Penceresine bir çift kumru konmayan ev yoktur. Kumrularýn birbirine olan düþkünlüðü herkesi hayran býrakýr. Birbirlerinden aldýklarý sevgiyle, öyle güzel öterler ki, keþke her evin camýnda bir kumru yuva yapsa diye düþünürsünüz.
Zaten onlarýn yuvasý, o kadar basittir ki dal parçalarýný bir araya getirerek mutluluðu yakalarlar. Eþlerine öyle bir tutkuyla baðlanýrlar ki sadakatlariyle ün yapmýþlardýr. Hatta eþi ölen kumru bir daha baþkasýný sevmez.
Bu muhabbeti yaþayan sadece kumrular deðil tabii ki. Hiçten mutluluk üreten aileler hala aramýzda yaþýyor. O ailelere kumru adýný veriyoruz; týpký kumrular gibi bir ömür boyu birbirlerini sevdikleri için.
Kumrular gibi muhabbeti daim olan ailelerin öyle güzel özellikleri olur ki onlarý gýptayla izlersiniz.
Onlar muhabbetlerine dedikodu ve gýybet karýþtýðýnda rahatsýz olurlar.
Onlar, güzel þeyler konuþmak için vardýr.
Onlar, muhabbet etmek için illa çok güzel ortamlar, uygun zemin ve münasip zaman beklemezler. Bulunduklarý loþ yerlerde kelimelerden ýþýk yakarlar. Mekaný aydýnlatýrlar. Zamanýn içinde güzellikleri seçerler.
Onlar, kelimeleri öyle kullanýrlar ki onlarýn sözleri ilaç gibidir. Cümleleri bala benzer.
Ýþte bu yüzden kumru muhabbetinin tadýna doyum olmaz. Kargalar gibi felaket tellallýðý yapmaz onlar...
Pencerenin pervazýnda,
Her sabah iki kumru öter.
Tavþankaný çaylardan,
Buhar deðil, mutluluk tüter.
Yoldan geçenler,
Kaþýk seslerinde bile,
Sevgi þarkýlarý duyar.
Perdelerin mutlu raksýna bakýp
Derler ki:
"Bu evde mutlu bir aile var!.."
Ahmet Mahir Pekþen
