Bir gün insan "virgül"ü kaybetti. O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya baþladý. Cümleleri basitleþince düþünceleri de basitleþti.
Bir baþka gün "ünlem iþareti”ni kaybetti. Alçak sesle ve ses tonunu deðiþtirmeden konuþmaya baþladý. Artik ne bir þeye kýzýyor, ne de bir þeye seviniyordu.
Bir süre sonra "soru iþareti”ni kaybetti ve soru sormaz oldu. Hiç bir þey ama hiç bir þey onu ilgilendirmiyordu. Ne Kâinat ne dünya, ne de kendisi umurundaydý.
Bir kaç yýl sonra "iki nokta üst üste iþareti”ni kaybetti. Ve davranýþ sebebini baþkalarýna açýklamaktan vazgeçti
Ömrünün sonlarýna doðru elinde yalnýz "týrnak iþareti" kalmýþtý. Kendisine has tek bir düþüncesi yoktu. Yalnýz baþkalarýnýn düþüncelerini tekrarlýyordu.
Düþünmeyi unuttu ve böylece son noktaya eriþti.
( Kanevski'den )