Durun korkuyorum By: sumeyye Date: 11 Haziran 2010, 10:51:28
Durun! Korkuyorum
Ne zaman sabahýn buz gibi sessizliðinde bir salâ duysam, kendi adýmýn ilânýný düþünüyorum
Durun! Korkuyorum
Ölümü hatýrlamam için tek sebep deðil artýk, yeni bir cenaze görmek…
Saçlarýmýn beyazlýðý ürkütüyor beni… Buruþuk ellerimin yorgunluðu, titrek bedenimle bir olup bana zamaný hatýrlatýyor Zamanýn tükendiðini…
“En sevdiklerim yaþlýlardýr, anlamazlar bir þeyden…” diyerek yanýmda muhabbete dalýyor ve kýrýlan kalbimden habersiz, beni yine kendi hâlime býrakýyorlar…
Bilmiyorlar, yaþlýlýk bana çocukluðumu armaðan ediyor… Yeniden doðduðum günü hatýrlamaya çalýþýyorum, yaþým neydi, hatta belki adým neydi?! Aðýr adýmlarla yürümek bana, emekleyen bebekliðimi yeniden yaþatýyor Ellerimi, aðzýmý baþkalarý yýkýyor… Ben izliyorum…
“Sus!” derlerse susuyor, kýzarlarsa boynumu büküyorum… Bebekleri izliyorum; gözlerim doluyor, kendimi görüyorum onlarda… Herkes bedenimdeki acýlara aðlarým sanýyor Bense bitmiþ olan geçmiþim ve nasýllýðýný bilmediðim geleceðime aðlýyorum Sonsuzluðu tesellim yapmak istiyorum, ama korkuyorum
Yüzlerindeki kýrýþýklýklarý, hayallerine yaklaþtýrmayan aynadaki yüzlere bakýyorum Sonsuzluðun þahikalarýný kendilerine hiç yakýþtýramýyorlar… Kýzýyorlar çýkarlarýna dokunanlara ve yanlarýnda olmayanlar için savuruyorlar iddialý cümlelerini… Dedikodunun tadý damaklarýnda, kýrýp geçiriyorlar kalpleri…
Ve “Durun!” diyorum onlara, “Durun, ben korkuyorum! Çünkü sonsuzluðun ne demek olduðunu þimdi daha iyi anlýyorum!” Ama yüreðimin içlerindeki bu sancýlý cümleleri kimseye duyuramýyorum…
Ýhtiyar olmak zor gelmiyor bana Hep yaþlý bir hayat geçirmiþim gibi davranan, þimdiki çökmüþlüðümle beni damgalayan sevdiklerim de deðil içimi acýtan… Sýrtýmda taþýdýðým, geçmiþi günah dolu yüklerim zorluyor beni… Bir Allah kelâmýný hatýrlamadan belki de haftalarým geçip gitmiþti Yaþadýklarýma olan isyan dolu cümlelerim sarýyor etrafýmý þimdi…
Bütün bunlar olup biterken, gözlerimden yaþlar süzülürken, yaþadýklarýmýn ve yaþayacaklarýmýn hesabýnýn bunlardan ibaret kalmayacaðýný fark ediyorum Ben yavrularýmýn yüreklerindeki o kocaman boþluktan sorumluydum Allâh’ý anlatmadýðým her sahne için baþrol oyuncusuydum
Yine ruhumla yüzleþmelerime döndü içim… Geç de olsa tevbeleri keþfetmiþtim… Duâ etmek için ellerimi semâya doðru açtýðýmda, buruþuk ellerim kadar geç kaldýðýmý fark ettim
Ama yine de O’nun merhametin yaratýcýsý olduðunu yüreðime îlân ettim
Ve son nefesim için geç kalmamayý, korkularýmdan uzak, yalnýzca O’ndan istedim…
Fatma Aladað