Leyla By: SonDamLa Date: 21 Aralýk 2009, 20:47:58
Leyla
"Barýndýrmaz mýsýn koynunda, ey toprak?" derim, "yer pek";
Döner, imdâdý gökten beklerim, heyhât, "gök yüksek".
Bunaldým kendi kendimden, zamân ýssýz, mekân ýssýz;
Ne vahþetlerde bir yoldaþ, ne zulmetlerde tek yýldýz!
Cihet yok: Sermedî bir seddi var karþýnda yeldânýn;
Düþer, hüsrâna, kalkar, ye´se çarpar serserî alnýn!
Ocaksýz, vâhalar, çöller; saðýr, vâdîler, enginler;
Aran: Beynin döner boþlukta; haykýr: Ses veren cinler!
Þu vîran kubbe, yýllardýr, sadâdan dûr, ýþýktan dûr;
Ýlâhî, yok mu âfâkýnda bir ferdâya benzer nûr?
Ne bitmez bir geceymiþ! Nerden etmiþ Þark´ý istîla?
Deðil canlar, cihanlar göçtü hilkatten, bunun, hâlâ,
Ezer kâbûsu, üç yüz elli, dört yüz milyon îmâný;
Boðar girdâbý her devrinde milyarlarca sâmâný!
Asýrlardýr ki, Ýslâm´ýn bu her gün çiðnenen yurdu,
Asýrlar geçti, hâlâ bekliyor ferdâ-yý mev´ûdu!
O ferdâ, istemem, hiç doðmasýn "ferdâ-yý mahþer"se...
Hayýr, kudretli bir varlýkla mü´minler mübeþþerse;
Bu kat kat perdeler, bilmem, neden sýyrýlmasýn artýk?
Niçin serpilmesin, hâlâ, ufuklardan bir aydýnlýk?
O "aydýnlýk" ki, sönmek bilmeyen ümmîd-i iþrâký,
"Vücûdundan peþîman, ölmek ister" sandýðýn Þark´ý,
Füsünkâr iltimâ´âtýyle döndürmüþ de þeydâya;
Sürükler, bunca yýllardýr, o sevdâdan bu sevdâya.
Hayýr! Þark´ýn, o hodgâm olmayan Mecnûn-i nâ-kâmýn,
Bütün dünyâda bir Leylâ´sý var: Âtîsi Ýslâm´ýn.
Nasýldýr mâsivâ, bilmez; onun fânîsidir ancak;
Bugün, yâdýyle müstaðrak yarýn, yâdýnda müstaðrak!
Gel ey Leylâ, gel ey candan yakýn cânan, uzaklaþma!
Senin derdinle canlardan geçen Mecnun´la uðraþma!
Düþün: Bîçârenin en kahraman, en gürbüz evlâdý,
Kimin uðrunda kurbandýr ki, doðrandýkça doðrandý?
Þu yüz binlerce sönmüþ yurda yangýnlar veren kimdi?
Þu milyonlarca öksüz, dul kimin boynundadýr þimdi?
Kimin boynundadýr serden geçip berdâr olan canlar?
Kimin uðrundadýr, Leylâ, o makteller, o zindanlar?
Helâl olsun o kurbanlar, o kanlar, tek sen ey Leylâ,
Görün bir kerrecik, ye´s etmeden Mecnûn´u istîlâ.
Niçin hilkat zemîninden henüz yüksekte pervâzýn?
Þu topraklarda, þâyed, yoksa hiç imkân-ý i´zâzýn,
Þafaklar ferþ-i râhýn, fecr-i sâdýklar çerâðýndýr;
Hilâlim, göklerin kalbinde yer tutmuþ, otâðýndýr;
Ezanlar nevbetindir: Ýnletir eb´âdý haþyetten;
Cihâzýndýr alemler, kubbeler, inmiþ meþiyyetten;
Cemâ´atler kölendiý: Kâ´be´ler haclen... Gel ey Leylâ;
Gel ey candan yakýn cânan ki gâiblerdesin, hâlâ!
Bu nâzýn elverir, Leylâ, in artýk in ki bâlâdan,
Müebbed bir bahâr insin þu yanmýþ yurda, Mevlâ´dan.