gibi bekliyordu
Topraðý sevdikçe Halik'ýný biliyor, Halik'ýný seviyordu
Hasat zamaný yaklaþýrken, toprak sürgün verdiðinde, boy atan sarý baþaklar uzun ikindilerde rüzgarda salýnýrken, terini silerken, testiyi aðzýna dayarken ‘toprak da beni seviyor' derdi ‘ Veriyorum, veriyor'
Fakat bir gün gök vakitsiz kararýr, þimþekler, iri damlalar, deli dolular biçmeye ne kalmýþken þunun þurasýnda, baþaklar yanar kararýr, baþaklar büker boynunu, topraða yatar Biter, her þey biter Toprak toprak neredesin?
Ah ne kadar acizdi, aniden kararan gökler, vakitsiz yaðmurlar altýnda Tohumlarý topraða býrakýp da yaðmur diye dua dua göklere bakarken ne kadar acizdi Toprak olup toprakla, öyle derin, öyle sessiz beklerken ne kadar acizdi Tek damla indirmeyen, sessiz, habersiz bulutlar altýnda ne kadar acizdi, acizdik Aciziz
Sularýmýz bir gün çekilirse kim verir suyu?
Topraðý bildikçe acizliðini biliyordu Acizliðini seviyor, acizliðine sýðýnýyordu: ‘Rabbim, sahibim!'
Denizi sevdi, seviyordu
Ýþte yine evine dönüyordu Motoru susturmuþ; zayýf, yorgun kollarýna ses vermeden küreklere sarýlmýþtý Yeni yeni doðan güneþ altýnda masmavi deniz usul usul salýnýyordu Dinmiþ, sakinleþmiþti Dün geceki hali neydi öyle? Kararmýþ gökler, þimþekler, gök gürültüleri altýnda gökle inatlaþýrcasýna deniz de kanatlanmýþtý
Denizi seviyordu Böyle durgun, nazlý nazlý salýnýrken, verir verir de, evine kendisini elleri kollarý dolu yollarken de; þaha kalkmýþ, verdiklerini almýþ, ömründen kaç ömür almýþ haliyle de
Denizi biliyordu Denizi bildikçe acizliðini biliyordu Gök kararýr, sular kararýr, deli dalgalar boyunu aþar, sular verdiklerini alýrdý Neler neler verdiði, kaç ömür verdiði sular adeta düþmaný olurdu Böyle zamanlarda bir ömür yetmezdi de, ömrüne ömür ekler, sulara salýverirdi Her þey biter, sulara gömülürken bir duayla, bir aminle kalakalýr, acizliðine sýðýnýrdý Bir, sahibiyle kalakalýrdý Sahibiyle dolardý, taþardý kabýna sýðmayan dalgalar misali
Denizi bildikçe sahibini biliyordu Denizin, göðün, nimetin, canýn sahibini biliyordu Vereni biliyordu ki alan da baþkasý deðildi Her þeyin sahibi karþýsýnda hiçbir þeye sahip olmamaklýðýný biliyordu
Denizi seviyordu Deniz de seviyor mu bilmiyordu Bilmek de istemiyordu Sevmek yetiyordu Çünkü o denizi sevdikçe Rabbi'ni seviyordu
Sevdi ol Nebi'yi Sevdi de evlatlar verdi ki, her biri bir dünyaya bedeldi Evler, ocaklar, topraklar, dostlar verdi Nebi torunu vefalý bir eþ verdiAhýrlarý, aðýllarý, ambarlarý dolar taþardý Ýbadetini taþýyacak güçlü, saðlýklý elleri, ayaklarý vardý Nimeti veren þükrünü de vermiþti Rüya gibi bir ömür vermiþti
Rüya gibi kýsa sürdü Esasen ne kadar uzun olsa da, rüyalar hep kýsa sürerdi Evler gitti, ocaklar söndü O verdi, O aldý Ahýrlar, aðýllar, ambarlar boþaldý Evlatlar bir günde gittiler ki, her birinin sevgisi bir dünyaya bedeldi Bereket fýþkýran, sürgünler veren topraklar gitti Dostlar birer birer çekildi Nihayet dertler, illetler müptela oldu, elleri-ayaklarý kurudu Þehrini dar ettiler de, vardý bir çöplüðe kuruldu
Ýnsan elleri ayaklarýyla mý insan?
Toprakla oynar, yollar aþarken mi insan?
Yoksa insanda bir insan mý vardý ellerinden, ayaklarýndan; ettiklerinden, eylediklerinden öte?
‘Sen verdin sen aldýn
‘Beni sevdin; evler, ocaklar, çocuklar, dostlar verdin
‘Beni sevdin, hepsini aldýn
‘Beni bir kendinle býraktýn Kalbimle, insanlýðýmla býraktýn
‘Seninle kaldým, seninle doldum
‘Ýmtihaným nimet þimdi, çilem nimet Sabrým kanat, þükrüm kanat; uçuyorum Sanmasýnlar kurudum, bir taþ, bir kaya gibi kaskatý, cansýz, hissiz kalakaldým
‘Can nedir, nerededir?
‘Caný kaybettim, cananý buldum, cana erdim
‘En büyük nimeti, beni sevdiðini bildim
‘Çünkü seni sevdiðimi bildim
‘Sen, seni seveni sevmez misin?
‘Verirken de alýrken de sevmez misin?'
Ve Eyyub as caný buldu yeniden, cana erdi yeniden doðmak üzre kaybolan güneþ gibi
Seven, esasen sevilendi
Sevildi ki sevebildi
Herkes kendi kalbiyle yol aldý, kalakaldý
ALINTI