ÝNSANIN BÝLDÝÐÝNÝ SANDIKLARINI bildiðini iddia etmesi ve bu--bazen sessiz--iddianýn gaflet uykusunda dinlenmeye çekilmesi hiç hoþ deðil. Neyse ki, öyle kelimeler var ki, gafletle bilse söylense, bilinse de bilinmese de, sýrf söylenmesi bile kýymetli. Çünkü onlar bizim sözlerimiz deðil, Rahmân’ýn tenezzülle öðrettikleri.
Ýþte “Hasbünallahi ve ni’mel-vekîl” bu sözlerden biri. Bilerek söyleyenler de var elbet. Mesela Haremeyn’de dil alýþkanlýðýyla ve biraz da canýmýz sýkýlýnca dillendirmeye alýþkýn olduðumuz þekilde mýrýldansanýz bu cümleyi ve duyarsa sizi biri, nasýl irkilir, nasýl tepki verir! Kaç kez gördüm bu manzarayý. Sen ne dedin, der hayretle. Ne dedin? Tövbe. Benim için mi söyledin þimdi, bana kýzdýn diye mi söyledin? Tövbe Rabbim, tövbe.
Neden bu kadar tepki verdiklerini anlayamayan gözlere dehþetle bakýyorlar, bu büyük bir dua; hatta manasý öyle derin, belki bir beddua. Titriyorlar, ne konuþtuðunu ve ne duyduðunu bilenler. Öyle büyük bir cümle ki, sözgelimi ayaðýna bastýlar diye söyleneceklerden deðil yani. Ama söylüyoruz, söyleniyor, dile kolay geliyor, bilenler titriyor.
Bilsek.
Allah Bize Yeter, O Ne Güzel Vekildir.*
Bu cümleyi çok açýlardan, hatta açý kelimesinin karþýlýðý olacak her kenardan irdelesem yetmeyeceðini bildiðim için, kendimce farklý bir açý seçtim, oraya kurdum rahlemi. Kalanýna baþka zaman kabýmýn aldýðý kadar dönme isteðiyle.
Manasýný bilmeden söylesek de, alýþýlagelmiþ þekilde belli durum ve yerlerde çokça kurduðumuz bu cümleyi genelde manasýna uygun þekilde gücümüzün yetmediði alanlarda sarf ediyoruz da, genelde bu sarf bir teslimden deðil de, bir kýzgýnlýktan doðuyor. O mana da doðrudur belki, zalimlere karþý Sen bize yardým et, Sen bizim mevlamýzsýn, onlarý Sana havale ediyoruz, diye dua etmek kulluðun bir güzelliði elbet.
Ama genelde nefsine her lahza zulmeden bizlerin zulüm tanýmý çok daraldý ve kýsýtlandý. Çünkü dertlerimiz din deðil, kendimiz. Kabýmýz kendimiz kadar, düþmanýmýz nefsimize isteðimiz dýþýnda dokunanlar. Onlarý bir bir havale ediyoruz, ama ne havale. Yol haritasýný da çizip öyle yolcu ediyoruz duamýzý, ricamýzý. Ýlla þöyle olsun, benim buna gücüm yetmez, Sana havale ediyorum, iþte illa öyle olmasý için Sana havale ediyorum.
Gücümün azlýðý sonsuz kudretine ram olmaktan haz almamý saðlamak yerine, baþ edemediðim hýrslarýmý Senin gücünle gerçekleþtirmek için dua etmeme yol açýyor yazýk ki. Nefsimi Sana havale etmiyorum, bana Sen yetersin kýsmýný hemencecik atlayýp, Seni vekil tayin ettim aman hacetimi gider kýsmýna o nedenle kayýyorum iþte. Havale ettiðim nefsimin emelleri deðil, nefsim olsa, düþmaný bile havale etmeme gerek kalmaz ki Sana. Narýn da hoþ, nurun da. Var elbet bir planýn. Her iþin hikmetli, rahmetin kuþatýcýdýr Senin, derim.
Hem düþman kim, baþ edemeyip de Sana þikayet ettiðim. Acaba hangi mü’min kardeþim, Seni kendisine karþý vekil tayin ettiðim? Bir binanýn hangi taþýný öbürünü davaya verir, hangi bina böyle yükselir? Ayný vücudun hangi parçasý bir mahkemeyle kesilir?
Ama gelgelelim öyle kolay geçemiyoruz nefsimizden; dualarýmýz, zikirlerimiz nefsimizin giydirdiði libaslara sarýnýp ulaþýyor Sana ne yazýk. Ne büyük dualarý neler için sarf ediyor, duanýn bir ibadet olduðunu, rýzan için yapýlmasý gerektiðini ve semeresinin uhrevi olmasýný ne çabuk da unutuyoruz.
Vekil tayin etmek, avukat tutmak yani. Ýþi ona teslim edip, kendi iþine bakmak, sonucu beklemek, varsa bir sonuç. Faniler için yapabiliyoruz bunu, iþi bir avukata devrettik mi, aman þunu þöyle yap, ya da yapma, diyemiyoruz. Sen hukuktan ne anlarsýn, býrak da iþimi yapayým, o kadar biliyorsan, beni niye tuttun der diye. Doktora râm oluyoruz, iþine karýþmaya ödümüz kopuyor ya. Ne derse harfiyen yapýyor, bir tanecik canýmýzý onun “onca dirsek çürüttüðü” ilmine býrakýveriyoruz. Âlemlerin tek sahibine gelince de sanki onun verdiðini, onun idame ettirdiðini, onun olaný ona vermeye korkar gibi bir yanýndan çekiþtirmeye devam ediyoruz, tam teslim edemiyoruz iþte. Seni vekil tayin ettim diyoruz demesine, zaten yaradýlýþ bunu haykýrýyor her yerde, ama hedef göstererek vekil tayin etmemiz yok mu, hala olmadý mý diye gidip gidip kontrol ediþimiz, hýrslanýþýmýz, huysuzlaþmamýz, ýsrarýmýz, karýþmalarýmýz. Ne demeye varýyor acaba þu duamýz!
Oysa kimi vekil tayin ettiðini baþtan söylüyorsun, Allah bana yeter, Allah bize yeter, iþte ben O herþeye yetene teslim oldum, O’nun vekaletine sýðýnýyorum, diyorsun. Ama Allah bana yeter kýsmýný öyle hýzlý atlýyorsun ki, derdine düþtüðün o þey her neyse zaten eriyor ilk kelimede. Kiminle baþ edemiyorsan, vekil tayin etmeden önce bak cümleye, zaten Allah bana yeter diye baþlýyorsun.
Öyle çok üzülüyorum ki, Allah bana yeter kýsmý hep gafletle söyleniyor da, vekil tayin etme kýsmýnda bir heves geliyor sanki insanlara. Sanki ayet böyle baþlamýyor, sanki Allah bana yeter, yetmiyor. Neye vekil tayin ediyoruz herþeye yeteni, düþünmüyoruz. Elbette aciziz, herþeyde onun vekaletine muhtacýz, ama neden Allah bana yeter, yetmiyor bize, neden Seni vekil tayin ettim dedikten sonra sonuç kapýsýna koþuyoruz? O’nun vekaletine girmek deðil, onu iþimize vekil tutmak gibi kulluðun tam tersi bir edaya bürünüyoruz?
O’nu vekil tayin etmenin hafifliði, bu tenezzülün lezzeti niye yetmiyor nefislerimize. Annesine sýðýnan bebek gibi, niye o huzurda kendimizi unutmuyoruz da davanýn lehimize sonuçlanmasý için kapýlarý aþýndýrýyoruz? Kimin iþine karýþýyoruz, kim için, kimimiz kim?
Ama olsun Rabbim, bakma þu periþan halimize, yine de Senden baþka kapý bilmiyoruz. Þu bizi çepeçevre sarmýþ dünyanýn kollarýndan kurtulup Allah bana yeter vadilerine koþamasak da, dünyanýn kollarýný yine Sana þikayet ediyoruz. Acizliðimiz Seni vekil tayin etmemize yarýyor, varsýn bunun ne büyük lütuf olduðunu bilmeden büyüklenelim de bir de tam istediðimiz gibi sonuç bekleyelim, deðil mi ki Sen cahilleri affedensin. Tenezzülünden anlamayanlarýn küçüklüðünü örtmeyi, sonsuz büyüklüðünün keremi sayarsýn hem.
Olsun, biz küçüklüðümüzden idrak edemesek de, Sen bize yetersin. Senin vekaletine bürünüp, yükü dünya gemisine býrakmanýn tatlý huzurunu ver bize lütfen. Þu küçücük davalarýmýzý bitiriver. Sonuca koþan ayaklarýmýz hayra koþsun, hýrslarýmýz lütuflarýndan utansýn da kendini unutsun.
Ýyi ki varsýn kerim Rabbim, amenna, Sen bize yetersin ve þüphesiz tek vekil Sensin ve vekillerin de en güzelisin.
Ynt: “Sen bize yetersin” ile yetinmek By: sümeyra Date: 01 Mart 2011, 21:23:18
Olsun, biz küçüklüðümüzden idrak edemesek de, Sen bize yetersin. Senin vekaletine bürünüp, yükü dünya gemisine býrakmanýn tatlý huzurunu ver bize lütfen. Þu küçücük davalarýmýzý bitiriver. Sonuca koþan ayaklarýmýz hayra koþsun, hýrslarýmýz lütuflarýndan utansýn da kendini unutsun.
Ýyi ki varsýn kerim Rabbim, amenna, Sen bize yetersin ve þüphesiz tek vekil Sensin ve vekillerin de en güzelisin.
Elhamdülillah..Ýþittik..Ýtaat Ettik..