Patlamaya utanan bomba By: sumeyye Date: 01 Haziran 2010, 10:26:29
Patlamaya Utanan Bomba
Hepimizin yerine ölenlere rahmet duasýyla
Hüzün akýyor caddenin tam ortasýndan Üzgün yüzler düþüyor karanlýðýn ortasýna Piþmanlýklar sarkýyor pencerelerden Derken, uzakta siren sesleri duyuluyor Sesler ateþliyor sanki her þeyi Bomba gibi Sokaðý bir telaþ alýyor Þaþkýnlýk içinde saða sola koþturuyor insanlar Çocuðunu arayan annelerin sýcacýk gözyaþlarý düþüyor kaldýrým taþlarýna Annelerinin elini arýyor ürkmüþ çocuklar Kanlar içinde yere düþen çocuðunun baþýna eðiliyor bir baba Babaannesinin ellerinden kopup yere yýðýlmýþ bir erkek bir de kýz çocuðu cesedi duruyor dondurmacýnýn önünde Genç bir kadýnýn elinde yeni doðacak bebeði için beðendiði elbise toza çamura bulanmýþ Bir cenin ölüsü var ölü bir annenin karnýnda
Ambulanslarýn telaþlý ýþýklarý görünüyor caddenin baþýnda Yaralýlarý býrakmaya geliyor ambulanslar Hastaneden sel halinde yaralýlar getiriliyor Sedyelerden indirilip sokaða, düþtükleri yere konuyor kanlar içindeki adamlar, çocuklar, kadýnlar Balkona koþuyor Þeyma Merak dolu iri gözlerini dikiyor telaþýn ortasýna Göðsündeki acýyý hissediyor sonra Kana bulanýyor elbisesi Nefesi daralýyor Anlamýyor olup biteni Yerdeki yaralýlarýn ayaða kalktýðýný görüyor Yerden siliniveriyor kan lekeleri Saðlýk görevlileri ambulanslara binip geri dönüyorlar Uzak köþelerden yeni yeni ayaða kalkanlar görüyor Þeyma Çocuklar kanlý elbiselerinin lekesi silinir silinmez kalkýp oynamaya baþlýyorlar Dondurmasýný düþtüðü yerden geri alýyor bir çocuk Dudaðýndaki kan izlerinin yerini vanilya tadý alýyor Birden rahatlýyor Þeyma Göðsündeki paslý çivi hýzla karanlýða doðru uzaklaþýyor Her çocuðun hak ettiði sessiz nefesine, o tatlý bakýþýna yeniden kavuþuyor Karanlýkta výnlayan çiviyi korkunç bir alev topu emiyor, kendine doðru çekiyor Ambulanslarýn hepsi kayboluyor bir anda Bir köþede belirip giderek küçülen alevin yalazý susturuyor çýðlýklarýn hepsini Kýrýk cam parçalarý yeniden yapýþýyor vitrinlere Daðýlan bedenler toplanýyor bir bir Canlar bedenlerine geri dönüyor Bin mucize yaþanýyor sokakta Sonra O korkunç patlama sesi duyuluyor Alevin bir vakum gibi geri çekildiði çöp kutusuna dönüyor sesin yankýlarý Duvarlardan siliyor izlerini Geriye doðru patlýyor bomba Ýnsafsýz metallerini geri topluyor masum insan yüzlerinden Daðýttýðý dehþeti bir anda yutuveriyor Uslanýyor Sessizce çekiliyor yuvasýna Utanýrcasýna patladýðýna, yerin dibine giriyor Çöp tenekesine doðru büzüþüyor
Gürültü sanki hakemin düdüðü gibi, koþturmayý bitiriyor, çýðlýklarý kesiyor Hatýralarý siliyor Herkes bir anda unutuyor olan biteni Ne korku kalýyor gözlerde ne de yürekleri parçalayan isyanlar Telaþlý, neþeli, hüzünlü insan mýrýltýlarý var artýk sokakta Satýcýlar yeniden yerlerine geçiyor Para üstleri denkleþtiriliyor Çocuk cývýltýlarý çoðalýyor Adýmlar kaygýsýz Huzurla yürüyor insanlar Þeyma balkondan odasýna dönüyor Minicik kalbi umutla atmaya devam ediyor Dedeler hiçbir þey olmamýþ gibi torunlarýný gezdiriyor Genç bir kadýn doðacak bebeðine elbise beðeniyor
Ne yaralý var ne ölü Ne üzüntü var ne telaþ Bomba kimseye zerrece zarar vermiyor Kimse bombanýn kendine zarar vermediðini bile hatýrlamýyor Bir bombanýn varlýðýndan bile habersiz hale geliyor Baþkalarýný öldüren bombalar kalýyor akýllarýnda sadece baþkalarýna patlayan baþka bombalar
Kimsenin tanýmadýðý bir adam yaklaþýyor çöp kutusuna Herkesin unuttuðu bombayý bir o hatýrlýyor Kimsenin ummadýðý o korkunç telaþý, kimsenin hak etmediði o tanýmsýz acýlarý, kimsenin hesap etmediði o insafsýz ölümleri bir tek o hesaplýyor Yarým býrakýlmýþ çocuk gülüþlerini, kanlara boyanmýþ kýz çocuðu saçlarýný, bir ömür evladýna hasret baba hüzünlerini sadece o taþýyor caddenin ortasýna Patlamaktan utanan bombaya uzanýyor elleri Dondurma yalayan çocuklarýn arasýndan, torunlarýný seven büyükannelerin yanýndan geçip karanlýða doðru çekiliyor
Bomba ve adam baþbaþa kalýyorlar Bombanýn düzeneði yavaþça bozuluyor Parçalara ayrýlýyor Kesici metal parçalarý uzaklaþýyor adamýn ellerinden Bombasýz kala kalýyor Þaþýrýyor o an Boþlukta kalýyor Bombasýzlýðýn ürkütücü sessizliðinde kendi infilakýný yakýnlaþtýran düzeneðin týkýrtýlarýný duyuyor Göðsünde ne zamandýr atan kalbinin kýpýrtýsýný fark ediyor Bir annenin müþfik bakýþlarýyla büyümüþ göz bebeklerini süzüyor aynada Avuçlarýnýn boþluðunda bir yetimin saçlarýný okþayacak þefkati arýyor Parmak uçlarýnda bir yaralýya deva olacak yumuþak dokunuþu bulmaya çalýþýyor Nafile! Boþlukta çýrpýnýyor Ruhunu arýyor et kemik yýðýnýn arasýnda Çýlgýn bir niyetin parçaladýðý kalbinin býraktýðý boþluða daldýrýyor ellerini Ýnsafsýz nefretlerin körelttiði gözlerini arýyor insana ait olmaktan çýkmýþ yüzünde
Utangaç bir bomba patlamaya hazýr bir adamýn parmak uçlarýnda buluyor kendini Korkuyor adamdan Düzeneði kuruldukça, þarapnel parçalarý utanýyor varlýklarýndan Bomba dýþýna doðru patlamaya hazýrlandýkça, adam içine doðru daðýlýyor Ýnfýlak ediyor Ýnsafý paramparça oluyor; kan çanaðý çukurlara savruluyor Merhameti yüz üstü yere kapaklanýyor; vitrin camlarýna, apartman duvarlarýna yapýþýyor Adamdan geriye ne affa layýk insaf kýrýntýsý ne çocuk gülüþleriyle uyanacak þefkat artýðý kalýyor Ebediyyen aðlayaný olmayacak, asla acýnmayacak bir “bomba kurbaný” oluveriyor Aramýzda gezmesine þaþýrýyoruz bu kurbanýn Aramýzdan bombalarý utandýracak patlamaya hazýr insanlarýn çýkmasýyla utanýyoruz Ve ne yazýk ki “Yeni bombalar yeni ‘insan’ ellerinde utana sýkýla patlamaya hazýrlanmýyordur artýk” diyemiyoruz Çünkü utangaç bombalarýn elinde patlýyor adamlarSenai Demirci